Κάποιες φορές είναι δύσκολο να συντονίσεις τον εγκέφαλό σου με το πληκτρολόγιο που βρίσκεται μπροστά σου.
Βέβαια, για μας που το γράψιμο είναι η δουλειά μας, αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται συχνά, γιατί αν γινόταν συχνά, θα έπρεπε να αλλάξουμε και επάγγελμα. Πάντως γίνεται.
Τις φορές που με πιάνει writer’s block, σηκώνομαι για λίγο από το γραφείο, κάνω γύρω – γύρω, προσπαθώ να αφήσω πίσω ό, τι με απασχολεί (ξέρετε αυτά της καθημερινότητας που απασχολούν όλες και όλους μας) και μετά από λίγο συγκεντρώνομαι πολύ και ξαφνικά πολλές φορές ασυνείδητα θα έλεγα, απλά γράφω και όταν τελειώσω το γράψιμο, σχεδόν ασυνείδητα και πάλι, ξέρω ότι απλά έχω τελειώσει το γράψιμο.
Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι σκέψεις της καθημερινότητας που με μπλοκάρουν παύουν να είναι σκέψεις της «απλής» καθημερινότητας; Tι γίνεται στην περίπτωση που η «καθημερινότητα» όπως την ήξερες έως τώρα, παύει να ισχύει πλέον; Δεν ξέρω, θα σας γελάσω. Δεν το έχω ξαναζήσει.
Φυσικά, όσο τουλάχιστον αφορά στο γράψιμο, υπάρχουν οι στιγμές της δικής σου προσωπικής καθημερινότητας που διαταράσσονται ( για μένα ήταν ο θάνατος της αγαπημένης μου γιαγιάς ) και δεν μπορείς όχι να γράψεις, αλλά ούτε και να λειτουργήσεις συνετά για ένα διάστημα. Ακόμα όμως και τότε, εκείνες τις δραματικές για σένα στιγμές, λίγο πολύ ανασκουμπώνεσαι γιατί ξέρεις κάπου βαθιά μέσα σου, ότι εκεί έξω όσο στενοχωρημένη και να είσαι εσύ, η ζωή συνεχίζεται.
Τι γίνεται όμως όταν συλλογικά η ζωή καθόλου δεν συνεχίζεται όπως την ήξερες; Oύτε αυτό το ξέρω. Και αυτή τη στιγμή που γράφω δεν ξέρω ούτε καν αυτό το απλό: αν αυτή την «άγνωστη» αλλαγή στην συλλογική μας καθημερινότητα, θα την περάσουμε εδώ μαζί συλλογικά όπως κάναμε μέχρι σήμερα, ή η κάθε μία ξεχωριστά και μόνη της.
Βλέπετε, ως generation X εγώ και baby boomers οι γονείς μου δεν έχουμε και κάποια αντίστοιχη παγκόσμιας κλίμακας εμπειρία, που να λειτουργούσε ας πούμε ως μπούσουλας για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε. Οι συζητήσεις περί της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί εξαντλούνται στα
«Τζούλια σε παρακαλώ μη βγαίνεις καθόλου έξω!!»
“Μαμά, μπαμπά, σας παρακαλώ ό,τι ψώνια χρειάζεστε θα σας τα φέρνω εγώ- μην τολμήσετε και βγείτε έξω!!”.
“Δεν πιστεύω να βγήκες έξω;”
“Βγήκες έξωωωω;;; Φόρεσες μάσκα και γάντια;;;;;;”
Αν δεν ήταν τόσο πολύ σοβαρή η κατάσταση, ειλικρινά νομίζω ότι θα ήταν για γέλια.
Τι να πουν και αυτοί οι άνθρωποι; Οι γονείς μου; O ένας ήταν νήπιο όταν τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η άλλη αγέννητη. Και γι’ αυτούς είναι πρωτόγνωρες οι συνθήκες, αφήστε που ερήμην τους είναι και αυτοί που κουβαλούν και τύψεις του τύπου «μαμα, μπαμπά, παππού, γιαγιά, είμαι εγώ σε καραντίνα, για να ζήσεις εσύ». Αφήστε που έχουν φάει πόρτα και από αυτό που δίνει την μεγαλύτερη χαρά και τα πιο ζωηρά χρώματα σε αυτό το στάδιο της ζωής τους: το εγγόνι τους. Και ενώ γνωρίζουν ότι έτσι ακριβώς πρέπει να γίνει, αυτό δεν μετριάζει τη λύπη τους. Χθες μου έλεγε η Βίκυ ότι για την μικρή της που έχει γενέθλια την επόμενη Κυριακή, η τούρτα θα κοπεί στο μπαλκόνι και η γιαγιά και ο παππούς θα είναι κάτω από το σπίτι, απλά για να τη δουν να σβήνει τα κεράκια της – χωρίς να μπουν μέσα.
