Kαλημέρα bb girls (τέταρτη μέρα αποκλεισμού)

Χθες που λέτε, βγήκαμε τέσσερα άτομα σαν τις βρεγμένες γάτες από το σπίτι νυχοπατώντας για να μη φάμε καμία γλίστρα,  γιατί μπαφιάσαμε – αρκετά πλέον με τα lockdowns εκούσια ή ακούσια, είναι  λες και μας κατατρέχουν.

Ο κύριος Ρωμανός aka  αθλητής,  το είδε χαλαρά-δε-με-σταματάει-τίποτα και τελικά  την έφαγε την τούμπα αλλά δεν χτύπησε καθόλου γιατί έπεσε σε μαλακό χιόνι και μου έφτιαξε τη μέρα γιατί γέλαγα μετά δακρύων κανά πεντάλεπτο.

Θέλαμε να δούμε και τι πρόσβαση υπήρχε έξω από την πολυκατοικία. Μάλιστα, μάλιστα είχαμε και φιλοξενούμενο αφού ήρθε το μεσημέρι της Τρίτης με τα πόδια αλλά μετά αποκλείστηκε εντελώς  και δεν έφυγε ποτέ.

Γύρω στα 70 μέτρα από το σπίτι μου – δίπλα σχεδόν δηλαδή- υπάρχει ένα καφέ Beat και πήραμε στο χέρι κάτι καφέδες και κάτι ζεστές σοκολάτες, μπήκαμε και στο απέναντι SM για σαχλαμάρες για να περάσει η ώρα και μετά πάλι πίσω στο σπίτι.

Σε ένα σπίτι που ας λέμε ότι ήμασταν και τυχεροί γιατί τη μόνη μέρα που δεν είχαμε ρεύμα ήταν τη Δευτέρα το βράδυ από τις 8:00μμ έως τις 2:00 πμ αλλά τουλάχιστον είχαμε πολύ  ζέστη από το τζάκι και πολύ φως γιατί έχω στο σπίτι πάντα πάρα πολλά κεριά ( δεν εννοώ τα διακοσμητικά αρωματικά,  εννοώ κεριά που κρατάνε και έχουν φως τύπου 1800). Άρα θεωρώ ότι ήμασταν τυχεροί άλλοι έζησαν πολύ χειρότερες καταστάσεις.

Και πως περνά η ώρα; Αφού το ρεύμα έρχεται και φεύγει, έρχεται και φεύγει και εκνευρίζεσαι φυσικά και κλείνεις τον υπολογιστή και άντε να δουλέψεις;

Λοιπόν, από διάβασμα πολύ. Ολοκλήρωσα την «Ιστορία της Λίσι» του Stephen King και χάρηκα  γιατί και μου άρεσε το βιβλίο ( δεν τρελάθηκα αλλά μου άρεσε) και ανάσανα γιατί μετά το «Outsider» που δεν μου άρεσε καθόλου χάρηκα, διότι νόμιζα ότι ο αγαπημένος έχασε τον οίστρο του.

Αυτό το τελείωσα τη Δευτέρα το βράδυ και αμέσως μετά έπιασα στα χέρια μου τις «Δεκαεπτά Κλωστές», του Πάνου Δημάκη. Πολύ περίεργο για μένα που δεν διαβάζω Έλληνες συγγραφείς -κακώς και το ξέρω- αλλά τα βιβλία τους τα βρίσκω στενά, με στενεύουν λίγο – δεν ξέρω πως αλλιώς να σας το εξηγήσω – εγώ καταλαβαίνω μόνο.

Παρόλα αυτά ήθελα πολύ να το διαβάσω αυτό το βιβλίο πρόκειται για αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται το 1909 στα Κύθηρα και ένα έγκλημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο ενώ μέχρι σήμερα ο δολοφόνος λειτουργεί ως μπαμπούλας για τα παιδιά του νησιού:  «θα σε φάει ο Καστελάνος». Πέρα όμως από το γεγονός αυτό καθαυτό είναι και μια ηθογραφία -ήθη, έθιμα, τρόπος σκέψης για μια κοινωνία επηρεασμένη από τον Λέοντα της Βενετσιάς κλειστή, θρησκευόμενη, σοβαρή και «ηθική» αλλά τελικά βαθιά ανήθικη.

