Τρία κόκκινα κουφέτα.

Έλα,  γιαγιά έλα! Θα μου πεις το παραμύθι με το κορίτσι και την «Κόκκινη Τουαλέτα»;

– Μα πάλι αυτό θέλεις να ακούσεις; Εκατό φορές σου το έχω πει ακόμα δεν το χόρτασες;

-Όχι γιαγιά δεν το χόρτασα! Έλα σε παρακαλώ!

-Εντάξει λοιπόν, θα σου κάνω το χατίρι.

«Μια φορά και έναν καιρό στα πιο παλιά χρόνια,  σε ένα  μεγάλο λευκό σπίτι ζούσε ένα πολύ όμορφο και πλούσιο κορίτσι. Οι γονείς της την αγαπούσαν πολύ, είχε πολλά και όμορφα φορέματα, είχε και πολλές φίλες και περνούσε υπέροχα. Το κορίτσι ήταν αρραβωνιασμένο και θα παντρευόταν σύντομα με ένα αγόρι που τον αγαπούσε και την αγαπούσε πολύ.  Το κορίτσι όμως,  αν και κατά βάθος είχε χρυσή καρδιά,  ήταν  λίγο κακομαθημένη, λίγο εγωίστρια. Τα ήθελε όλα δικά της,  έτσι ακριβώς όπως τα ήθελε.  Στην  πόλη που ζούσε κάθε χρόνο γινόταν ένας μεγάλος και λαμπρός χορός. Σε αυτόν τον χορό πήγαιναν όλες οι αρραβωνιασμένες κοπέλες με τους αγαπημένους τους φορώντας πάντα υπέροχες μακριές λευκές τουαλέτες τις οποίες έραβαν μήνες πριν για είναι πραγματικά τέλειες. Αυτός ο χορός ήταν φαντάσου,  σαν μια μεγάλη πρόβα για το γάμο τους. Το κορίτσι  ονειρευόταν αυτό το  χορό και έψαχνε με τη μητέρα της και τη μοδίστρα της,  για να φτιάξει το ομορφότερο λευκό φόρεμα.  Και έτσι και έγινε. Η λευκή τουαλέτα της ετοιμάστηκε και ήταν πραγματικά ένα όνειρο! Κεντημένη όλη με κρύσταλλα που αστραποβολούσαν σε κάθε της βήμα και όταν θα στροβιλιζόταν στο χορό,  θα ήταν εκείνη και μόνο εκείνη το επίκεντρο της προσοχής, αυτό που πάντα ήθελε και ο αγαπημένος της θα την ερωτευόταν ακόμα περισσότερο.

Μην ξεχνάς όμως ότι ήταν κακομαθημένη. Και λίγες μέρες πριν τον χορό αποφάσισε ότι αυτή ήταν η μια και μοναδική, η διαφορετική, η πιο όμορφη, η πιο πλούσια από όλες τις άλλες. Δεν μπορούσε να βάλει το ίδιο χρώμα με όλες τους! Χωρίς λοιπόν να το αποκαλύψει στη μητέρα της και τον αγαπημένο της, παράγγειλε από τη μεγάλη πόλη μια  τουαλέτα σε έντονο κόκκινο χρώμα.

 Και έφτασε η μεγάλη βραδιά του χορού.  Ο αρραβωνιαστικός της και οι γονείς της την περίμεναν να εμφανιστεί στη μεγάλη σκάλα του σπιτιού για να την θαυμάσουν με την υπέροχη λευκή  τουαλέτα της. Και ξαφνικά τη βλέπουν να στέκεται περήφανη στη σκάλα με… ένα κόκκινο φόρεμα!

Σοκαρισμένοι και οι γονείς και ο αρραβωνιαστικός της την παρακαλούσαν να βγάλει αυτό το χρώμα που ήταν απαγορευμένο για χορό νέων και  αρραβωνιασμένων κοριτσιών, αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη! Τελικά πέρασε το δικό της και λίγη ώρα μετά έφτασε στη μεγαλόπρεπη σάλα του χορού αγκαζέ με τον αγαπημένο της. Μόλις μπήκε μέσα, έπαψαν όλες οι συζητήσεις και όλοι την κοίταξαν άναυδοι και σοκαρισμένοι. Τι λάθος! Πώς τόλμησε!  Της είχαν συγχωρέσει πολλά,  αλλά αυτή τη φορά το παράκανε! Ένα ανύπαντρο κορίτσι να τολμήσει να φορέσει κόκκινα και να τους προσβάλει όλους!

