Είμαστε ήδη στην καρδιά του φθινοπώρου, διανύοντας τον δεύτερο μήνα του…Συνήθως, το φθινόπωρο είναι μια εποχή, που μας βάζει στη διαδικασία της επανεκκίνησης.
Ίσως μας έμεινε από το σχολείο, ίσως από μια μελαγχολική διάθεση, που προτάσσει την ανασυγκρότηση εν όψει χειμώνα, αλλά πολλοί είναι αυτοί που αντί για την πρωτοχρονιά, βάζουν καινούργιους στόχους κάτω απ’ το Αυγουστιάτικο φεγγάρι και τους ξεκινούν ή τους ξεχνούν με την επάνοδο στην καθημερινότητα.
Το φετινό φθινόπωρο είναι ίσως λίγο πιο ξεχωριστό από αυτά των προηγούμενων χρόνων. Η πανδημία μας έχει κλονίσει, έχει αφήσει τα σημάδια του φόβου, της ανασφάλειας, της αγωνίας για το αύριο. Γεγονότων που ζήσαμε ή φοβόμαστε, ότι θα ζήσουμε. Ένα φθινόπωρο λίγο ή και αρκετά διαφορετικό… «Θα κλείσουμε;», «δεν θα κλείσουμε;», «Πως θα πάει φέτος ο χειμώνας;» «Θα κολλήσουμε?…» είναι ερωτήσεις που όλοι κάνουμε κι όλοι αφουγκραζόμαστε γύρω μας, ακόμα κι αν δεν εκφράζονται ξεκάθαρα. Μέσα σε όλο αυτό, σχέσεις κλονίζονται ή διαλύονται, ο κοινωνικός περίγυρος μοιάζει να ξεκαθαρίζεται, ψυχισμοί αναστατώνονται, πολλά δεδομένα ανατρέπονται… Διαφωνίες, συγκρούσεις παντού, με πολλούς τρόπους.
Αυτό το φθινόπωρο είναι λίγο διαφορετικό. Δεν είναι σαν τα προηγούμενα, που απλά μας έθλιβαν για το τέλος των διακοπών και την ανατροπή του καιρού, τις νύχτες που μικραίνουν, την καθημερινότητα που στριμώχνεται σε κλειστούς χώρους κι ύστερα πασχίζαμε, να δημιουργήσουμε μια νέα ρουτίνα, που θα κρατούσε δημιουργικά και όσο το δυνατόν ισορροπημένα, ως την άνοιξη.
Σκέφτομαι πως μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει, που συμβαίνει σε όλους μας, οδηγώντας μας, να βρούμε νέες σταθερές, χρειάζομαι καινούργια ενδιαφέροντα. Καινούργια δεδομένα κάθε μορφής ώστε, να βάλω στη ζωή μου, λίγη ανανέωση, λίγη χαρά…. Κάποια μικρά, ίσως κι ασήμαντα φαινομενικά, ώστε ν΄ αντλήσω αισιοδοξία, να τονώσω την καθημερινότητα μου. Μέσα σ΄αυτά, να εντάξω και κάποιους λίγο μεγαλύτερους στόχους για να μπορέσω να κρατηθώ. Να δημιουργήσω νέα σταθερά δεδομένα.
Θυμάμαι συχνά αυτές τις μέρες, το βιβλίο του ψυχολόγου Δρ. Γιώργου Πιντέρη που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια, το «Ψάρια στον αφρό- Mια μικρή αλλαγή φέρνει μια μεγάλη».
Θυμάμαι πάντα την ιστορία μια θεραπευόμενης του που αφηγείται ο συγγραφέας, η οποία βιώνει μια «αποτελματωμένη σχέση», μετά από πολλά χρόνιά γάμου. Όλα γίνονται με τον ίδιο τρόπο κι η καθημερινότητα της είναι μια βαρετή αδιέξοδος… Δεν υπάρχει καμιά χαρά, καμμιά σπίθα, καμμιά συγκίνηση. Διηγείται όλα αυτά στον θεραπευτή της κι εκείνος της προτείνει μια μικρή αλλαγή. Τόσο μικρή που φαντάζει στ΄αυτιά της υπερφίαλη και γελοία…
«Θα με ακούσεις πολύ προσεκτικά και θα κάνεις, ότι ακριβώς σου λέω. Δεν θα με ρωτήσεις «γιατί», δεν θα μου προβάλλεις καμμιά δικαιολογία και καμμιά αντίρρηση. Θα κάνεις ακριβώς, ότι σου λέω. Λοιπόν, από αύριο το πρωί και για μία εβδομάδα, αντί για τις οκτώ θα ξυπνάς εφτάμισι. Θα κάνεις τον καφέ σου και θα κάθεσαι μέχρι τις οκτώ στο μπαλκόνι να τον πιείς. Μέχρι τις οκτώ που είναι η ώρα που ξυπνάς κανονικά, δεν θα το κουνάς από το μπαλκόνι. Θα πίνεις τον καφέ σου και θα σκέφτεσαι τη ζωή σου. Σκέψου, ότι θέλεις, αρκεί να είναι μόνο για σένα. Στις οκτώ θα μπεις στο σπίτι και θα ακολουθήσεις τη συνηθισμένη σου ρουτίνα με μία διαφορά. Θα πηγαίνεις στο τραπέζι ένα λεπτό πριν έρθει ο άντρας σου και θα κάθεσαι στη δική του θέση. Αν σε ρωτήσει γιατί κάθεσαι εκεί θα του απαντήσεις χαμογελαστά «είπα ν’ αλλάξουμε λιγάκι πειράζει;” και θα εξακολουθείς να κάθεσαι. Λοιπόν τώρα πήγαινε χωρίς να πεις κουβέντα και σε μια εβδομάδα την ίδια ώρα έλα να μου αναφέρεις τι έγινε. Θα ξανάρθεις μόνο αν έχεις κάνει ακριβώς, ότι σου λέω»…. Με κοίταζε σαν χαζή. Σηκώθηκε δειλά από την καρέκλα της ψιθυρίζοντας ένα «μάλιστα» και βγήκε από το γραφείο μου.