Στη δική μας οικογένεια, η μόνη που μπορεί να έχει μνήμες από παρόμοια κατάσταση αυτής της κλίμακας, είναι μια 90χρονη θεία. Γεννημένη το 1930, κατά τη διάρκεια της κατοχής της Αθήνας ήταν ήδη 12, 13, 14 ετών, άρα οι μνήμες της είναι άθικτες από αυτές τις άγριες εποχές. Την έχουμε (έχω) στα ώπα – ώπα αυτή τη θεία που λατρεύει τις κρέμες περιποίησης και τα μποτέ. Και επειδή τα έχει και τετρακόσια και έχει μεγάλο ταλέντο στη διήγηση, είναι μοναδικό να ακούς κάποια ιστορικά γεγονότα από τα χείλη της και από πρώτο χέρι- έτσι ακριβώς όπως συνέβησαν και όχι μέσα από τις ψυχρές σελίδες ενός βιβλίου ιστορίας. Η θεια Τζίκα, είναι η ίδια η Ιστορία.
Ιστορία, γράφεται και τώρα. Χθες συζητούσαμε με τη Στέλλα αν έχει νόημα να ξεχνιόμαστε για λίγο εδώ μέσα, όπως έγραψε τις προάλλες σε ένα σχόλιο η Eleytheria. Ναι ίσως να είναι όμορφο να ξεχνιόμαστε για λίγο εδώ μέσα, ή να γκρινιάζουμε, ή να λυπόμαστε, ή να θυμώνουμε, ή να ανταλλάσσουμε τις εμπειρίες μας, ή (για να χαμογελάσουμε και λίγο) να βλέπουμε καλούδια και να φτιάχνουμε νοητές λίστες για όλα όσα θα αγοράσουμε, όταν ο εφιάλτης τελειώσει -η δική μου πάντως shopping wish list, αυτές τις μέρες γεμίζει επικίνδυνα.
Ίσως όμως και όχι. Ούτε αυτό το ξέρω. One day, at a time.
Την ιδια ακριβως συζητησει ειχα και εγω πριν λιγο με την μαμα μου…”μην τολμήσεις και βγεις εξω!!!” Η οποια εχει μεινει μονη διοτι χασαμε τον
μπαμπα πριν 5 χρονια…και σιγουρα η απομόνωση οταν εισαι μονος σου ειναι δυο φορες πιο δυσκολη!! Την παιρνω παρα πολυ συχνα τηλεφωνο για να δω τι κανει αλλα περισσοτερο για να μην νιωσει μοναξια μιας και δεν μπορει να παει βολτα πια με τις φιλες της.
Απο την αλλη οταν εχεις ενα εφηβο που βραζει το αιμα τους αντε να τους κρατησεις μεσα!!! Εχθες δεν ξερω ποση ωρα προσπαθουσα να τον πεισω να μην βγει εξω!!! Το καταφερα αλλα καταφερα να μην θελει να μου μιλαει αλλο….
Και δεν αναφέρω τη διαδικασια οταν γυρναμε απο εξω και ολη την απολύμανση που πρεπει να γινει …
Απλα ευχομαι να προλαβουμε τα χειροτερα και να μην δουμε στην τηλεόραση εικονες Ιταλιας&Ισπανιας
Πιστευω θα τα καταφερουμε αν ακουλουθησουμε τις οδηγιες και παμε ενα βημα την φορα …ολα ειναι πρωτόγνωρα για ολους μας αλλα ημαστε ολοι μαζι σε αυτο!!!
@SofiaT: Πόσο δίκιο έχεις! Για μας ειδικά που έχουμε παιδιά στην προ-εφηβεία ή την εφηβεία. Τι να πρωτο- εξηγήσεις τώρα; Ότι πρέπει να μένει έγκλειστος μέσα; Ότι και έγκλειστος που θα είναι, δεν μπορεί όλη μέρα να είναι πάνω από τα video games? Ότι πρέπει να συνεχίσει να διαβάζει σα να πηγαίνει σχολείο, ενώ το σχολείο εχει κλείσει- για να μην πάει χαμένη μια ολόκληρη χρονιά? Αστο Σοφάκι, άστο. Όσο για τα τηλέφωνα, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, όχι μόνο τους γονείς μας αλλά και σε κάθε φίλο ή συγγενή που είναι μόνος και σε μεγάλη ηλικία.
@Τζουλια εμεις εχουμε ξεκινησει ευτυχως και τα μαθηματα με το φροντιστήριο μεσω skype…
Τωρα δεν γνωριζω ποσο καλη δουλεια θα γινει αλλα το ανχος εχει διπλασιαστεί γιατι ερχονται οι πανελλαδικές εξετασεις που και αυτες δεν γνωριζουμε ποτε θα γινουν!!!! Αυτη ολη η αβεβαιότητα εχει εκτινάξει τα νευρα ολων μας στο κοκκινο!!!! 😤😤😤😫😫😫
@SofiaT: Ωχ!! Είσαστεω σε φάση Πανελλαδικών? Ας μείνουμε ψύχραιμες Σοφία μου, όλα καλά θα πάνε στο τέλος. Το άγχος δεν είναι καλός σύμβουλος. Εύκολα το λέμε βέβαια και δύσκολο να το εφαρμόσουμε αλλά σκέψου ότι δεν είσαστε μόνο εσείς σε αυτή τη θέση. Είναι χιλιάδες παιδιά. Θα βρεθεί η λύση είμαι σίγουρη!
@Τζουλια αυτη η λυση ειναι που με προβληματίζει αν θα ειναι δικαιη για αυτα τα παιδια που εχουν διπλο βαρος στην πλατη τους…
Θα δειξει ….