Το ξεκίνησα Δευτέρα βράδυ  και το τελείωσα χθες αργά, γιατί για μένα δεν ήταν και μεγάλο, 266 σελίδες μόνο. Πλατειάζει λίγο ο συγγραφέας στις περιγραφές, στα καλολογικά στοιχεία και στη φιλοσοφική διάσταση που προσδίδει σε άψυχα αντικείμενα και φύση, αλλά σίγουρα το βρήκα ενδιαφέρον και σας το προτείνω.

Και ταινίες φυσικά. Όχι ακριβώς binge watching γιατί ενδιάμεσα υπήρχε και το διάβασμα αλλά πάντως είδα:

Το πρώτο επεισόδιο του “The Gilded Age” από τον Julian Fellows, συγγραφέα, σεναριογράφο, παραγωγό που μας έχει δώσει το (αγαπημένο) Downton Abbey αλλά και το βιβλίο «Belgravia» – αγαπημένο και αυτό. Ιστορία για το τέλος του 19^ου αιώνα και την «πάλη» ανάμεσα στην Old New York και τη New New York, δηλαδή οι παλιές οικογένειες, οι αριστοκρατικές,  οι λεγόμενοι και wasp (White Anglo- Saxon Protestants) τα «τζάκια»,  οι Astors,  οι Van Leer, οι Carnegie, κλπ εναντίον του Νέου Χρήματος από τις ευκαιρίες εκείνης της εποχής (πετρέλαιο/ σιδηρόδρομοι κλπ). Οι μεν σνομπάρουν τους δε, οι δε τους μισούν αλλά θέλουν να μπουν στην κλίκα τους- όνειρο! Όνειρο σας λέω! Περιμένω πως και πως το δεύτερο επεισόδιο- θα κολλήσω. HBO στη Vodafone TV.

Στο Ertflix που με έχει ξαφνιάσει πολύ ευχάριστα είδα το “American Pastoral” – φυσικά είχα διαβάσει το βιβλίο του βραβευμένου με Pulitzer Philip Roth και ήθελα πολύ να δω και την ταινία η οποία δεν έφτασε το βιβλίο σε καμία περίπτωση και μάλλον θα την χαρακτήριζα βαρετούλα.

Από σαχλαμάρες – τύπου- βλέπω – αλλά ταυτόχρονα κάνω και πολλά άλλα, είδα τον «Αόρατο Άνθρωπο» στο Netflix. Eίδα όμως και το “Μόναχο στα Πρόθυρα του Πολέμου» που χωρίς να είναι ταινιάρα είχε μεγάλο ενδιαφέρον, μπορεί βέβαια να παίζει ρόλο και το γεγονός  ότι αυτή η περίοδος λειτουργεί μαγνητικά πάνω μου.

Σειρές στο Netflix βλέπω πολύ σπάνια και μόνο τις πολύ καλές,  γιατί τις βαριέμαι αφόρητα αλλά ξεκίνησα να βλέπω το Archive 81 -καλά εδώ μιλάμε για τρικυμία έν κρανίω των δημιουργών αφού είναι πέντε ιστορίες μέσα σε μια  και ενώ είναι πλούσιο στο να βάζει τη μια ιστορία μέσα στην άλλη, οι σεναριογράφοι μάλλον δεν τα πάνε και πολύ καλά με το λεξιλόγιο αφού η πρωταγωνίστρια  λέει τη λέξη fuck ανά ένα λεπτό- το ορκίζομαι! Είμαι ψυχαναγκαστική και κράτησα χρόνο!. Eκτός από το fuck υπάρχει και το damn, shit, screw- holy fuck,  εγώ θα τους τα λέω;  Αλλά για κάποιον λόγο κάτι έχω πάθει και το συνεχίζω για να δω που θα καταλήξει τελικά όλο αυτό με αιρέσεις, μάγισσες, δαίμονες κλπ κλπ στη μοντέρνα Νέα Υόρκη. Είμαι στο 6^ο επεισόδιο (αν ξε- αποκλειστώ, μπορεί και να μη το συνεχίσω)

Αυτά.

Θα καταφέρω να κάνω αυτό που προγραμμάτιζα για σήμερα το βράδυ; Δύσκολο το βλέπω, πολύ φοβάμαι ότι  θα ακυρωθεί  και δεν σας κρύβω πολύ λυπάμαι γιατί η 27η Ιανουαρίου έρχεται μια φορά το χρόνο.

Φιλιά από μας, bb girls