 Τότε το κορίτσι  κατάλαβε το μεγάλο λάθος που έκανε και παρακάλεσε τον αρραβωνιαστικό της να φύγουν. Εκείνος σήκωσε περήφανα το κεφάλι του και για της δώσει ένα μάθημα,  της είπε ότι όχι μόνο δεν θα έφευγαν αλλά θα χόρευε και μαζί του τον πρώτο χορό. Η μουσική ξεκίνησε και ο αγαπημένος της σχεδόν με το ζόρι την τράβηξε στην πίστα για το πρώτο βαλς. Ξεκίνησαν να χορεύουν και… τι ντροπή! Σταμάτησε και η ορχήστρα να παίζει,  η μεγαλύτερη προσβολή!

Μετά από λίγο με το κορίτσι καταντροπιασμένο,  έφυγαν οι δυο τους και ο αγαπημένος της αφήνοντάς την στην πόρτα του σπιτιού της, της είπε ότι αν και την αγαπούσε,  λόγω του χαρακτήρα της δεν ήταν πλέον σίγουρος για εκείνη και  ίσως θα ήταν καλύτερα να χωρίσουν για λίγο και εκείνος να φύγει για δουλειές στη μεγάλη πόλη. Όταν θα επέστρεφε και αν η ίδια είχε αλλάξει,  θα παντρεύονταν. Και έτσι και έγινε. Ο αγαπημένος της έφυγε σχεδόν για έναν ολόκληρο χρόνο.

Όλο αυτό το χρόνο το κορίτσι  μετάνιωνε,  σκεφτόταν το λάθος της και ήταν σίγουρη  ότι για να κερδίσει και πάλι τον αγαπημένο της έπρεπε να αλλάξει τον εγωιστικό της χαρακτήρα. Γιατί τον αγαπούσε πάρα πολύ και θα έκανε τα πάντα για να τον ξανακερδίσει Και επιτέλους έφτασε η στιγμή! Έλαβε νέα ότι ο αγαπημένος της επέστρεφε στην μικρή τους πόλη. Και αυτή τη φορά έκανε αυτό που έπρεπε. Ετοίμασε την υπέροχη λευκή της τουαλέτα, αυτή που θα φόραγε εκείνη τη βραδιά για να την δει ο αγαπημένος της που τόσο τον είχε επιθυμήσει!

Ο αγαπημένος της επιτέλους έφτασε το σπίτι της! Και αφού τον άκουσε να  χαιρετά  τους γονείς της,  τότε το κορίτσι άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα πανέμορφη μέσα στην ολόλευκη τουαλέτα της. Πηγαίνοντας κοντά του, του έπιασε το χέρι και γονάτισε για να του ζητήσει συγνώμη και να του πει πόσο τον αγαπά ακόμα και πόσο  έχει μετανιώσει. Και εκείνος;  Eκείνος την σύστησε στη σύζυγό του. Ναι, ο αγαπημένος της, στον χρόνο που έλειψε ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε μια άλλη κοπέλα.

Το κορίτσι έτρεξε στο δωμάτιο του απαρηγόρητο και έκλαψε όσο δεν είχε ξανακλάψει ποτέ στη ζωή του, νιώθοντας ότι έχασε τον αγαπημένο της για πάντα. Δεν έβγαινε από το δωμάτιο της όσο και αν την παρακαλούσαν οι γονείς της,  δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, μόνο έκλαιγε και έκλαιγε και έκλαιγε  από την μεγάλη της θλίψη μη μπορώντας να συγχωρέσει τον εαυτό της για το μεγάλο της σφάλμα.

Λίγο καιρό μετά, ξέσπασε μια μεγάλη επιδημία στη μικρή πόλη. Δηλαδή  μια αρρώστια που εξ αιτίας της πέθαιναν πολύ άνθρωποι. Όσοι άνθρωποι αρρώσταιναν για να μην κολλήσουν και τους άλλους,  τους έπαιρναν μεγάλα κάρα και τους πήγαιναν  σε ένα πολύ μακρινό μέρος, για να πεθάνουν. Τα νέα δεν άργησαν να φτάσουν στα αυτιά του κοριτσιού. Ο αγαπημένος της ήταν βαριά άρρωστος και την επόμενη μέρα θα έφευγε με το κάρο σε αυτό το μακρινό μέρος,  για πάντα.