Καλημερα και απο μενα
Οσο καλη μπορει να ειναι με ολα αυτα που συμβαινουν γυρω μας
Εμενα με ενοχλει περισσοτερο η ανευθυνοτητα πολλων και το ” δεν θα τυχει σε μενα ”
Το να μεινω μεσα δεν με ενοχλει θα βγω στις 10 το βραδυ πισω στο ποταμι που ειναι σπιτι μας θα περπατησω λιγο και θα ξαναμπω μεσα
Φοβαμαι ομως γιατι ο αντρας μου ειναι σε ομαδα πολυ υψηλου κινδυνου και φυσικα θελω να τον εχω κοντα μας πολλα χρονια ακομη
Γιαυτο εκνευριζομαι οταν βλεπω ποση βλακεια και ανευθυνοτητα υπαρχει εκει εξω
Μόλις το πρωί ειχα μία ωρα “διαλεξη” στο κινητό με τον μπαμπά μου επειδή πηγαινω δουλειά και επειδή για να παω χρησιμοποιω λεωφορείο.. Τα τηλεφωνικά κέντρα δυστυχώς είναι ακομα ανοιχτά (ειδικά στη γραμμή που είμαι εγώ τη γνωστή του ΕΟΔΥ και που δεχόμαστε 20000 κλήσεις την ημερα) και δεν μας έχουν αναφέρει κάτι ακόμα για εργασία από το σπίτι.. Προσέχω οσο μπορώ, κουβαλσω αντισηπτικά μαζί μου, εχουν ξεραθεί τα χέρια μου από το πολύ πλύσιμο, προσέχω στο λεωφορείο οσο μπορώ, με το που μπαινω σπίτι, απολυμαίνω τα χέρια μου και βγάζω τα ρούχα στο μπαλκόνι.. Η μικρή μου ευτυχως είναι καλοβολο παιδάκι και δεν παραπονέθηκε για τον ξαφνικό αυτό εγκλεισμο, αλλά εγω νιώθω οτι βλέπω ένα εφιάλτη και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα είναι πίσω μας όλο αυτό.. Για να γίνει ομως γρήγορα, παρακαλώ όσοι μπορείτε μείνετε σπίτι!!!
@RANIA: Συμφωνώ απόλυτα Ρανια μου. Έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν ξέρω αν πρέπει να στεναχωρηθώ ή να ουρλιάζω από τα νεύρα μου από την ανευθυνότητα που βλέπω γύρω μου. Κάποιοι κάνουν ακόμα και post τος βόλτες τους από εδώ και από εκεί. Ας μην πω κάτι άλλο.
Αχ Τζούλια μου η ίδια συζήτηση γίνεται σε όλες τις οικογένειες… “Βγήκες έξωωωω;;; Φόρεσες μάσκα και γάντια;;;;;;” Ποτέ μου δεν περίμενα να ζήσουμε κάτι τέτοιο…
Εγώ βρίσκομαι ήδη τρεις εβδομάδες μέσα στο σπίτι, ακολουθώ της οδηγίες του γιατρού μου, ανήκω σε ευπαθή ομάδα, δυστυχώς δεν εργάζομαι, οπότε έχω αυτή την ….πολυτέλεια…. να μείνω μέσα…. Έχω βέβαια έναν εκνευρισμό… αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο… πρέπει να με προσέχω… εμένα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα!!! Κάνω την γυμναστική μου, βλέπω αγαπημένες σειρές, παίζουμε τάβλι με τον μπαμπάκα μου!!
Σίγουρα είναι όμορφο να ξεχνιόμαστε για λίγο εδώ μέσα!! Τι ωραία, θα θέλαμε να μας δείξεις τη δική σου shopping wish list!!
Με σεβασμό στον συνάνθρωπό μας και ακολουθώντας όλοι μας της οδηγίες ελπίζουμε πολύ σύντομα να τα αφήσουμε όλα πίσω μας!!
xxx
@Maryl: Όταν τελειώσει όλο αυτό αγαπημένη μου και θα μας φαίνεται σαν κακό όνειρο, θα νιώσεις πολύ περήφανη για τον εαυτό σου, γιατί πλέον δεν εργάζεσαι απλά. Προσφέρεις λειτούργημα σε αυτή την εποχή που διανύουμε. Εγώ ήδη νιώθω πολύ περήφανη για σένα. Κράτα γερά Υδροχοε μου! (Μόνο σπίτι, μόνο μέσα!)
@ANNA: αγαπημένη μου, ό,τι και να πω, έχεις όλα τα δίκια. Ας δούμε λίγο την λαμπερή πλευρά. Περνάς αγαπημένο, ποιοτικό χρόνο με τους δικούς σου – κάτι που σπάνια πλέον κάνουμε.. Και ναι! Ναι! Συμφωνώ απόλυτα και σου το ορκίζομαι δεν το λέω μόνο λόγω του bb! Τώρα είναι ο καιρός για να προσέχουμε ακόμα περισσότερο τον εαυτό μας! Τις κρέμες μας, τις μάσκες μας, τα ωραία μας ρούχα. Στο σπίτι θα μου πεις? Ναι, στο σπίτι, γιατί όχι? Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρή και είχα πολύ περισσότερο χρόνο στα χέρια μου,, μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες ήταν κάποια βράδια να μένω μέσα, να λούζομαι, να φτιάχνω τα μαλλιά μου και μετά να δοκιμάζω ρούχα μπροστά από τον καθρέφτη πάντα με μουσική!!!