Στη συνέχεια της ιστορίας, ο συγγραφέας διηγείται πως η γυναίκα μπήκε την επόμενη εβδομάδα περιχαρής στο γραφείο του, αναφωνώντας «Θρίαμβος»! Μια σειρά από μικρά γεγονότα, που σα χιονοστιβάδα προκάλεσε η μικρή αυτή φαινομενικά ασήμαντη αλλαγή στις συνήθειες της, έφεραν τα πάνω κάτω στην νωθρή καθημερινότητα της γυναίκας, έδωσαν χαρά και «ξύπνησαν» την επικοινωνιακή δεξιότητα με την οικογένεια της.
Τελικά τίποτα δεν είναι μικρό… Oλα είναι μεγάλα, όταν αφορούν τη ζωή μας…
Έτσι κι εγώ είπα να γράψω κάποιες προτάσεις για μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές που μπορεί ν’ αλλάξουν από τη διάθεση ως τη ζωή μας. Μικρές αλλαγές που εφάρμοσα εγώ ή δικοί μου άνθρωποι κι ίσως, σας δώσουν ιδέες για τη δική σας.
Θα τις δούμε παρέα αύριο.
Stay tuned!
Stella
Για εμένα το Φθινόπωρο ξεκινά μετά τις 20 Σεπτέμβρη, όπου τότε εκεί γύρω 21 με 22 είναι κσι η φθινοπωρινή ισημερία.. Μέχρι τις 20 που θεωρείται αποκαλοκαιρο, η διάθεση μου είναι στο ζενίθ και μετά τη φθινοπωρινή ισημερία αρχίζει την κάθοδο, μέχρι που φτάνει ο Οκτώβρης και πλησιάζει στο ναδίρ.. Με αιτία βέβαια γιατί ο Οκτώβριος, πέρα από τις κουραστικες δουλειές του σπιτιού με αλλαγές κουρτινών, ρουχων κλπ, είναι και ο μήνας των ετήσιων τσεκ απ μας, που όσο να ναι δημιουργείται ενα άγχος και ανησυχια μέχρι να τις κάνουμε και να βγουν τα αποτελέσματα.. Και ειδικά εγώ που έχω συνέχεια προβλήματα με το στήθος, μέχρι να κάνω τη μαστογραφία και τον υπέρηχο και να τα πάω στο γιατρό μου, ζω μέσα στο άγχος…Εντέλει, από όλους τους μήνες, ο Οκτώβριος είναι ο χειρότερος μήνας μου(εκτός από τις 10 που εχω επέτειο γάμου), και αρχίζει κάπως να φτιάχνει γύρω στις 28 που έχει γενέθλια ο άντρουλης μου με αποκορύφωμα γύρω στα μέσα Νοεμβρίου που στολίζουμε το δέντρο και τοτε αρχίζει η ωραία γλυκιά αναμονή των Χριστουγέννων 💖
@STELLA Περιμένουμε τις ιδέες σου…
@MARYL αυτο με την αγωνία της αναμονής των αποτελεσμάτων των εξετασεων ,το εχω κι εγώ….νομίζω κι άλλοι πολλοί…
Κι ας μην ξεχναμε πως ο Οκτωβρης είναι ο μηνας προληψηε για τον καρκινο του μαστού…. pink October 🎗🎯💄
@MARYL @CELIA κι εγώ αυτο τον καιρό είναι που αρχίζω το λεγόμενο “ιατρικό τουρ”…. για μένα είναι δυο φορές τον χρόνο για κάποια θέματα, αλλά του φθινοπώρου είναι το πιο κουραστικό…
Καλημ ερα
@Stella απο τα γραφομενα σου βλεπω οτι εισαι ενα ατομο που λογω των οποιοδηποτε αναποδιων και καθημερινοτητας θελεις να μην φευγουν οι μερες σου χωρις να κανεις η να παιρνεις ουσιωδη πραγματα
Αυτο απο μονο του χωρις τιποτα αλλο ειναι θετικο
Για να μην εχω και τις αγωνιες των εξετασεως μαζι με την λιγο μελαγχολικη καθημερινοτητα των ημερων μετα τις διακοπες, εχω αποφασισει και κανουμε ολοι τις εξετασεις μας Μαιο
Ειναι πιο ευκολο να βρισκω ραντεβου και κυριως να φτιαξουμε καποιους δεικτες το καλοκαιρι οταν δεν ειναι καλοι
