Σαββατιάτικη μεσημεριανή βόλτα στη χειμωνιάτικη Αθήνα παρέα με τον 16χρονο ανιψιό μου.Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο σπάνια τον συναντώ και δικαιολογημένα δηλαδή αφού τώρα που μεγάλωσε προτιμά τις βόλτες με τους συνομηλίκους και την παρέα του.
Αφού οργώσαμε κυριολεκτικά το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, Μοναστηράκι-Θησείο-Πλάκα και αφού ανεβοκατεβήκαμε την Ερμού αμέτρητες φορές – μάλλον μόνο εγώ τις μέτραγα στην πραγματικότητα και τα πρησμένα μου πόδια – κάναμε στάση σε ένα από τα καφέ της μοδάτης-trendy πλατείας Αγίας Ειρήνης.
Ιδροκοπήσαμε να βρούμε άδειο τραπέζι αλλά καταφέραμε να στριμωχτούμε σε ένα γωνιακό τραπεζάκι για να απολαύσουμε την πιο ωραία καυτή σοκολάτα της πόλης.
Και κάπου ανάμεσα σε γέλια, κουτσομπολιό, γλυκές γουλιές σοκολάτας και ιστορίες με πολλά εφηβικά όνειρα, ο ανιψιός μου άρχισε να με κλωτσάει κάτω από το τραπέζι.΄΄Τι κάνεις παιδί μου; Με πέθανες΄΄παραπονέθηκα ,για να πάρω την χαμηλόφωνη απάντηση…΄΄κοίτα με τρόπο δίπλα σου΄΄.
Τακτοποιώντας με υποκριτικό ταλέντο οσκαρικού ηθοποιού το μπουφάν μου στην πλάτη της καρέκλας, έριξα δήθεν τυχαία μια κλεφτή ματιά στο διπλανό τραπέζι…
Δυο νεαρά αγόρια 20 με 22 ετών το πολύ, αντάλλασσαν παθιασμένα φιλιά στο στόμα απογειώνοντας το δικό τους love story και αδιαφορώντας για την ύπαρξη οποιασδήποτε ανθρώπινης οντότητας και παρουσίας στο χώρο.
Ξεπερνώντας σχεδόν ακαριαία το αρχικό ξάφνιασμα, όχι τόσο από το θέαμα, όσο κυρίως από τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ζουν απόλυτα ελεύθεροι με τα θέλω και την αλήθεια τους, κοίταξα τον ανιψιό μου λέγοντάς του …΄΄ε και;΄΄.
Θα ήταν ψέμα να πω πως το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι δεν σκεφτόμουν πόσο σημαντικό πράγμα είναι να μπορεί να ζει κάποιος πραγματικά ελεύθερος, .μόνο με τον εαυτό του, τον αληθινό του εαυτό. ότι και αν σημαίνει αυτό. Και βέβαια δεν στέκομαι μόνο στην ελευθερία της σεξουαλικής επιλογής και έκφρασης, αλλά στη γενικότερη και ουσιαστική έννοια της ελευθερίας στη ζωή μας.
Μη μου πείτε ότι δεν έχουμε όλοι λίγο πολύ ταλαιπωρήσει τους εαυτούς μας για άπειρα πράγματα στη ζωή μας αναγκάζοντάς μας να ζούμε ανελεύθεροι σε σχέσεις, στη δουλειά, στις παρέες, στους φίλους και γνωστούς ακόμα και μέσα στην οικογένεια κάποιες φορές.
Αλήθεια γιατί δεν ακολουθούμε τον ασφαλτοστρωμένο μονόδρομο της αλήθειας και επιλέγουμε κακοτράχαλους χωματόδρομους στη ζωή μας που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στο ψέμα;
Το ίδιο βράδυ ξεκουράζοντας το ταλαιπωρημένο μου κορμάκι στον καναπέ του σπιτιού μου από τις χιλιομετρικές βόλτες με τον 16 χρονο μαραθωνοδρόμο ανιψιό μου, χαζεύω τις τηλεοπτικές διαφημίσεις περιμένοντας να ξεκινήσει καμία ταινία της προκοπής.
Και εκεί που είμαι βουτηγμένος μέσα στην ολοκληρωτική παθητικότητα του τηλεθεατή και ενώ οι διαφημίσεις έρχονται και φεύγουν από μπροστά μου με ταχύτητα φωτός, εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασης η νέα διαφήμιση για το Τrue Μatch Foundation της L’Oreal Paris. Όμορφες, περιποιημένες κυρίες και κοπέλες ανάμεσά τους και η καλλονή Δούκισσα Νομικού μας ενημερώνουν για το ποια απόχρωση από τις 17 αποχρώσεις του προϊόντος, είναι η δική τους.