κι εγω δουλευω κορίτσια και παιρνω και μέσα μαζικης μεταφοράς… Ουτε φωνη ουτε ακρόαση απο τη δουλειά μας, τι θα κάνουμε κι αν τελικά θα ερχόμαστε εκ περιτροπής. Και μ΄ενοχλεί πολύ αυτο το κομμάτι της υποχονδρίασης και του ψυχαναγκασμού που βγηκε απο μεσα μου, γιατί ποτε δεν ήμουν έτσι και δεν άντεχα τους αρρωστοφοβικούς ή τις εμμονικές νοικοκυρές, που τρυπούσαν το πάτωμα απ΄τη χλωρίνη. Ειναι σα να εχουμε όλοι μας μεταλλαχθεί, αλλά και πάλι ποιος ειναι στ΄αλήθεια σίγουρος, ότι παιρνει τις σωστές προφυλάξεις και δεν του εχει κατι ξεφύγει? Εγω πάντως όχι… Κι η αγωνία μου είναι για τον πατέρα μου που ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου. Ολοι έχουμε στις οικογενειες μας, κάποιους ανθρώπους που κινδυνεύουν. Ο φόβος κι ο πανικός απο τη μια μας κρατούν σε εγρήγορση, από την άλλη μας τρελλαίνουν… Τα κάνουμε όλα όπως πρέπει? Ειναι όλα σωστά? Προστατευουμε αρκετά τον εαυτό μας και τους άλλους? Σιγουρα δεν θα μείνουμε οι ίδιοι μετά απ΄αυτό… Το επόμενο χρονικό διάστημα θα το θυμόμαστε για πάντα, όπως και όσα μεσολάβησαν στη διαρκεια της οικονμικής κρίσης τα προηγούμενα χρόνια.
Καλημερα σε ολες κοριτσια!!!Θα ηθελα να προσθεσω στα πολυ σωστα πραγματα που ολες αναφερατε,να εχουμε πιστη στο Θεο και να προσευχομαστε οσο γραφικο κ ανοητο ακουγεται. Ειμαι ενας ανθρωπος που η ζωη του σταματησε 2 φορες ξαφνικα και ολα χαθηκαν και καταστραφηκαν,ξερω πως ειναι πραγματικα να σταματαει ο κοσμος κ να σε προσπερναει η ζωη.Επειδη λοιπον ζω και εγω κ το παιδι μου κατ’οικονομιαν του Θεου,σας προτεινω οσες θελετε να επαναπροσδιορισετε ή να συσφιξετε τις σχεσεις σας μαζι Του!!!Με αγαπη και συμπαρασταση σε ολες σας!!!
Έτσι ακριβώς Τζούλια μου, στο σπίτι γιατί όχι;
Μου έκανε πολύ καλό που διάβασα τους προβληματισμούς και τις σκέψεις σας BB girls!!! Είναι ωραίο να τα μοιράζεσαι με οποιονδήποτε τρόπο!!
Πολλά φιλιά σε όλες γεμάτα αισιοδοξία, δύναμη και ελπίδα!! 💖💖
@Stella: Καλώς ή καλώς θα υπάρξουν αρκετά επαγγέλματα που θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να είναι στην πρώτη γραμμή, όπως και κάποια άλλα, που θα εξακολουθούν να λειτουργούν για να μην παραλύσει εντελώς το κράτος. Είναι για σας αγαπημένη μου, για σένα, για τη Maryl και όλες και όλους σας που είσαστε εκεί έξω, που οι υπόλοιποι – όσοι μπορούμε- πρέπει να είμαστε διπλάσια, σχεδόν υστερικά προσεκτικοί. Για να προστατεύσουμε εσάς. Σε νιώθω, αλλά καλό είναι αυτή τη στιγμή να μη σε πιάνει η τελειομανία και το άγχος σου. Τα κάνεις όλα μια χαρά. Παραπάνω από μια χαρά. Τα κάνεις όλα τέλεια.
@EleytheriaT: Πιστεύω πολύ, πιστεύω στα θαύματα γιατί τα έχω δει μπροστά στα μάτια μου, πιστεύω στη δύναμη Του. Μάλιστα τον τελευταίο καιρό και επειδή τον θεωρώ Πατέρα μου – πριν ξεσπάσει φυσικά η επιδημία ( γιατί τώρα Έχει πολλές δουλειές) τσακωθήκαμε και λίγο – όπως κάθε Πατέρας με παιδί – γιατί ένιωθα σα να μη με άκουγε. Γιατί αυτή είναι η δική μου σχέση μαζί Του. Και αφού νομίζω ότι αυτό το κατέστησα σαφές Ελευθερία μου, να πω ότι άλλο η Πίστη και εντελώς άλλο η -βασισμένη στο κέρδος- θρησκεία. Λυπάμαι αφάνταστα με κάποια αλόγιστα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου. Έχω βάλει σε καραντίνα το 12χρονο παιδί μου, τον εαυτό μου, την οικογένεια μου, τους 70χρονους γονείς μου και εξοργίζομαι ειλικρινά όταν βλέπω ότι χάρη του κέρδους, κάποιες φορές, η δική μου «θυσία» είναι άνευ λόγου.
