ΑΙΓΙΝΑ: Ένα υπέροχο -girls only- weekend τον Σεπτέμβριο.

Ένα girls only weekend το προγραμματίζαμε εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν τα είχαμε καταφέρει.  Το αποκαλόκαιρο όμως είναι εδώ γλυκό, λαμπερό και σαγηνευτικό και μας καλεί και ιδού καταφέραμε τελικά, να βρεθούμε στην Αίγινα οι …fantastic four…

Γωγώ, Αννούλα, Κατερίνα κι η υπογράφουσα.  Δεν ξέρω πόσες από σας και πόσο συχνά καταφέρνετε να απολαμβάνετε με τις κολλητές nights’ out, διακοπές ή σαββατοκύριακα, αλλά ένα έχω να πω! Δυο μέρες μαζί τους καταλήγουν να είναι τόσο ξεκούραστες, ξέγνοιαστες και γεμάτες νεανικά γέλια, όσο διακοπές μηνών!

Αίγινα λοιπόν και για να πω την αλήθεια, μέσα μας λέγαμε… «έστω και στην Αίγινα …τι να κάνουμε;» χωρίς καμιά μας να ξέρει τι την περιμένει… Γιατί μέσα μας η Αίγινα που δεν είχαμε επισκεφθεί από παιδιά, είχε μια λίγο χλωμή εικόνα, ίσως και λίγο παρακατιανή, λίγο συμβατική, μέτρια…. Αλλά η Αίγινα υπήρξε τελικά αποκαλυπτική.  Μια ομορφιά! Η «Καραϊβική» δίπλα μας και συγκεκριμένα στην Αγία Μαρίνα, που λόγω διαφόρων συγκυριών καταλύσαμε και τελικά ξετρελαθήκαμε!

Mόνο μια ωρίτσα από τον Πειραιά απέχει η Αγία Μαρίνα, ίσως το ομορφότερο τμήμα του νησιού, στα βόρεια.  Νερά «εξωτικά» τυρκουάζ, κρυστάλλινα και πυκνό πευκοδάσος που φθάνει ως τη θάλασσα, ευφραίνοντας με το άρωμα του ρετσινιού, την ατμόσφαιρα και τις καρδιές μας.  Ένα νησί που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα υπόλοιπα. Ο οικισμός της Αγίας Μαρίνας, μικρός και γραφικός.  Χαρακτηριστικά νησιωτικός με τα λευκά του σπίτια, τα καταστήματα παραδοσιακών ειδών, τα ταβερνάκια που βγάζουν το βράδυ τα τραπέζια τους στην άμμο, δίπλα στο κύμα.

Σ΄ ένα απ΄αυτά απολαύσαμε το πρώτο μας βράδυ το ουζάκι μας κι αφήσαμε τα πόδια μας γυμνά να βουτήξουν στην παχιά, απαλή άμμο… Σε πόσα μέρη της Ελλάδας μπορείς ακόμα να τρως ανεπιτήδευτα δίπλα στο κύμα, πάνω στην άμμο; Απόλαυση που σε κάνει να εκτιμάς τις απλές χαρές της ζωής.   Βέβαια, εμείς τον οικισμό της Αγίας Μαρίνας,  τον πετύχαμε σε ήρεμη περίοδο.  Ο πολύς κόσμος είχε αναχωρήσει από το νησί, το καλοκαίρι έβαινε στο τέλος του, τα μαγαζιά άρχιζαν να κλείνουν σιγά -σιγά κι η ζωή να παίρνει μια πιο αυθεντική ρότα…

Η Αγία Μαρίνα έχει μια μεγάλη αμμουδερή παραλία μήκους 500 μέτρων, λίγο πιο αριστερά από την προκυμαία που φθάνει το καράβι από τον Πειραιά.  Νομίζω πως είναι η πιο ασφαλής παραλία που έχω δει, για όσους έχουν μικρά παιδιά γιατί είναι εξαιρετικά ρηχή. Είναι οργανωμένη, έχει θαλάσσια σπορ και βρίσκεται στο κέντρο της ζωής του οικισμού.

Εμάς ωστόσο, αυτό που μας ξετρέλανε, ήταν το εκπληκτικό τοπίο που αντικρίσαμε δεξιά της προκυμαίας.  Μια τεράστια βραχώδης παραλία, με νερά κρυστάλλινα, σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε και του τυρκουάζ, περιτριγυρισμένη από φουντωτά, πυκνά πευκοδάση, που σε μερικά σημεία φτάνουν μέχρι τη θάλασσα.  Αποζητάς την δροσιά τους κάτω απ΄τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, τελειώνοντας το μπάνιο σου και δεν χρειάζεσαι άλλη σκιά.  Κολυμπήσαμε εκεί όλο το Σαββατοκύριακο και πραγματικά το χαρήκαμε. Λίγος κόσμος σε αυτούς τους μικρούς βραχώδεις όρμους που φθάνεις από μονοπατάκια, δροσιά, φυσικότητα.  Νερά βαθιά, αλλά όχι άγρια, ο βυθός φαίνεται στην κάθε του λεπτομέρεια, έτσι όπως βουτάς απ΄ τα ξασπρισμένα απ΄τον ήλιο βράχια. Η ακτή είναι κατάλληλη όχι μόνο για κολύμπι, αλλά και για υποβρύχιο ψάρεμα.