Και ενώ εναλλάσσονται τα γυναικεία πρόσωπα στη διαφήμιση ,ξαφνικά ένα γκρό πλάν σε έναν ξανθό νεαρό με παγώνει…άλλαξα κανάλι κατά λάθος αναρωτιέμαι…και η απάντηση έρχεται σχεδόν ταυτόχρονα…΄΄Είμαι ο Ορέστης…η απόχρωσή μου είναι η 6 Ν…΄΄
Αυτό ήταν. Mπορεί στη χώρα μας να μην έχουμε λύσει ακόμα το ΄΄Μακεδονικό΄, μπορεί να μην έχουμε λύσει ακόμα το οικονομικό μας πρόβλημα που καταστρέφει γενιές ανθρώπων, μπορεί τα αδιέξοδά μας να είναι αμέτρητα ,αλλά υπάρχει κανείς που δεν αναγνωρίζει την αλήθεια και την ειλικρίνεια στο προοδευτικό πνεύμα, της συγκεκριμένης διαφημιστικής καμπάνιας;
Δεν ήμουν ποτέ λάτρης της πρόκλησης…και αυτό το λέω για όσους πιθανόν θεωρήσετε το συγκεκριμένο διαφημιστικό προκλητικό.
Η αλήθεια είναι πως είναι απλώς ένα αληθινό διαφημιστικό σποτ, σε έναν κόσμο φτιαγμένο με πολύ ψέμα. Κατά την άποψή μου, για πρώτη φορά στη μικρή μας χώρα προβάλλεται μια 100% αληθινή διαφήμιση. Ανάμεσά μας υπάρχουν και άντρες που μπορούν ,ως δική τους επιλογή, να φορούν foundation ,όπως υπάρχουν και γυναίκες που επιλέγουν να μην τους αφορά το μακιγιάζ.
Η διαφήμιση τελειώνει. Η ταινία αρχίζει και αφήνομαι στο μύθο, στην πλοκή, στο σενάριο. Σκέφτομαι πως όταν κλείσω την τηλεόραση θα αφήσω πίσω το μύθο και το ψέμα. Η ζωή μου έχει ανάγκη μόνο από αλήθεια.
Σκέφτομαι ότι αν η L’Oreal Paris έφερε την αλήθεια στην τηλερόραση, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να φέρουμε τις δικές μας αλήθειες στη ζωή μας.
Φιλιά
Panos
Θα στο πω διαφορετικά αγαπημένε Πάνο… Εχω το δικαίωμα να επιλεγω να ζήσω τη ζωή που θέλω! Γιατί ειναι η δική μου ζωή και δεν τη χρωστώ σε κανέναν. Κι είμαι εδω για να ζω καλά αυτη τη ζωή! Ο ρατσισμός απέναντι σε οποιουδήποτε είδους διαφορετικότητα ειναι παντού και πάντα παρών. Τις προάλες σε οικογενειακή μάζωξη επικρατούσε η κλασσική συζήτηση, κριτικής και κατακραυγής, απέναντι σε όσους είχαν το “θράσος” να μην θέλουν να παντρευτούν ή να κάνουν παιδιά…. και άλλα τέτοια. Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω σ΄αυτούς τους ανθρώπους, τη δική μου στάση ζωής. Δεν τους αφορά, όπως δεν με αφορούν οι δικές τους επιλογές. Το πρόβλημα για μένα βρίσκεται στο γεγονός, ότι όλοι όσοι ανηκουν στο μεγάλο ρεύμα, θεωρούν αυτονόητο να σεβόμαστε οι υπόλοιποι τις δικές τους επιλογές. Αντίστοιχα όμως δεν θεωρούν υποχρεωση τους, να σέβονται τις επιλογές των άλλων, αν αναλογικά ανήκουν στο ποσοστό της μειοψηφίας. Μπράβο Πάνο για τους προβληματισμούς που έθεσες!
@Panos: Πάνο μου, δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από την απόλυτη ειλικρίνεια. Ειδικά για τον αποδέκτη. Σε συντριπτική πλειοψηφία, μας είναι πολύ πιο απλό να ζούμε με το ψέμα. Σκέψου το αυτό.