@ΡΑΝΙΑ Προσπαθώ Ράνια μου, δεν τα καταφέρνω πάντα… Όπως όλοι μας κι εγώ. 😉🙂❤️
Τι όμορφο κείμενο σήμερα! … Ιδιαίτερο. Για περισυλλογή… Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία από αυτό το βιβλίο… συμφωνώ, πώς οι μικρές αλλαγές, οι μικρές εκκινήσεις στην ζωή μας, θεμελιώνουν τις μεγάλες αλλαγές. Προσπαθώ να βλέπω τα γεγονότα από την θετική τους πλευρά. Σίγουρα, δεν είναι εύκολο. Μα ακόμα κι όταν έχει έρθει μια πίκρα στη ζωή μας, μετά από λίγο καιρό, φιλοσοφουμε αλλιώς τα πράγματα, τα βλέπουμε από άλλη οπτική γωνία. Πολλές φορές, σκέφτομαι μήπως αυτό συμβαίνει ως κάποια άμυνα, ώστε να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τα ανυπέρβλητα… Δεν ξέρω. Εύχομαι Υγεία, Υγεία, Υγεία . Σε όλους μας & σε όλους όσους αγαπάμε.
xx
@Stella Αρχικά ένα μεγάλο ευχαριστώ για το σημερινό σου άρθρο, χρειαζόμαστε τέτοιες ιστορίες είτε μέσα από βιβλία, είτε από προσωπικές ιστορίες πάντα,πόσο μάλλον στην δύσκολη κατάσταση λίγο ή πολύ που βιώνουμε ο καθένας μας προσωπικά..φυσικά η κάθε κατάσταση πρέπει να συνοδεύεται πάντα με τις μικρές κ αποδοτικές αλλαγές που ο κάθε ένας από εμάς είναι θεωρώ υποχρεωμένος να κάνει γιατί η στασιμότητα είναι η βασική αιτία που δημιουργεί τις περισσότερες φορές αυτό που νιώθουμε,σκεφτόμαστε ή πράττουμε κι ας μην το καταλαβαίνουμε,κι ας ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους,στις καταστάσεις,στην ίδια την ζωή η οποία είναι ίδια για όλους ας μην ξεχνάμε.. Πηγαίνουμε πίσω τα θέλω μας,τις ανάγκες μας, τον εαυτό μας, θεωρούμε τα πάντα δεδομένα, ξεχνάμε τι πετύχαμε, τι έχουμε και όλο αναζητάμε το κάτι παραπάνω.. αυτό όμως το κάτι παραπάνω βρίσκεται μέσα μας στην αλλαγή πουθενά αλλού και δεν θα έρθει ποτέ αν δεν αποφασίσουμε να γυρίσουμε το μυαλό μας 180 μοίρες… Συγχαρητήρια για την ευκαιρία που μας έδωσες
@ΤΖΕΝΗ ΚΑΣΑΠΙΔΟΥ Ειναι συγκινητικά όσα γράφεις και σ΄ευχαριστώ πολύ! Μακάρι να βοήθησα, αν και θεωρώ, ότι μόνοι μας έχουμε τ’ αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά και είμαστε έτοιμοι στη ουσία, να κάνουμε τις αλλαγές μας. Οσα κι αν σου πουν οι άλλοι, κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει το βήμα, παρά μόνο ο εαυτός σου.
@Stella 🙏😘thank you again
Πολύ ωραίο το κείμενό σου @STELLA μου!!!! Μου αρέσουν και εμένα οι αλλαγές!!! Πάω αμέσως στο επόμενο άρθρο για να πάρω ιδέες!!!! ❤️💚💜💚💛❤️💙💚💜💙💛💙❤️💙💛💚💛💙♥️💙❤️💛💚💛💚💙💛💙💛💙♥️💙♥️
Το φθινόπωρο δεν είναι η αγαπημένη μου εποχή.Θέλεις γιατί επανέρχομαι στη δουλειά μου,την οποία αγαπώ πολύ,θέλεις γιατί σηματοδοτεί το τέλος της ξενοιασιάς, πάντως προτιμώ την άνοιξη και το καλοκαίρι.Το φθινόπωρο μου αρέσει όταν μπει ο Οκτώβριος και έχει δρομολογηθεί η χρονιά μου στον επαγγελματικό τομέα και η προσαρμογή μου σ’αυτόν.
Θα περάσει κι αυτό💜💗