«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝ»

Σε ένα τέτοιο σημείο της βραχώδους ακτής, ίσως και στο καλύτερο, ήταν χτισμένο και το ξενοδοχείο που μείναμε. To Apollo ήταν άλλη μια αποκάλυψη για μας.  Βουτηγμένο μέσα στο πευκοδάσος, είχε μια τέτοια πανοραμική θέα στη θάλασσα, από όλα τα δωμάτια και κάθε του σημείο,  που δεν σου έκανε καρδιά να μετακινηθείς.  Όταν μάθαμε, ότι οι πελάτες του είναι απ΄όλο τον κόσμο κι έρχονται και ξανάρχονται για την μοναδική του τοποθεσία, θέα και ησυχία, τους δικαιώσαμε! Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν μόνο αυτό. Το Apollo θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί cult.  Χτισμένο το 1971, αλλά μετά από μια μεγάλη, μόλις φετινή ανακαίνιση, έχει κρατήσει έντονο τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα των 70’ς, τόσο που εμείς φανταζόμασταν την Έλενα Ναθαναήλ να ξεπροβάλλει από μια γωνιά, μαζί με τον Τόμας Φριτς και να γυρίζουν μια σκηνή από το “Επιχείρησις Απόλλων” στο …Hotel Apollo! Ήταν για όλες μας, το τέλειο κατάλυμα για ξεκούραση που τόσο την είχαμε ανάγκη.

ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΜΕ;

Στην Αγία Μαρίνα έχει πολλά εστιατόρια, ταβερνάκια και μεζεδοπωλεία.  Αλλά  από τα καλύτερα φαγητά, μαμαδίστικα, λαχταριστά και καλοφτιαγμένα θα τα φάτε στον Θολό.  Θα πρέπει να ρωτήσετε για να το βρείτε, γιατί είναι μέσα στο βουνό σε έναν θαυμάσιο κήπο και με απεριόριστη εκπληκτική θέα στη θάλασσα. Αξίζει όμως τον κόπο για τα εξαιρετικά ψητά του, τις τεράστιες μπριζόλες του και τα νοστιμότατα μαγειρευτά του.

Φυσικά μην παραλείψετε να φάτε παγωτό φιστίκι που θα βρείτε στα καφέ του οικισμού, αλλά και γλυκό του κουταλιού.

Όσο για το βράδυ, το νησί διαθέτει νυχτερινή ζωή στα πάμπολλα μπαράκια του, άλλα πολύβουα, άλλα πιο ήσυχα, αλλά για όλα τα γούστα.  Εμείς όπως βλέπετε απολαύσαμε τα κοκτέιλ μας σερβιρισμένα σε αυτά τα ευφάνταστα ποτήρια, αλλά μην ρωτάτε περισσότερα! What happens in ….Aegina, stays in … Aegina!

ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Αν φτάσουμε στην Αγία Μαρίνα από την Αίγινα, θα διασχίσουμε πάλι πυκνά πευκοδάση την Μεσαιωνική Παλαιοχώρα με τις παλιές Εκκλησίες, το φημισμένο σε όλη την Ελλάδα Μοναστήρι του Αγίου Νεκτάριου και τον περίφημο Ναό της Αφαίας.

Ο Ναός της Αθηνάς Αφαίας βρίσκεται βόρεια του νησιού, μέσα στα πεύκα με υπέροχη θέα στην θάλασσα. Είναι Δωρικού ρυθμού και κτισμένος από τοπικό πωρόλιθο. Βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση, αφού σώζονται 24 από τις 34 συνολικά κολώνες του ναού. Όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα μπορείς από κει να δεις το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και την Ακρόπολη των Αθηνών. Θεωρείται, ότι οι τρεις ναοί σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο (το ιερό τρίγωνο της αρχαιότητας).

Χτίστηκε το 480 π.Χ. μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Σύμφωνα με πληροφορίες που δίνει ο Παυσανίας, από το Δία και την Κάρμη γεννήθηκε η Βριτόμαρτις που αγαπούσε πολύ το κυνήγι και γι’ αυτό την αγαπούσε η θεά Άρτεμις. Την ερωτεύτηκε όμως ο Μίνωας και για να γλιτώσει από αυτόν, έπεσε στη θάλασσα και μπλέχτηκε στα δίχτυα κάποιον ψαράδων που την πήραν μαζί τους στο καράβι. Στο καράβι όμως, την ερωτεύτηκε ένας από τους ναύτες και έτσι η Βριτόμαρτις αναγκάστηκε και πάλι να πέσει στη θάλασσα για να γλιτώσει και κολυμπώντας, βγήκε στην Αίγινα.  Η κοπέλα πήρε το δρόμο προς το δάσος και σιγά σιγά, οι ναύτες από το πλοίο την έβλεπαν να χάνεται, σαν με κάποια θεϊκή επέμβαση και την ονόμασαν Αφαία (άφαντη – αφανέρωτη).

Ένα άλλο μεγάλο θρησκευτικό μνημείο, βρίσκεται επίσης πολύ κοντά στην Αγία Μαρίνα. Η Μονή του Αγίου Νεκταρίου στην οποία ζουν 14 μοναχές. Θεμελιώθηκε και εγκαινιάστηκε στις 2 Ιουνίου του 1908 από τον Άγιο Νεκτάριο, είναι βυζαντινού ρυθμού και έχει όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο με βυζαντινές εικόνες καθώς επίσης πολλά τάματα και αφιερώματα που προέρχονται από μεγάλο αριθμό προσκυνητών.

Σας προτείνουμε λοιπόν μια απόδραση στην Αίγινα, σ΄έναν ανυποψίαστο παράδεισο, δίπλα στην Αθήνα και τον Πειραιά. Οι πιο γλυκές μέρες του χρόνου είναι ακόμα εδώ!

Stella