@julia:Έχεις απόλυτο δίκιο. Το οτι γενικά υιοθετούμε το ψέμα σε συμπεριφορες σε διάφορους τομείς σίγουρα μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ασφάλειας…της αποδοχής… της ένταξης στους πολλούς αλλά βέβαια μας αφαιρεί την προοπτική να ζήσουμε την δική μας ζωή .Το σλόγκαν της καμπάνιας λέει…”είναι αυτό που με κάνει αληθινό…και αυτό που πραγματικά αισθάνομαι οτι μου αξίζει”.Σε κάθε περίπτωση η επιλογή για τη στάση ζωής του καθενός είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση…η τολμάμε να ζήσουμε όπως μας αξίζει η παραμένουμε στους κακοτράχαλους χωματόδρομους με το προσωπικό κόστος ψυχής για τον καθένα.
@Stella:Πόσο αληθινό το σχόλιό σου φίλη μου! Χαχα…μη νομίζεις απο τέτοιες μαζώξεις έχουμε περάσει όλοι…και άντε τώρα να αιτιολογήσεις τη στάση ζωής σου στον τριτοξάδερφο απο το σόϊ γιατί δεν έχεις παντρευτεί…γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα παιδιά…γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη δουλειά…κλπ.Κλασσικές σκηνές απο το θέατρο του παραλόγου και στο τέλος να ακούς και κριτική γιατί απλώς ζείς όπως θέλεις.Τα νευρα μου …τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγωωωωωωωω😊😊😊
Ποσο αληθινα αυτα που γραφεις @Panos Ολοι κρινουμε ολους εκτος απο τον εαυτο μας. Φυσικα το κανω και εγω. Την προηγουμενη εβδομαδα που συζητουσα με φιλη μου Θεσσαλονικια και προσπαθουσα να αλλαξω την σταση της …-αν δεν καθισω 2 ωρες στον καθρεφτη δεν βγαινω απο το σπιτι…-Γιατι να την αλλαξω μετα απο 20 χρονια που την ξερω και να μην αλλαξω εγω που ειμαι πιο χυμα Οχι βεβαια να ερθω στην θεση της αλλα καπου στην μεση…καλο απογευμα
Είμαι της άποψης ότι ο κάθε άνθρωπος, εφόσον σέβεται και δεν ενοχλεί το “διπλανό” του που έλεγε κ η γιαγιά μου,είναι ελεύθερος να κάνει ο,τι θέλει και να ζει τη ζωή του όπως επιθυμεί..στο κάτω κάτω μία είναι η ζωή και είναι πολύ μικρή για να την περιχαρακωνουμε σε στεγανά, είτε πραγματικά είτε νοητα.
Δεν μου αρέσει το ψέμα καθόλου αλλά δεν έχει χρειαστεί μέχρι τώρα να ζήσω μέσα σε αυτό.Επομένως,δεν γνωρίζω αν θα είχα τα κότσια να αποκαλύψω την αλήθεια μου.Είμαι υπέρ του να ζει ο άνθρωπος όπως θέλει αρκεί να μην προκαλεί.Το έντονο makeup στους άνδρες μου φαίνεται αντιαισθητικό.Και τα φιλάκια των ανδρών εν μέσω κόσμου,οκ αν έτσι αισθάνονται, αλλά δεν είναι και το καλύτερο μου.
Σύμφωνω με την @Maryl… Όσο για το ψέμα, σε κανένα δεν αρέσει, αλλά οι περισσότεροι από μας, σε διάφορες στιγμές της ζωής μας, το έχουμε υιοθετήσει… Γενικά, πιστεύω πολύ στην αυτό βελτίωση του ανθρώπου, κι αυτό είναι κάτι που επιτυγχάνεται όταν σκυψουμε βαθιά μέσα μας να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, με τα θέλω μας, τις φοβίες μας, τον προσανατολισμό μας… Πράγμα δύσκολο, γιατί η αυτογνωσία είναι επώδυνη… έτσι όμως , ανοιγεις -επιτελους- το δρόμο μέσα σου για σεβεσαι την αποδοχή, την επιλογή, τη διαφορετικότητα…
Καλό απόγευμα
Δυσκολο πράγμα η αυτοπεποίθηση και ακόμη περισσότερο η ανάγκη – ή παντελής έλλειψη – στο να είμαστε αρεστοί από την κοινωνία ή από την οικογένειά μας / συγγενείς, κλπ. Ζώντας πια 5 χρόνια στο Λονδίνο βλέπω τεράστια διαφορά στις αντιλήψεις, όχι γιατί έχει αλλάξει κάτι αλλά εγώ έχω περισσότερη παρατηρητικότητα και ίσως ευαισθησία γιατί πρέπει να φροντίσω για το προσωπικό μου που είναι κάθε ηλικίας, καταγωγής, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Όχι ότι δεν υπάρχει ρατσισμός στο εξωτερικό, προς Θεού δεν εξιδανικεύουμε τίποτα, αλλά ο κόσμος δεν κάνει ερωτήσεις από κακία ή για να σε μειώσει και υπάρχουν αρκετοί νόμοι – που εφαρμόζονται – και εξασφαλίζουν κάποιες βασικές συμπεριφορές.
