Travel news: Στιγμιότυπα από ένα ταξίδι στο Λονδίνο.

Πως το είχε γράψει σε ένα σχόλιο τις προάλλες η Amalia για ένα beauty news post; «Μου αρέσουν πολύ αυτα τα post “μεζεδάκια” είχε πει και εννοούσε  τα posts με διάφορες μικρές και περιεκτικές πληροφορίες.

Είχα χαμογελάσει πολύ με εκείνο το σχόλιο και αποφάσισα ότι και το σημερινό θα είναι κάπως έτσι. Δεν θα είναι βέβαια beauty news, θα είναι travel news, αλλά η ιδεα είναι ίδια, μικρά περιεκτικά στιγμιότυπα από μια πόλη ανεξάντλητη που όσες φορες και αν έχεις βρεθεί πάντα κάτι νέο θα ανακαλύπτεις. (if you are bored of London, you are bored of life- λέει η γνωστή ατάκα).

Να ξεκινήσω λέγοντάς σας ότι από θέμα διαδικαστικό και διατυπωσεων δεν είχε καμία σχέση αυτό το ταξίδι με εκείνο πριν από εννέα μήνες, το μόνο που χρειάζεσαι πλέον είναι ένα εισητήριο και μια PLF φόρμα (passenger location form) στην οποία δίνεις τα στοιχεία σου καθώς και το που και πόσες μέρες θα μείνεις.

Φτάνοντας στη χώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως απαγόρευση, έχουν αρθεί όλα τα μέτρα κατά της πανδημίας. Δεν κάνεις tests (rapid ή άλλο), δεν δείχνεις πιστοποιητικά εμβολιασμού ή νόσησης, οι μάσκες δεν είναι υποχρεωτικές πουθενά αλλά συστήνονται.  Business as before, πριν την λαίλαπα, ενώ ακόμα και αν νοσήσεις είναι στη διακριτική σου ευχέρεια το πως θα το αντιμετωπίσεις. Μέσα κλεισμένη, έξω περπατώντας, δικό σου θέμα.

Το Epping Forest

Το ταξίδι αυτή τη φορά δεν ξεκίνησε ως είθισται κατ’ ευθείαν στο Λονδίνο, περάσαμε δυο όμορφες μέρες στο Epping Forest στην κομητεία του Essex- η απόσταση από το Λονδίνο είναι περίπου Αθήνα- Χαλκίδα. Μείναμε στους αγαπημένους θείους και χαρήκαμε ξαδέρφια και ανήψια.

Στο δάσος υπάρχει ακόμα το κυνηγετικό περίπτερο της βασίλισσας Ελισσάβετ της Πρώτης,  από το 1543 ένα υπέροχο Tudor οίκημα και ήταν από τις περιοχές που ανήκαν κάποτε στο στέμμα, αλλά που ήταν και ελεύθερες για τον κόσμο. Τώρα πλέον ανήκει στην πόλη του Λονδίνου και ο καθένας μπορεί να απολαύσει την ομορφιά του.

To Λονδίνο

Aχ αυτό το Λονδίνο… αν το αγαπάς το λατρεύεις και μετά την περσινή θλίψη όπου δεν έβλεπες ψυχή στους κεντρικούς δρόμους,  είναι ακόμα μεγαλύτερη η χαρά να το βλέπεις πλημυρισμένο από κόσμο. Στο μεταξύ άκουγα για απίστευτο κρύο και χιόνια στην Ελλάδα και εμείς είμασταν μέσα στη λιακάδα, τρώγαμε σχεδόν κάθε μέρα σε εξωτερικό χώρο και κάποια στιγμη η θερμοκρασία έφτασε τους 17 βαθμούς Κελσίου,  που για το Λονδίνο είναι σα να λέμε 25 (!).

bb girls, πάντα σας σκέφτομαι όπου να να βρίσκομαι αλλά εκείνη τη μέρα ειδικά βλέποντας αυτό παρακάτω σκεφτόμουν «φαντάσου να μπούμε τα bb girls σε αυτό το κινούμενο bar, να πηγαίνουμε βόλτες σε όλο το Λονδίνο στους δρόμους και να πίνουμε και τα ποτά μας και να ακούμε μουσική- ωχ Θεέ μου τι θα γινόταν! Θα μας μάθαιναν ανα τον πλανήτη!!»

Αυτοκινούμενο bar στην Oxford Circus. Φύγαμε bb girls! (ωραία ιδέα και για την Αθήνα όποιος τη σκεφτεί και διασκεδάζεις και ακούς μουσική και βλέπεις τα αξιοθέατα της πόλης)

(Όποια προσέξει το μόνο λυπηρό στη φωτό παραπάνω, κερδιζει δώρο. Καλά μην σας ταλαιπωρώ, θα το πω. Το Top Shop κλειστό και πτωχευμένο. Αδύνατον να το πιστέψω. Το λατρεμένο μου, Top Shop…)

Street Food

Είναι κοινή πεποίθηση ότι η Αγγλία δεν έχει παράδοση στην τοπική της κουζίνα- εγώ δεν το πιστεύω βέβαια γιατί τα snack τους (scotch eggs, pork pies, sausage rolls, Cornish pastries) αλλά και το παραδοσιακό ψητό της Κυριακής δεν το φτάνει κανένας. Ένα μικρό «έθιμο» είναι η στάση στο Food Hall του Selfridges όπου απαραιτήτως θα πάρουμε κάτι στο χέρι και θα το απολαύσουμε σε ένα από τα εξωτερικά παγκάκια. Αυτή τη φορά φάγαμε Salt Beef – εντάξει, δεν υπάρχουν λόγια για τη νοστιμιά του.