Και τότε το κορίτσι κατάλαβε. Κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει. Τα ξημερώματα, όταν το κάρο με τους άρρωστους πέρασε από την μεγάλη πλατεία της πόλης, το κορίτσι ήταν εκεί. Είδε τον αγαπημένο της στοιβαγμένο πλάι σε άλλους άρρωστους και τρέχοντας ζήτησε από το κάρο να σταματήσει. «Φύγε μακριά»! την πρόσταξε ο καροτσέρης! «Αυτοί δεν έχουν ελπίδα, εσύ είσαι όμως υγιής! Φύγε για να σώσεις τη ζωή σου! Το κορίτσι δεν το ένοιαξε. Πήδησε πάνω στο κάρο, πήρε αγκαλιά τον αγαπημένο της και άρχισε να τον φιλά παντού λέγοντάς του πόσο τον αγαπάει και η αγάπη της είναι τόσο μεγάλη που δεν την νοιάζει να θυσιαστεί και να πεθάνει μαζί του, γιατί έτσι κι’ αλλιώς δεν θέλει να ζήσει χωρίς αυτόν.

Και χαρίζοντάς του τη ζωή της όχι με το γάμο τους,  αλλά μπροστά στα μάτια του Θεού μπόρεσε να συγχωρέσει  η ίδια τον εαυτό  της . Τι κρίμα όμως… ο αγαπημένος της ήταν ήδη πολύ βαριά άρρωστος, τα μάτια του δεν μπόρεσαν να ανοίξουν  και δεν κατάλαβε ποτέ ότι εκείνη ήταν  και όχι η γυναίκα του που τον κρατούσε αγκαλιά,  δεν κατάλαβε τη θυσία της και το πόσο βαθιά και ειλικρινά τον αγαπούσε. Και έτσι,  με το κάρο να απομακρύνεται έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

-Και τι έγινε γιαγιά; Τελικά κατάφεραν να ζήσουν το κορίτσι και ο αγαπημένος της; Γλίτωσαν από τη μεγάλη αρρώστια; Πες μου! Πες μου!! Πες μου!!

-Αυτό το αφήνω σε σένα Τζούλια. Βάλε μόνη σου το τέλος που θέλεις σε αυτή την ιστορία.

Και κάπως έτσι ολοκληρωνόταν το παραμύθι με τη γιαγιά μου αφηγήτρια και εμένα ακροάτρια. Ένα παραμύθι που το τέλος του, θα έπρεπε να το φτιάξω εγώ με τη φαντασία μου.  Ένα παραμύθι που πριν από μένα άκουγε φυσικά και η μαμά μου,  από τη μαμά της και γιαγιά μου.

Και πέρασαν χρόνια,  έφτασα στην εφηβεία για να συνειδητοποιήσω ότι το αγαπημένο μου παραμύθι δεν ήταν άλλο από την ίσως πιο διάσημη  κινηματογραφική ταινία της Bette Davis την ταινία  “Jezebel”  γυρισμένη το 1938,  με πρωταγωνίστρια την ίδια και τον υπέροχο Henry Fonda. Την ταινία που έκανε την Bette Davis, την Bette Davis.

Και  αρκετά  χρόνια μετά,  είδα και την ταινία. Η γιαγιά μου λάτρευε τον κινηματογράφο και τα βιβλία  και τις αγαπημένες της ταινίες ή τα αγαπημένα της μυθιστορήματα,  μας τα διηγιόταν ως  παραμύθια.

Στο δικό μας σπιτικό  δεν υπήρχαν  Χιονάτες, Σταχτοπούτες και Κοκκινοσκουφίτσες.  Την Ωραία Κοιμωμένη και τις υπόλοιπες τις  έμαθα αργότερα σε ώριμη ηλικία κατά τα έξι μου χρόνια,  από τις ταινίες του Disney. Και φυσικά κάποια από αυτά, που ίσως ήταν κάπως “ακατάλληλα” για τα δικά μου τετράχρονα αυτιά, η γιαγιά μου τα προσάρμοζε ανάλογα. Στο δικό μας σπιτικό  υπήρχε η φτωχή υπηρέτρια Κατιούσα, (από το βιβλίο «Ανάσταση» του Τολστόι) η ομορφότερη χορεύτρια του κόσμου (Gilda),  το κορίτσι στον Πύργο με το φάντασμα (Rebecca)   και φυσικά η αγαπημένη μου: το Kορίτσι με την Kόκκινη Tουαλέτα. 