Όλα έχουν τη βάση τους στην εκπαίδευση – την ουσιαστική, όχι απαραίτητα στο σχολείο και ίσως επειδή όλοι κολλημένοι σε μια οθόνη είμαστε οι εταιρείες με τις διαφημίσεις τους να εκπαιδεύσουν τον κόσμο στην σύγχρονη πραγματικότητα.
Φιλιά πολλά bbgirls & bbboys!!
Ως λαος ειμαστε ατσαλοι στο να ενστερνιζομαστε ( ειμαστε ακομα στον μεσαιωνα) οτιδηποτε που δεν ακολουθει την πεπατημενη.Το καλουπακι μας.Αλλωστε εμεις εφηυραμε το πας μη “Ελλην” βαρβαρος…Ψευτοπροοδετικοι δλδ “οκ δεν εχω προβλημα τι κανει ο καθενας στο κρεβατι του” ή το Θεϊκο ” εχω πολλους φιλους gay” (λες και εχω πολλους εξωγηινους)..αλλά φτου κακα απ’ τα ματια μου.Του τυπου ” μη αγορακι μου, τα ροζ ειναι για κοριτσακια” ή “οχι κουκλιτσα μου, δεν θα ντυθεις Ζορο αλλά πριγκιπισσα”.Θελουμε την “φυσιολογικη” διαιωνιση του ειδους μας…
@Maria A: Συμφωνω απόλυτα! Θα μου επιτρέψεις μονο να πω οτι η παιδεία ειναι αυτή που εχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Το τι μαθαίνουμε από το σπίτι μας αρχικά και ολα τα άλλα ( εκπαίδευση, μόρφωση, εμπειρίες) έπονται.
@Anastasia V: Καταπέλτης το σχόλιό σου. Το εχω διαβάσει δέκα φορες και θα το διαβάσω άλλες τόσες και περισσοτερες. Λυπηρό ομως.. πόσο λυπηρό…
@Sofia Marga: Η αυτογνωσία, μας δείχνει τον δρόμο για την ειλικρίνεια. Υπέροχο.
…εμένα πάλι δεν με ενοχλούν οι προτιμήσεις κι οι ιδιαιτερότητες του καθενός…αρκεί κάποια πράγματα να μην είναι κραυγαλέα προκλητικά…κι αυτά επειδή μπορεί να ενοχλήσουν κάπου την αισθητική μου (κι όχι την ηθική μου 😛😜🤤🙃🤩 )
Κατά τα άλλα , το bb boy του σπιτιού εδώ ουκ ολίγες φορές κλέβει το make up και το concealer από το νεσεσέρ μου, για να καλύψει κάποιο σπυράκι που μπορεί να τον ενοχλεί.
Τέλος, ρατσισμό έχω υποστεί κι εγώ μετά το διαζύγιό μου (το σύνδρομο της επικίνδυνης ζωντοχήρας ή της κακομοίρας που τη χώρισε ο άντρας της ή της κατάπτυστης χωρισμένης…ανάλογα την περίπτωση) ακόμα κι από συγγενείς…δεν ασχολήθηκα κι απλά απομάκρυνα τους τοξικούς αυτούς ανθρώπους από τη ζωή μου.
@Maryl: Σοφή η γιαγιάκα σου αγαπημενη μου.
@Marianna: Απόλυτα σεβαστή και κατανοητή η άποψή σου.
@Celia: Ε οχι δα!! Οχι και για διαζύγιο! Νόμιζα οτι αυτό τουλαχοστ
(Κόπηκε το σχολιο απο τα νεύρα μου)
Έλεγα λοιπόν οτι φανταζόμουν οτι αυτό τουλαχιςτον εχει εκλείψει! Άκου ρατσισμός για διαζύγιο.. Χαχαχαχα! Sorry αγαπημενη ειναι εντελώς για γελια. Μακρια!! Μακρια!!