Το Beauty

Φυσικά δεν έφυγα χωρίς αγαπημένα καλλυντικά, αρώματα και κρέμες περιποίησης δεν θα σας τα πω ένα προς ένα (μαζί μου και η νέα mascara Curl Bounce της Maybelline και η ενυδατική της Vichy Aqualia Thermal- στα ταξίδια μου το βασικό μου είναι η φουλ ενυδάτωση) αλλά κάποια από αυτά περιλάμβαναν,

Το άρωμα Chloé (φυσικά επηρεάστηκα από το post της Stella, λίγο πριν φύγω) αλλά  και το Bottega Veneta Parco Palladiano II.

Για φρεσκάδα μετά το πλύσιμο των χεριών, την Alvarez Gomez Cologne

Aesop και στο βάθος αγαπημένο foundation Estee Lauder Double Wear.

Τώρα να σας πω γενικά ότι το brand που σκίζει αυτή τη στιγμή στο μακιγιάζ είναι το brand της Pat McGrath, το stand της μέσα στο Selfridges ήταν by far το μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό.

To Shopping

Δεν ήταν ταξίδι αναψυχής,  ήταν ταξίδι με συνεχόμενη και πολύ δουλειά, άρα δεν υπήρχε και ιδιαίτερος χρόνος για shopping,  αλλά άνθρωπος είμαι,  δυο ζευγαράκια παπούτσια τα «τσίμπησα» στο φτερό.

Ο κύριος Ρωμανός είχε παραγγελιά επίσης παπούτσια (το μήλο αγάπη μου… αχ αυτό το μήλο, μόνο κάτω απ τη μηλιά πέφτει…). Και τώρα η ιστορία της μέρας- διότι Τζούλια χωρίς περίεργη ιστορία, δεν γίνεται.

Μου είχε δώσει που λέτε παραγγελιά για δυο ζευγάρια παπούτσια, είτε το ένα είτε το άλλο- όποιο από τα δυο έβρισκα. (όχι και τα δυο, στα 14 πρέπει να μάθουμε τη σύνεση). Το (σπάνιο) Adidas D’Artagnan V Blue- το μόνο εξειδικευμένο αθλητικό παπούτσι ξιφασκίας, ή το Nike Air Force 07 White.

Ξεκίνησα από τα δύσκολα και για να καταλάβετε πόσο σπάνιο είναι το συγκεκριμένο αθλητικό παπούτσι, βρέθηκα στη Bond Street σε ένα πενταώροφο κατάστημα Adidas – από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη και απλά δεν το είχαν- μου είπαν ότι μπορούν να το φέρουν κατόπιν παραγγελίας, αλλά δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου.

Φεύγω λοιπόν και μια και δυο ανεβαίνω πιο πάνω στην Oxford Circus στο πενταώροφο της Nike όπου δεν υπερβάλω- είχε μέσα χιλιάδες κόσμου. Πω, πω, σκεφτόμουν,  δεν θα φύγω ποτέ από δω μέσα.. Στον τρίτο όροφο που είχε τις νέες συλλογές έριξα την ματιά μου και είδα έναν πωλητή, πανύψηλο, αφρικανικής καταγωγής, με ράστα μαλλιά που μου φάνηκε πολύ ικανός, πήγαινε, ερχόταν, βοηθούσε και σκέφτηκα θα πάω κατ ευθείαν σε αυτόν. Τον πλησίασα και για να μην κάνω κάποιο λάθος του έδειξα γραμμένο αυτό που ήθελα– μου το είχε στείλει ο κύριος Ρωμανός στο viber. “Excuse me,  could you see if you have this particular one, it’s for my son…” του είπα και του έδειξα το μηνυμα:

Ο εξυπηρετικός πωλητής ριχνει μια ματιά στο Viber άλλη μια σε μένα και μου λέει σε τέλεια ελληνικά: «Τι να την κάνει μωρέ την Adidas, μόνο Nike να του πεις να αγοράζει…» σε κλάσματα του δευτερολέπτου δεν κατάλαβα από που είχε έρθει αυτό το σχόλιο, γυρισα με γουρλωμένα μάτια, τον κοίταξα και του είπα “Έλληνας είσαιιιιιιιιιι;” (είχε διαβάσει τα ελληνικά στο μήνυμα!)