Τέτοιες καταστάσεις σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τις πραγματικές αξίες της ζωής! Είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι και σίγουρα θα το ξεπεράσουμε και αυτό! Δεν χρειάζεται πανικός αλλά σωστή ενημέρωση, υπομονή και πίστη! Μένουμε σπίτι και ακολουθούμε τους κανόνες υγιεινής! Προστατεύουμε τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά και τον εαυτό μας! Καλή συνέχεια αγαπημένες μου και να προσέχετε!
@ELENA: Αγαπημένη μου Έλενα. Είναι «περίεργο» ( αλλά ίσως και να μην είναι) ότι αυτή την πρόταση που έγραψες – ακριβώς όμως την ίδια- μου την είπε τις προάλλες σε συζήτηση ο μπαμπάς του κυρίου Ρωμανού, προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω καλύτερα: «Τέτοιες καταστάσεις σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τις πραγματικές αξίες της ζωής!».
Αγάπη, θάρρος και ελπίδα για μένα, αν με ρωτήσεις.
Julia@μου λυπαμαι για το επιθετικο υφος της απαντησης σου,ηθελα απλα να εκφρασω ελευθερα την αποψη μου χωρις να προσβαλω καποιον ουτε να αναφερθω σε καποιον προσωπικα.Ο καθε ενας πιστευει με τον τροπο που νομιζει αναλογα με τα βιωματα του και το περιβαλλον στο οποιο εχει μεγαλωσει.Λυπαμαι αν προσβληθηκες ή αναστατωθηκες απο το σχολιο μου,σου ζητω ταπεινα συγνωμη.Παρ’ολα αυτα στελνω την αγαπη μου και την συμπαρασταση μου σε ολες τις bb φιλες!!!
@Eleytheria T: Αγαπημένη μου, για να σου πω την αλήθεια το σκέφτηκα πολύ πριν σου απαντήσω κι μάλιστα ακριβώς γι αυτό τον λόγο που αναφερεις. Για να μη νομίσεις ούτε για μια στιγμή ότι η απάντηση μου είναι επιθετική. Σε καμία περίπτωση ΔΕΝ είναι, το αντίθετο μάλιστα. Και δεν αναστατώθηκα καθόλου ίσα – ίσα. Ομως για κάποιον λόγο στην Ελλάδα έχει γίνει πολύ ευαίσθητο αυτό το θέμα τις τελευταίες μέρες. Και να σου πω και την αλήθεια, είναι ακόμα πιο ευαίσθητο για μας που πιστεύουμε πολύ. Γιατί αν δεν πιστεύεις, έτσι κι αλλιώς δεν σε αγγίζει. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάποιες «πρακτικές» πρέπει – για όσο τουλάχιστον διαρκέσει όλο αυτό που ζούμε- να τις δούμε με άλλο μάτι. Καλό για όλους μας θα είναι αυτό. Και πάλι λυπάμαι που εξελαβες ως «επιθετική» την δική μου άποψη.
Καλησπέρα και από μένα! Εμείς από την Τετάρτη εργαζόμαστε στο σπίτι, έχω να βγω έξω από το βράδυ της Τρίτης και η αλήθεια είναι ότι έχω φρικάρει λίγο, γιατί τα τελευταία δύο χρόνια λείπω γύρω στις 15 ώρες καθημερινά από το σπίτι λόγω δουλειάς / σχολής και ξένων γλωσσών. Ωστόσο, προσέχουμε για να έχουμε, γιατί προσωπικά είμαι επιρρεπής σε γρίπες και κρυολογήματα. Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι ότι οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης και εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ανεύθυνα, κόβωντας τις βόλτες τους δεξιά και αριστερά – αυτοί οι ίδιοι που άδειασαν τα σούπερ-μάρκετ και κραδαίνουν τα κοντάρια τους διαδικτυακά για πόλεμο. Υπομονή σε όλους μας, θα περάσει (ελπίζω) και αυτό, ανώδυνα ή επώδυνα. Καλή δύναμη σε όλους δουλεύουν, σε γιατρούς / νοσηλευτές / φαρμακοποιούς και σε όσους μας εξυπηρετούν (σε σούπερ, ψιλικατζίδικα, take away κτλ) αυτές τις δύσκολες και περίεργες μέρες. #μένουμε_σπίτι
Καλησπέρα! Κόντρα σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αποφασίζω να υιοθετήσω -σχεδόν μονιμα- το χαμόγελό μου, και τη θετική μου διάθεση περισσότερο απο κάθε αλλη φορά! Γιατί τωρα νιώθω, πως οι δικοί μου άνθρωποι, τα χρειάζονται αυτά, πολύ, πολύ, πολύ…αφού όλοι μας είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, για την προσωπική μας προστασία, αλλά και των συνανθρώπων μας. Ελπίζω & εύχομαι, να έχουν τόση δύναμη αυτά, ώστε να “σκεπάσουν” τα
τικ -τοκ της αγωνίας της καρδιάς μου..! Bbgirls, σας στελνω την αγάπη μου.