Χαχαχα…πάντως, το μόνο διαζύγιο που ασχολήθηκα εγώ ήταν του Μπραντ… (καλά που το χώρισε το παληκάρι η Αντζελίνα….τώρα έχουμε και μια πιθανότητα να ρίξει κανένα βλέφαρο και σε μας 😛😛😜😜🙃🙃🤩🤩 )
Και για να μιλήσω σοβαρά….αυτή η ρατσιστική αντιμετώπιση ουσιαστικά με βοήθησε και με έκανε να αναθεωρήσω για ορισμένους ανθρώπους που τους είχα ψηλά και τους εκτιμούσα….νομίζω πως για καλό ήταν τελικά!!!
@Ju; συμφωνώ αγαπημένη οταν είπα εκπαίδευση εννοούσα την πρώτη και ουσιαστικη που παίρνουμε από το σπίτι μας.
@Celia: είσαι επικίνδυνη και πολύ μαλιστα αλλά για άλλους λόγους!!!
@CELIA,@jJULIA,ναι κι εγώ γνωρίζω ρατσιστικά σχόλια για χωρισμένες,ανύπαντρες κ.λ.π.Σ’αυτό είμαι κάθετη και δεν δέχομαι μύγα στο σπαθί μου:Την παλιά λογική να συντηρούνται γάμοι για τα μάτια του κόσμου δεν τη δέχομαι.Οδηγεί σίγουρα σε ψυχική νόσο,κοινώς κατάθλιψη.Η συναισθηματική ισορροπία είναι το παν στη ζωή για μένα.
@Υπουργέ, είμαι επικίνδυνη πράγματι…
…γι’ αυτό φρόντισε να τα έχεις καλά μαζί μου…χαχαχα….
@MARIANNA, έτσι ακριβώς!!
@RANIA:πόσο δίκιο έχεις…όλοι μας πιστεύω κάποια στιγμή έχουμε μπει στη διαδικασία να προσπαθήσουμε ν’αλλάξουμε ΄΄το κουσούρι΄΄σε έναν άλλο άνθρωπο λες και γινόμαστε οι λυτρωτές της ανθρωπότητας απο τα δεινά.Το τι βέπουμε βέβαια ως δεινά ο καθένας μας όμως είναι μεγάλη ιστορία και ουσιαστικά πολύ περισσότερο θέμα παιδείας.
Οταν πρωτοπηγα στην Γηραια Αλβιωνα, σετρυφερη ηλικια μου εκανε εντυπωση ο οδηγος το λεοφωρειου, αρκετα ηλικιωμενος, με πολλα piercing και tattoos.Οκ λεω, προφανως προκειται για χαμηλα εργασιακα στρωματα καιτο cheers και το thanks τους το επιβαλλει η κουλτουρα τους..Οταν μετα απο χρονια εδινα a levels, ο καθ ολα σεβασμιος εξεταστης μου ηταν επισης γεματος tattoos.Οταν ανοιξα λογαριασμο ο υπαλληλος στην τραπεζα φορουσε γραβατα μετον Kenny απ το South park.Και μαλλον δεν τους επιβαλλεται τιποτα..τουναντιον βρισκουν τροπους να καυτηριαζουν τα καθως πρεπει στερεοτυπα..Και το κρατος τους γαλουχει ετσι..οταν πχ στις σκαλες του σχολειου υπαρχει η ταμπελα ” προσοχη στις εγκυες συμμαθητριες σου”…Μεγαλωνουν με ενα I που σου δειχνει με το δαχτυλο ” μαθε να με σεβεσαι γιατι εγω ειμαι ο I “.Σεβασου τις ελευθεριες μου και την διαφορετικοτητα μου και θα στο ανταποδωσω με την ευγενεια μου”.Σε εμας αρεσει να λεμε τα παντα με το ονομα τους..ο gay,η ζωντοχηρα, ο αμορφωτος ( που δεν περασε πανεπιστημιο)..Δυστυχως εμεις οι Ελληναρες ανταλλαξαμε τον πολιτισμο με τα δεντρα και δεν λεμε να κατεβουμε..
@MARYL:Σωστή!!!
@ΜΑΡΙΑΝΝΑ:Καμιά φορά και τα πολύ μικρά καθημερινά-αθώα ψεματάκια μπορεί επι της ουσίας να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως λίγο πολλοί οι περισσότεροι άνθρωποι βολευόμαστε με τη χρήση του ψέματος.Τεράστιο θέμα για συζήτηση και παρατήρηση του εαυτού μας στο πως συμπεριφέρεται μέσα στη ζωή.