Μεγαλώνοντας,  ήταν πολλές οι φορές που αναρωτήθηκα πόσο ρόλο να έπαιξε άραγε  στον ψυχισμό ενός τετράχρονου κοριτσιού το “παραμύθι” με την Κόκκινη Τουαλέτα. Και το λέω αυτό, γιατί δεν βρίσκω με ποιο άλλο τρόπο να εξηγήσω ότι στο δικό μου γάμο εκτός από το λευκό νυφικό ( αυτό  προφανώς ήταν λευκό,  γιατί είχα πάρει το «μάθημά» μου  από τη Jezebel) όλα τα άλλα ήταν κόκκινα. Και μάλιστα σε μια εποχή τέλος Ιουνίου, που το κόκκινο δεν ενδείκνυται ως χρώμα της εποχής- είναι πιο χειμωνιάτικο- για κρύους μήνες.  Και το άκουγα αυτό από παντού, όλοι το ίδιο μου έλεγαν.  Όχι κόκκινο τον Ιούνιο. Αλλά σιγά μη με ένοιαζε. Κόκκινο ήθελα, κόκκινο έκανα.

Σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου από βαθύ crimson έως ροζ μοβ ήταν η ανθοδέσμη μου. Ψηλά δέντρα που κατέληγαν σε μεγάλες μπάλες από κόκκινα, μοβ, ροζ και  φούξια τριαντάφυλλα  ήταν ο στολισμός της εκκλησίας.  Με κόκκινα τριαντάφυλλα ήταν στολισμένα και τα center pieces στο πάρτι μετά το γάμο. Με κόκκινη σατέν κορδέλα  ήταν δεμένη η κατά τα άλλα απλή εκρού πρόσκληση.  Σε κόκκινα μεταξωτά πουγκιά ήταν κλεισμένο και το ρύζι που δόθηκε στους καλεσμένους για να ακολουθήσουν το πατροπαράδοτο έθιμο ( και επειδή πολλοί από αυτούς ήταν άλλης υπηκοότητας, περιττό να σας πω ότι πολύ το ευχαριστήθηκαν και το «γλέντησαν» με τα ρύζια και εγώ δεν ήξερα που να κρυφτώ από τη ρυζοθύελλα)

Κατακόκκινο μεταξωτό σοά σοβαζ φορεματάκι και  με κορδέλα  στο κεφάλι από φρέσκα κόκκινα τριαντάφυλλα μπουμπούκια,  φορούσε η μικρή μου οκτάχρονη παρανυφούλα η οποία για τσαντάκι κρατούσε ένα πουγκί από φρέσκα κόκκινα μπουμπούκια.  Κόκκινη σατέν γραβάτα, κόκκινη μπάσκα  και κόκκινο ποσέ στο κοστούμι του,  το εξάχρονο παραγαμπράκι μου. Mε κατακόκινο vintage αυτοκίνητο της δεκαετίας του 1950 που οδηγούσε ο κουμπάρος μου, έφτασα στην εκκλησία.

Και  η μπομπονιέρα. Που στο δικό μου γάμο μια και μετρήσαμε 13 διαφορετικές υπηκοότητες και χώρες καταγωγής,  έπρεπε να είναι ένα αναμνηστικό δώρο για ανθρώπους που έφτασαν από την Αγγλία, την Αυστρία, τη Κροατία, τη Σουηδία, τη Γερμανία,  τις Δυτικές Ινδίες, την Κούβα και την Νότια Κορέα και φυσικά την California LA και San Fran, τη Νέα Υόρκη, τον Καναδά, την Κύπρο (σίγουρα ξεχνάω και κάποιους αλλά anyway). Α, ναι, σωστά. Ελλάδα φυσικά.

Και ναι. Όπως ήταν λογικό και η μπομπονιέρα ήταν κόκκινη. Μια στρογγυλή κόκκινη βελούδινη κοσμηματοθήκη διακοσμημένη  με ασημένια καρδιά και μαντέψτε τι είχε μέσα.

Tρία κόκκινα κουφέτα.

Kαι κάπως  έτσι,  με αυτό το post και άλλα ακόμα που θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες,  εγκαινιάζουμε ένα μικρό αφιέρωμα με  θέμα «Γάμος». Εξ άλλου πριν λίγες μέρες ένας πρίγκιπας παντρεύτηκε  τη δική του «Σταχτοπούτα» σε μια ιστορία με happy end,  οπότε είμαστε και μέσα στα πράγματα.  Αφήστε που αυτό το αφιέρωμα, το είχα υποσχεθεί στη Sheena. Από την άλλη ο Ιούνιος είναι και επίσημα ο μήνας που γίνονται οι περισσότεροι γάμοι. “If you’re a June bride, you’ll be a bride all your life”.

Kαι αν πρόκειται να γίνετε εσείς νύφη, ή κουμπάρα, ή ακόμα και αν κάποια φίλη σας πρόκειται να γίνει νύφη, ελπίζουμε να σας δώσουμε κάποιες ιδέες,  που να σας βοηθήσουν για το big event.

Enjoy!