xx
@SofiaT:. καλή δύναμη σε όλους σας! Με το καλό εύχομαι να πάνε οι Πανελλαδικές του παιδιου σου! Με υγεία, ηρεμία & επιτυχία! (έχουμε περάσει απ”αυτό το στάδιο των πανελλαδικών, και ειναι ψυχοφθόρο απο μονο του)
xx
Οντως ειναι μια πολυ διαφορετική Δευτέρα! Μελαγχολικη, γεματη αγωνια και αγχος για το πως εξελίσσεται η κατασταση με τον ιό. Κορίτσια μου καλό κουράγιο σε αυτές που δουλεύουν ακόμα. Προσεύχομαι γι αυτούς τους ανθρώπους καθημερινά και παρακαλώ τον Θεό να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται! Ας μην χάσουμε τόσο άδικα κι άλλους ανθρώπους… Εγώ μένω σπίτι μου αλλά επειδή μένω δίπλα στο βουνό τα απογεύματα πηγαίνω περπατάω με τον σκύλο μου ή με τον σύντροφό μου… Καλο θα ήταν να κλείσουμε και λίγο την τηλεόραση και να αρχίσουμε να μιλάμε με τον διπλανό μας( παιδιά, σύζυγο κτλπ)! Ελπίζω να τελειώσουν όλα γρήγορα!!! 💛💚💙💜❤💙💚💛❤💜💙❤💚💛💜❤💙💚❤💛💜❤💙💚💛💜❤💙💚💛💜
@Stela μου, αχ αυτά τα μέσα…το μόνιμο άγχος μου
@Stella μου, αχ αυτά τα μέσα το μόνιμο άγχος μου…για την μεγάλη μου κόρη που τα χρησιμοποιεί καθημερινά για τη δουλειά της..Προσοχή, προσοχή όσο μπορείτε _έχω γίνει κουραστική, το ξερω! έτσι είναι..! φιλιά (ιντερνικα) και συγκρατημένη αισιοδοξία ❤
@julia Ούτε να το σκέφτεσαι να σταματήσεις να γράφεις στο bb ! Γίναμε όλοι μας με το ζόρι πρωταγωνιστές σε ταινία ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ. Έγκλειστοι-φυλακισμένοι προσπαθούν να αποδράσουν απο φυλακή υψίστης ασφαλείας(covid 19) .Ε λοιπόν αγαπημένοι μου μαζί θα το ανοίξουμε το τούνελ της απόδρασης(ακόμα και με το κουταλάκι του γλυκού όπως γίνονταν στα κλασικά κόμικς) αλλά θα βγούμε και θα βγούμε και πανέμορφοι (με τα beauty posts του bb) και όχι με τις ξεπερασμένες ριγέ στολές των φυλακισμένων.Γι’αυτό Julia συνέχισε να γράφεις, πάρε το κουταλάκι και ξεκίνα να σκάβεις…να σκάβεις…να σκάβεις και εμείς ακολουθούμε και όταν κουράζεσαι εσύ θα παίρνουμε το κουταλάκι εμείς και που θα πάει θα το ανοίξουμε το τούνελ ΜΑΖΙΙΙΙΙ !!! Μπορεί να ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ για όσο χρειαστεί αλλά με την bb παρέα γίνονται καλύτερα τα πράγματα!
Ραντεβού εδώ λοιπόν καθημερινά και με αρκετή υπομονή θα το ξεπεράσουμε και αυτό γιατί πως να το κάνουμε βρε παιδιά…είναι αλλιώς να σκάβεις μόνος και αλλιώς με ΠΑΡΕΑ !!!
Αν και παντα ημουν αισιοδοξη αυτη τη φορα δεν ειμαι , απο την προηγουμενη εβδομαδα κλεισαμε στη δουλεια , δεν ξερω τι θα γινει , ειχα κλειστει τοσο πολυ γιατι δουλευα συνεχεια και ελεγα ποτε θα κατσω να ξεκουραστω , να βγω μια βολτα , να παω για ενα καφε . Τωρα καθομαι και δεν μπορω να παω πουθενα, τα παιδια βαρεθηκαν μεσα , του αντρα μου δεν του δινουν αδεια να κατσει και φοβομαστε μην τυχον και φερει τον ιο. Επισης ημουν σε φαση ανακαινισης σπιτι και περιττο να πω οτι εχω ενα σπιτι βομβαρδισμενο τοπιο. Δυστυχως δεν θα ειναι μονο δυο βδομαδες θα ειναι πολυ περισσοτερο και οταν δεν κινειται και η αγορα η οικονομια καταρρεει. Μακαρι να πανε ολα καλα και γρηγορα
@Panos μας έχεις βάλει κοριούς? Διαβάζεις τη σκέψη μας και επέστρεψες σταλμένος απ’ το σύμπαν? Ήρθες για να μας δώσεις κάποιο μήνυμα? Όχι δεν το έριξα στη μεταφυσική … Ξέρω τι λέω! ❤️❤️❤️
@STELLA χαχαχα τίποτα δεν γίνεται τυχαία αγαπημένη φίλη…άστο θα συζητάμε χωρίς τέλος(άσε που το σύμπαν μας κάνει πλάκα)
Ας μείνουμε στα γήινα που κουστοκαταλαβαίνουμε και κουστοκαταφέρνουμε…
Ας μείνουμε στο ουσιαστικό…όταν ο ένας πέφτει ο άλλος θα τον σηκώνει και θα το πάμε στράτα-στρατούλα!