@MARIAA:Έχεις απόλυτο δίκιο…εκπαίδευση…παιδεία…κοινωνική μόρφωση ,που να τα βρούμε όλα αυτά μέσα στο χάος που επικρατεί;Θέλει νομίζω βαθειά συνειδητοποίηση και θέληση για προσωπική εξέλιξη απο τον καθένα μας για να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά.Το κεφάλαιο οικογένεια που αναφέρει η Julia είναι η αρχή των πάντων!
@ANASTASIA:Όπως τα λες και χώνουμε το κεφάλι μας στο χώμα σαν τη στρουθοκάμηλο για να μη δουμε το πρόβλημα…και όλα είναι μια χαρά!
@Celia:Καλά απο τον ρατσισμό δεν γλυτώνει κανείς μας.Συμφωνώ απόλυτα συμμαθήτρια…έξω οι τοξικοί άνθρωποι απο τη ζωή μας!
Με τον Μπραντ έδωσες την χαρακτηριστική σου πινελιά 😊😊😊
@
Oh my God they killed Kenny!!! Θα σκαγα αν δεν το λεγα… 😀
@Panos,άλλο τα αθώα ψεματάκια και άλλο να σε δείχνουν με το δάχτυλο και να σε αποκαλούν ψεύτη.Μισώ τους εκ συστηματος ψεύτες,εκείνους που οταν σου λένε ότι είναι ημέρα ,δεν ξέρεις αν όντως είναι.Βέβαια,αυτό είναι ένα άλλο θέμα,εμείς μιλάμε να ζεις μέσα στο ψέμα,να είσαι κάτι άλλο και να το αποκρυπτεις.
@Celia: τελικά έχουμε πολλά κοινά γλυκιά μου Φίλη!! Και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου και με Julia και ΜArianna,τονίζοντας πάλι ότι η μικρή μας ζωή είναι δική μας και τη ζούμε εμείς όπως θέλουμε, έχοντας κλειστά τα αυτιά μας στο τι θα πει ο καθένας.. Άλλωστε από μικρή το είχα αυτό να με ενδιαφέρουν μόνο οι απόψεις των ανθρώπων που θεωρώ δικούς μου και που πάντα μου έλεγαν να κάνω αυτό που με κάνει να χαμόγελαω από ευτυχία ☺☺☺Υ.Γ. Πάντως για να πω την αλήθεια και εμένα με στεναχωρησε το διαζύγιο Badgelina γιατί μου άρεσαν πολύ σαν ζευγάρι, δύο καλλονοι!!
Ο καθένας ας κάνει ότι θέλει στη ζωή του απλά με ένα όριο…💜💛💚💙💜💛💚💙💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💜💚💛💙💜❤💛💙💜💚💛💙💜💛💚❤💙💜💛💚 Η ελευθερία του καθενός τελειώνει εκει που αρχίζει να προσβάλει την αισθητική του άλλου… Δεν θα εχω πρόβλημα να δω άνδρα με make up αλλά όχι έντονο κτλπ.
@Celia κλαίω με τον ρατσισμό για το διαζύγιο σου. Ειλικρινά γέλασα Πολύ!!!! Πρώτη φορά το ακούω αυτό… 😂🤣😂🤣
Οι γονείς μου ευτυχώς δεν με μεγάλωσαν με αυτά τα στερεότυπα.Ποτέ δεν ξεχώρισαν κάτι σε κοριτσίστικο και αγορίστικο,φανταστείτε πως αντί για κούκλες μου άρεσαν τα τόξα και οι σφεντόνες, οπότε καθώς μεγάλωνα τίποτα δεν μου έκανε τόσο εντύπωση ώστε να το θεωρώ ιδιαίτερο και περίεργο .Με αυτό οδηγό φρόντιζα όσο μπορούσα να κάνω αυτό που θέλω και όταν αυτό ήταν δύσκολο δεν επέτρεπα σε κανένα να με αναγκάσει να κάνω αυτά που δεν ήθελα.Προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα από τη συμμετοχή ενός άντρα στο διαφημιστικό spot γιατί το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό αλλά καταλαβαίνω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποφέρουν εγκλωβισμένοι σε κάποια αλήθεια.Τη δική τους υποτιθέμενη αλήθεια ή την αλήθεια των άλλων.Ίσως αυτό να είναι ένα ακόμα βήμα για τον απεγκλωβισμό τους που εύχομαι να είναι ανώδυνος τόσο για τους ίδιους όσο και για τον προσωπικό τους κύκλο.