(ευτυχώς μου το βρήκε ο M’baba)

Ναι, φυσικά ήταν Έλληνας, γεννημένος στην Αθήνα, ο σούπερ fun Μ’baba, γίναμε φίλοι, ενθουσιαστήκαμε και γελάγαμε δυνατά ως καθαρόαιμοι Έλληνες, μας κοίταζε όλο το κατάστημα, μου είπε ότι στην Αθήνα εργαζόταν στο Foot Locker αλλά αποφάσισε να φύγει για Λονδίνο και δεν το μετάνιωσε- μου είπε και ένα μικρό κουτσομπολιό (γνωστός τραγουδιστής έχει μετακομίσει με όλη την οικογενειά του και τα δυο μικρά τους παιδιά στο Λονδίνο και είναι πελάτης του- αλλά φυσικά δεν θα πω όνομα) γίναμε φίλοι και την επόμενη φορά που θα είμαι Λονδίνο θα κάνω συστημένη τα ψωνια του κυρίου Ρωμανού στη Nike.

To Arches και το Sunday Roast

Τι να πω για το Arches Wine Bar το διάσημο Wine Bar Restaurant του Λονδίνου που δεν έχει ειπωθεί και δεν έχει γραφεί ήδη, από τις πιο έγκυρες εφημερίδες, από τους πιο αναγνωρισμένους δημοσιογράφους, wine experts, οινολόγους, bloggers; Στο 7 Fairhazel Gardens βρίσκεται το διαμαντάκι του Λονδίνου για εκείνους που ξέρουν. Το σώμα που το δημιούργησε πριν από 25 χρόνια, δεν βρίσκεται πια εκεί, στο γνωστό, ψηλό σκαμπό στη γωνία. Η ψυχή και το πνεύμα όμως είναι εκεί, άθικτο, άφθαρτο, βρίσκεται σε κάθε ξύλινη επιφάνεια, σε κάθε διαλεγμένη αντίκα, σε κάθε πίνακα, σε κάθε σπάνια ετικέτα κρασιού, σε κάθε μυρωδιά που αναδίδεται από το ψητό της Κυριακής.

H Bάρσα το τρώει μεσαίο.

Εγώ το τρώω ωμό.

Ο Covid.

Το «καλύτερο» το άφησα για το τέλος. Τα συμπτώματα ξεκίνησαν λίγες μέρες αφότου έφτασα στο Λονδίνο. Αστεία όμως συμπτώματα που στην αρχή δεν με θορύβησαν καθόλου. Λίγο βάρος στο στήθος, λίγο ανορεξία, μια κάποια κόπωση που την απέδωσα σε συνεχόμενη κούραση των προηγούμενων μηνών. Μέχρι που εκείνο το πρωί, απλά δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι. Το ακόμα πιο περίεργο; Δεν είχα κανένα σύμπτωμα, απλά σα να είχε αλλάξει η βαρύτητα του σώματός μου και κάτι να με πίεζε προς τα κάτω. Ένα συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου και θα το έλεγα κάπως τρομακτικό. Κόλλησα από τον κύριο Ρωμανό, τη μέρα που έφυγα για Λονδίνο. Η σειρά ήταν ως εξής: πρώτα ο μπαμπάς του κυρίου Ρωμανού, μετά ο κύριος Ρωμανός (που το πέρασε πιο βαριά από όλους με υψηλό πυρετό και πολλά ακόμα,  παρότι διπλά εμβολιασμένος) μετά εγώ και τελευταια η Βάρσα – μαμά.

Για τη Βάρσα φοβηθήκαμε όλοι περισσότερο φυσικά λόγω ηλικίας- τα 73 είναι 73 και όχι 14. Η μόνη που δεν φοβήθηκε ήταν η ίδια,  η οποία αισθανόταν πλήρως ασφαλής με τα τρία της εμβόλια και δίκιο είχε. Το πέρασε σχεδόν στο πόδι σαν ένα αστείο κρυολόγημα αν και μια από τις μέρες, αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν.  Πάντως αν εγώ με τα τρία εμβόλια ένιωσα έτσι (σα να ήμουν σε άλλο πλανήτη, με άλλη βαρύτητα) ούτε θέλω να σκεφτώ πως θα το περάσουν οι ανεμβολίαστοι.

Αντί επιλόγου.

Σκέφτομαι πολλά αυτόν τον καιρό όσο αφορά την τελευταία δεκαετία. Μια δεκαετία που έπεσε σαν ντουβάρι από σεισμό στο κεφάλι μας. Μην τα καταθέσω όλα- ξέρετε τι εννοώ. Αποφάσισα ότι για να μην τρελαθώ, θα πρέπει να κάνω δυο πράγματα. Πρώτον να αποστασιοποιηθώ. Δεύτερον να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος άνθρωπος μέσα στον δικό μου μικρόκοσμο. Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, δεν έχω αυτή τη δύναμη, μπορώ όμως και παρα μπορώ,  να δίνω όσο το δυνατόν περισσότερο αγάπη και χαρά μέσα στο δικό μου περιβάλλον. Στον δικό μου μικρόκοσμο. Μέχρι εκεί,  μπορώ.

Εχω ξεκινήσει κάτι καινούργιο. Είμαι ενθουσιασμένη. Δεν είναι επι του παρόντος να σας το πω, αλλά να είστε σίγουρες θα το κάνω.