Όλοι εδώ είμαστε παιδιά!!!
@Julia mou: τώρα γύρισα και είδα το σχόλιο σου αγπ μου και θέλω να σου πω οτι κ εσύ προσφέρεις λειτουργημα με το υπέροχο γράψιμο σου που μας κάνει να ξεχνιόμαστε ευχάριστα (Υδροχόος= ανθρωπιστής, οραματιστής και το δεξί χέρι του Θεού οπως λέει ο κ. Λεφακης που εκτιμώ πολύ) 😊
Ένα έχω να πω: συγχαρητήρια στους ανθρώπους που χρειάζεται να πάνε ακόμη στη δουλειά τους! Ιδίως οι άνθρωποι που εργάζονται στον ιατρικό κλάδο είναι ήρωες αλλά και άνθρωποι σαν εσένα Maryl, που εργάζονται στην ειδική ενημέρωση, πρέπει να είναι περήφανοι.
Αυτό που με εκνευρίζει πάρα πολύ είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν τηρεί τα μέτρα. Κι αυτό δεν είναι επικίνδυνο μόνο για τους ίδιους, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο. Το τι είχαμε δει κι εγώ κι η μάνα μου όταν είχαμε πάει το Σάββατο για ψώνια δε λέγεται: άτομα που δεν κρατούσαν τον κανόνα της απόστασης και στριμώχνονταν μέσα στο μαγαζί και στο ταμείο, η πωλήτρια που μίλαγε ακατάπαυστα πάνω απ’ τον πάγκο με τα τυριά (σταγονίδια) κτλ. Επίσης, όταν είχαν κλείσει τα σχολεία, πολλοί είχαν γεμίσει τις καφετέριες! Κι οι άλλοι μισοί (ή και οι ίδιοι) παίρνουν τα απολυμαντικά πέντε-πέντε!
Δηλαδή εμείς οι Έλληνες προσεχτικοί δεν μπορούμε να είμαστε. Είτε απερισκεψίες θα κάνουμε, είτε θα πανικοβαλλόμαστε!
Τέλος πάντων, καλό κουράγιο σε όλους μας!
Διατηρώ την ψυχραιμία μου και συμπεριφέρομαι σαν να είμαι εγώ η άρρωστη και προσέχω να μην μεταδώσω μικρόβια στους γύρω μου όπως θα πρόσεχα το μωρό μου.
Δεν γέμισα το σπίτι μου μακαρόνια ούτε άδειασα τα φαρμακεία από αντισηπτικά.
Εκνευρίζομαι με την ανευθυνότητα κάποιων “επαναστατών” που δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης αλλά με εκνευρίζει και η υπερβολή και η αναισθησία μερικών.
Ψάχνω πάντα το καλό σε όλο αυτό που μας συμβαίνει και το βρίσκω.
Κάνω μόνο θετικές σκέψεις και σκέφτομαι αισιόδοξα το μέλλον.
Αυτή τη στιγμή ζούμε τα sos θέματα των εξετάσεων της ιστορίας των δισέγγονων και των τρισέγγονών μας.Δηλαδή γιατί πρέπει να γράφει πεθάναμε από ξεροκεφαλιά ?
Μουτςς
@όλες και φυσικά τον αγαπημένο μας @Panos.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για άλλη μια φορά για τα υπέροχα σχόλιά σας και τολμώ να πω για την κατάθεση καρδιάς. Ας το παλέψουμε λοιπόν όλοι μαζί με την ευχή και την ελπίδα να βγούμε πιο δυνατοί και με περισσότερη αγάπη μέσα μας.
Αγαπημένη μου bb παρέα, δεν θα ήθελα να είναι αυτό το πρώτο post που σχολιάζω μετά την απώλεια της μαμάς μου. Ίσως, όμως, να έπρεπε να είναι και ακριβώς αυτό…
Με ελάχιστες αναγκαίες εξαιρέσεις είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι από τις 5 Μαρτίου. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να αξιοποιήσω όλον αυτόν τον ελεύθερο χρόνο, γιατί δεν πρόλαβα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, δεν πρόλαβα να αποδεχτώ τα νέα δεδομένα της ζωής μου, δεν πρόλαβα να κλάψω, να θυμώσω, να ξεσπάσω, να “ζήσω το πένθος”. Μπήκαμε σε μια τροχιά που οι προτεραιότητες είναι άλλες. Αναγκάζεσαι να αφήσεις πίσω το παρελθόν, να βάλεις στο συρτάρι τις σοβαρές εκκρεμότητες για το μέλλον και να ζήσεις το τώρα. Πρέπει να προφυλάξεις το σώμα, αλλά και το πνεύμα σου.
Μεγάλο κεφάλαιο, η διαχείριση των σκέψεων του μικρού μου -που του έπεσαν και μαζεμένα τα ζητήματα-, των ερωτήσεων που εκφράζει και, κυρίως, το να απαντήσω σε αυτές που δεν εκφράζει. Ταυτόχρονα, οι δικοί μας άνθρωποι είναι και το ισχυρότερο κίνητρο αυτήν την περίοδο. Αν η μαμά μου δεν είχε βιαστεί να φύγει, θα ήμουν πολλαπλά αγχωμένη, αφού ανήκε σε ομάδα υψηλού κινδύνου.