Μουτςς
Ειμαι της θεωρίας εκεί που τελειώνει η δικιά μου ελευθερία αρχίζει κάποιου άλλου….και αντίθετα…
Για μενα το κλειδί ειναι αλληλοσεβασμός στα παντα.. Ποτε δεν θα έκανα κάτι η θα έκρινα κάποιον γιατι
απλά δεν θα ηθελα να συμβεί το ίδιο και σε μενα!!
@όλες και όλους:
Μετά από όλα αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια που γράψατε με αφορμή το post του Panos, είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον (αν συμφωνείτε) να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Εξ’ άλλου επιβάλλεται αφού είμαστε ανοιχτόμυαλες/ οι να σεβόμαστε κάθε γνώμη, ακόμα και αν δεν συμφωνούμε με αυτή. Δεν είχε άδικο ο Βολταίρος.
Στη σελίδα μας λοιπόν στο fb και κάτω από το συγκεκριμένο post η κυρία Stella Papantoniou, έγραψε το εξής:
“Stella Papantoniou Τι άλλη ανωμαλία θα δούμε σε αυτή τη ζωή!! Καμία ντροπή πια!!”
Επειδή όμως (φυσικά από θέμα νοήματος και όχι σύνταξης) δεν είμαι σίγουρη σε τι αναφέρεται η κυρία Papantoniou, ίσως θα πρέπει να το δούμε μαζί και να με βοηθήσετε κιόλας:
Εννοεί:
1. Είναι ντροπή και ανωμαλία, ένας άντρας να φοράει foundation;
2. Είναι ντροπή και ανωμαλία, να φιλιούνται δημόσια δυο νέα αγόρια;
3. Είναι ντροπή και ανωμαλία, η διαφήμιση της εταιρείας που αναφέρθηκε στο post?
Θα μείνω σε αυτά, χωρίς να σχολιάσω. Γιατί δεν θέλω ούτε για αστείο να σκεφτώ ότι υπάρχει άνθρωπος (γυναίκα ή άντρας μου είναι αδιάφορο) που να χαρακτηρίζει «ανωμαλία» την ειλικρίνεια και την προσωπική αλήθεια και ελευθερία, σε όλες της, τις εκφάνσεις, μιας που αυτή εξ’ άλλου ήταν και η κεντρική ιδέα του post του Panos.
Αν και πλέον σε αυτή τη χώρα, τίποτα δεν μπορεί να με εντυπωσιάσει, ούτε αρνητικά και δυστυχώς ούτε και θετικά και πάλι, το να θεωρείται “ανωμαλία” η ειλικρίνεια, μου είναι κάτι παραπάνω από αδιανόητο. Και έστω και με τα προβληματα που αντιμετωπίζουμε, θέλω να πιστεύω ότι την ελευθερια μας δεν την έχουμε χάσει ακόμα.
(παρένθεση @MariaA: Η συγκεκριμένη κυρία σύμφωνα με το προφίλ της έχει «σπουδάσει» Πολιτικές Επιστήμες… E, αυτό σίγουρα θα είναι το αστείο της χρονιάς αγαπημένη! )
1) Προσπαθούσα να θυμηθώ πού έχω ξαναδεί τον Ορέστη και ευτυχώς μου ήρθε η θεία επιφοίτηση. Είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα εξαιρετικό βιντεάκι / ταινία μικρού μήκους του Θανάση Τσιμπίνη, που είχε παρουσιαστεί πριν 2-3 χρόνια την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ποστάρω το link (https://www.youtube.com/watch?v=Ughogw1R6dc) για όσους ενδιαφέρονται. Να πω προκαταβολικά ότι πρόκειται για μια ιστορία ομοφυλόφιλου έρωτα, οπότε όποια/ -α ενοχλείται ας μην το δει.