Και εγώ και ο αγαπημένος μου είμαστε, λόγω εκπαιδευτικής ιδιότητας, στην προνομιακή θέση να μπορούμε να “μένουμε σπίτι”, για εμάς, τους δικούς μας, για όλους. Όποιος δεν καταλαβαίνει την ανάγκη να μείνει σπίτι όσο μπορεί δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πόνο, πόσο κλάμα, πόσο θάνατο θα κουβαλάει στους ώμους του… Όσοι είναι, ακόμα, αναγκασμένοι να πηγαίνουν στη δουλειά τους και, ακόμα περισσότερο, όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης των ιατρικών αναγκών και της παροχής των προμηθειών μας πρέπει να έχουν τον αμέριστο σεβασμό μας και τη μοναδική βοήθεια που μπορούμε να τους παρέχουμε οι υπόλοιποι, να μείνουμε σπίτι.
Συμφωνώ απόλυτα με τον Panos (χαίρομαι πολύ που ξαναγύρισε ενεργά), καθώς τις δύσκολες μέρες που πέρασα το beautyblog ήταν ένα ανοιχτό παραθυράκι. Με αυστηρότητα θα πω, ότι είναι χρέος σου, Julia μας, να είσαι παρούσα, όσο αυτό είναι δυνατόν, έστω και με μία καλημέρα. Όσο μπορείτε εσύ και η Stella μας, είναι ανάγκη να μας δίνετε αφορμές να ξεφεύγει το μυαλό μας. Τα μικρά και τα μεγάλα όνειρα, η αγάπη, η αλληλεγγύη θα μας κρατήσουν όρθιους και ψυχικά δυνατούς.
Και κάπου εδώ, θέλω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να σας ευχαριστήσω για τα λόγια συμπαράστασης που μου στείλατε, τόσο εδώ, όσο και στο facebook και το messenger. Ήταν ανέλπιστη η προσφορά αγάπης σας, που κάποιες φορές συνοδεύτηκε από το άνοιγμα της ψυχής σας. Το εκτιμώ απεριόριστα. Δεν έχω απαντήσει σε όλους προσωπικά. Δεν ξέρω αν θα το κάνω, γιατί και αυτό πονάει, αλλά θέλω να ξέρετε ότι κάθε σας λέξη ήταν ένα σημαντικό λιθαράκι στην απάλυνση του πόνου.
Δύναμη και υπομονή!
@ΑΜΑΛΙΑ Καλημερα σου
Εχεις και απο μενα την συμπαρασταση μου εστω και απο μακρυα και αγνωστη σε σενα
Νιωθω τον πονο σου γιατι την εχω νιωση αυτη την οδυνη
Εχασα την μαμα μου πριν 5 χρονια και ειναι σαν να ειναι χθες
Δεν θελω να σου πω περισσοτερα για να μην σε στενοχωρω
Ελπιζω και θελω εσυ να το περασεις πιο ευκολα
Θα σου πω και εγω τις λεξεις που κλεινεις το ποστ σου Δυναμη και υπομονη
Σταμάτησα την δουλειά στις 10 του μήνα γιατί η δομή που εργαζόμουν ανέστειλε την λειτουργία της και ενώ θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό από την μία , από την άλλη έχω τρελαθεί στην ιδέα ότι οι υποχρεώσεις οι οικονομικές τρέχουν…. θα μπου πείτε -και δίκιο θα έχετε- πως οι προτεραιότητές μου τώρα θα πρέπει να είναι άλλες και πως θα πρέπει να αισθάνομαι ευγνώμων που είμαι υγιής …. δεν μπορώ, όμως …. ειμαι ”εξαρτώμενη” από το χρήμα κι όχι με την κακή έννοια του πράγματος…. απλά , αν δεν έχω χρήματα δεν μπορώ να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου που δεν είναι και λίγες…. Είναι από τις στιγμές που θα ήθελα δίπλα μου τους γονείς μου (που έχουν φύγει κι οι δυο από τη ζωή ) να με εμψυχώνουν …. λίγο ακόμα αν κρατήσει αυτή η αβεβαιότητα , δεν ξέρω πώς θα μπορέσω να ανταποκριθώ ….. είμαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης…αυτό νιώθω….
Κανείς μας δεν ξέρει πώς θα ξημερώσει η επόμενη μέρα.Ελπίζω με τις λιγότερες δυνατές απώλειες,ψυχικές και σωματικές.Προς το παρόν,μενουμε σπίτι…..
@ΑΜΑΛΙΑ,Κουράγιο,είναι πολύ δύσκολο,φαίνεται ακατόρθωτο στην αρχή,Όμως,η μόνη παρηγοριά είναι ο χρόνος.Τίποτα άλλο.
@CELIA,μη σε παίρνει από κάτω, προσπάθησε να είσαι δυνατή.Η περίοδος είναι πολύ δύσκολη για όλους.Ο καθένας θεωρεί ότι το πρόβλημά του είναι το χειρότερο.Ωστόσο,όλοι ,από λίγο έως πολύ, υποφέρουν για διάφορους λόγους.