2) (και κυριότερο) Μεγαλώνουμε σε μια χώρα με απίστευτα στερεότυπα, σε μια κοινωνία με παρωπίδες. Ό,τι είναι διαφορετικό από τη “νόρμα” με την οποία έχουμε γαλουχηθεί μας τρομάζει, μας κομπλάρει, μας ξενίζει, το φοβόμαστε. Όλοι γύρω μας πρέπει να έχουν ταμπέλες: ο κοντός, η χοντρή, το φρικιό, ο ανάπηρος, η ζωντοχήρα, η γεροντοκόρη κτλ. Τα ¨κουσούρια” μας (εμφανισιακά, νοητικά, κοινωνικά) είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν δυστυχώς. Πρόσφατα έχασα ένα πολύ δικό μου άτομο και έχω αναθεωρήσει τα πάντα. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Και είναι δική σου. Κάνε ό,τι θες πάντα με απαραίτητο κριτήριο το να μην ενοχλείς τον άλλο, αυτό έμαθα από πιτσιρίκι. Η ελευθερία σου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, ψωμοτύρι το είχαν κάνει οι γονείς μου και μου το υπενθύμιζαν καθημερινώς. Το τι χαλάει την αισθητική του καθενός το αφήνω ασχολίαστο – αυτό που εσένα σε απωθεί εγώ μπορεί να το βρίσκω ελκυστικό.
@BEAUTYBLOG: Έχεις ακούσει φαντάζομαι τη φράση…”μαζί μιλούσαμε,χώρια καταλαβαίναμε΄΄.
Τι να εξηγήσουμε τώρα; Την κεντρική ιδέα του κειμένου;Την διάθεση και το νόημα της διαφημιστικής καμπάνιας;Το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής κάθε ανθρώπου σε πράγματα που αφορούν τη ζωή του;Τη διάθεση χειραγώγησης ορισμένων στις ζωές των συνανθρώπων μας;
Δεν μας αφορούν οι προσωπικές ερωτικές-σεξουαλικές επιλογές των ανθρώπων στο συγκεκριμένο post (ποιός θα υποδείξει άλλωστε στον άλλο τι θα επιλλέξει στη ζωή του στον οποιοδήποτε τομέα 😉 αλλά επικεντρωνόμαστε στο μήνυμα της εταιρείας οτι όμορφος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που εκφράζει την αλήθεια του,ο άνθρωπος που αποδέχεται τον εαυτό του.
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτα περισσότερο!
@ΒΒ: κατά την ταπεινή μου άποψη, επειδή είδα το σχόλιο της κυρίας, μάλλον θεωρεί ανωμαλία το να φοράει μεικ απ κάποιος άντρας,τη στιγμή που όλοι όσοι βγαίνουν στην τηλεόραση μακιγιαρονται και καλά κάνουν για να γράφουν καλύτερα στο γυαλί.. Αν είχε διαβάσει το άρθρο, σίγουρα θα έγραφε κ άλλα.. Αν έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, τότε θα πρέπει να ανεβάσω στο προφίλ μου ότι είμαι πρυτανης του Πανεπιστημίου ☺☺☺☺
Kαλησπερα. Και εγω πιστευω οτι μάλλον θεωρεί ανωμαλία το να φοράει μεικ απ κάποιος άντρας, Ομως επειδη εχουμε δημοκρατια και επειδη δεν πρεπει να επιβαλουμε σε κανεναν αυτα που πιστευουμε ας μην την σχολιαζουμε Αυτα δεν λεμε ολες και ολοι μην επιβαλλετε στον αλλο οτιδηποτε αρεσει σε σας Αν διαβασει τα ποστ σιγουρα απο μονη της τα αλλαξει σταση
Το είδα το συγκεκριμένο σχόλιο, αλλά δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να το σχολιάσω.Η Ελένη Λουκά δημιούργησε ρεύμα τελικά 😛 😛 😛
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη Shenna. Δυστυχως ζούμε σε μια χώρα που η κοινωνία της είναι δύσκαμπτη και υποκριτική. Πόσα σπιτια δεν ζουν μέσα στο ψέμα για οτιδήποτε ” αρκεί να μην μαθευτεί….” Είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε τον άλλον και νομίζω η κριση μας έβγαλε τον χειρότερο εαυτό μας. Πολύ φοβάμαι,ότι θα ζήσουμε και χειρότερα. Οι κοινωνίες που δεν ευημερούν είναι οι πιο ρατσιστικές και φοβικές απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να ταράξει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας τους.
Προσπαθώ δυο μέρες τώρα να διαβάσω με ηρεμία το κείμενο και τα σχόλια. Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τις έννοιες ελευθερία, ζωή, σεβασμός σε κάθε πρόταση σε κάθε σχόλιο. Κι ύστερα προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα ενός σχολείου της περιφέρειας που η κρατούσα άποψη των μαθητών τείνει σε αυτήν της κυρίας Papantoniou και στην καθημερινή μάχη που δίνουμε για να ξεπεράσουν τα παιδιά μας το φόβο του διαφορετικού (όντως διαφορετικού;)!