Αυτά τα Oscars, θα μείνουν στην Ιστορία.

Δεν άντεξα να ξενυχτήσω και να δω live τη φετινή απονομή των Oscars αλλά με το που άνοιξα τα μάτια μου την επόμενη μέρα στις 6:30 το πρωί, συνδέθηκα για να μάθω τα νέα.

Όταν διάβασα «σφαλιάρα από τον Will Smith στον Chris Rock» ούτε έδωσα σημασία, φαντάστηκα ότι θα ήταν κάποιο από τα γνωστά αστεία gimmicks της βραδιάς, αυτά που συχνά γίνονται κατά τη διάρκεια της απονομής μπας και ανέβει λίγο η τηλεθέαση, μια που τα τελευταια χρόνια τα Oscars έχουν χάσει από την τηλεοπτική τους δημοτικότητα.

Όταν κατάλαβα ότι μόνο αστειο δεν ήταν και πράγματι ο Smith έδωσε ξεγυρισμένη σφαλιάρα live στον παρουσιαστή Rock, δεν ήξερα πως να νιώσω. Να γελάσω; Να αποτροπιαστώ; Nα σοκαριστώ;

Να το ευχαριστηθώ; Είναι απαράδεκτo  έτσι κι αλλιώς να προσβάλεις μια γυναίκα για την εξωτερική της εμφάνιση, πόσο μάλλον όταν αυτή οφείλεται σε ιατρικούς λόγους (η Jeda, εκτός από κατάθλιψη πάσχει και από αλωπεκίαση- αλλά αυτά τα δυο έτσι κι αλλιως είναι αλληλένδετα). Αλλά και πάλι… σφαλιάρα;;

Ακόμα και τώρα για να είμαι ειλικρινής δεν ξερω πως αισθάνομαι για το όλο συμβάν. Είναι το κλασικό και ρομαντικό “when a man, loves a woman”; Πρέπει να καταδικάζεται κάθε μορφή βίας από όπου και αν προέρχεται; Tον έφτασε ο Rock στο αμήν, αφού και πίσω στο 2016 είχε κάνει και πάλι προσβλητικό σχόλιο για τη Jeda; Τα είχε πιει ο Will και δεν ήξερε τι του γινόταν; Καλά αυτό το τελευταίο είναι σίγουρο, φάνηκε και από τον ευχαριστήριο λόγο του όταν παρέλαβε το Oscar, που δεν έβγαζε κανένα νόημα. Ένα Oscar που το περίμενε σαν τρελός τουλάχιστον μια 15ετία και το άγχος του, μπορούσες να το νιώσεις ακόμα και μέσα από τον δέκτη σου. Την είχε σίγουρα κατεβάσει τη μπουκάλα.

Ξαναλέω, δεν είμαι σίγουρη πως νιώθω ακριβώς για το όλο συμβάν είμαι μεν κατά, αλλά με υποσημειώσεις γιατί η αλήθεια είναι ποτέ δεν εκτίμησα το standup comedy όπου θεωρείται «αστείο» να προσβάλεις άσχημα ανθρώπους στο κοινό σου, για να γελάνε οι υπόλοιποι.  Ξέρω όμως πολύ καλά, πως νιώθουν οι απανταχού έφηβοι, μαζί τους και ο δικός μου. Ο κύριος Ρωμανός, οι συναθλητές του, οι συμμαθητές του, οι κολλητοί του, δεν έχουν άλλη συζήτηση από τη Δευτέρα το πρωί. Παίζουν το βιντεάκι ακατάπαυστα, γελάνε μετά διακρύων, και το σημαντικότερο από όλα και αυτό που χρήζει σχολιασμού είναι ότι ο Will είναι στα μάτια τους πλέον ο απόλυτος ήρωας,  όχι μόνο «The Prince of Bell Air», αλλά «Ο Πρίγκιπας της Σφαλιάρας». Τον λατρεύουν.

“Καλά επικροτείς τη βία; Τι συζητάμε τόσα χρόνια;” ρώτησα χθες το βράδυ τον Ρωμανό,  αφού είχε περάσει ένα τέταρτο στο τηλέφωνο με τον κολλητό του βλέποντας και ξαναβλέποντας το video, γελώντας και σχολιάζοντας με ενθουσιασμό για το «κατόρθωμα». «Δεν χτύπησε γυναίκα», μου απάντησε. Χτύπησε ΓΙΑ γυναίκα. Έχει διαφορά. Είναι σωστός.» (κάτι μουρμούρισα για τη βια που είναι απαγορευτική σε κάθε περίπτωση, αλλά για 10.00 το βράδυ  μου έπεσε βαριά κάθε περαιτέρω συζήτηση, την αφήνω για άλλη στιγμή.) Δύσκολη, πολύ δύσκολη συζητηση. Δεν γίνεται από τη μια σαν γυναίκες να φωναζουμε για το #metoo και από την άλλη να επικροτούμε μάτσο συμπεριφορές, όσο ιπποτικές και αν είναι. Από την άλλη, στο “ζωικό” βασίλειο, δύσκολο να αλλάξεις τα primary instincts. Γιατί τι άλλο μπορεί να ισχύει σε 14χρονους που από κοινωνικές νόρμες και συμβόλαια, δεν ξέρουν ακόμα που τους παν’ τα τέσσερα, αλλά αισθάνονται περηφάνια και  μια περίεργη “χαρά¨, για την στα δικά τους μάτια “προστατευτική” κίνηση του Will; Μόνο αρχέγονο ένστικτο.  Ξαναλέω. Πολύ δύσκολη η συζήτηση που με περιμένει.

Σε άλλα, όσο αφορά τη βραδιά, χάρηκα πολύ για τη Jessica Chastain και το Oscar πρώτου γυναικείου,  μου αρέσει πολύ αυτή η γυναίκα και έχει και υποκριτικές ικανότητες. (το Gucci που φόρεσε όμως, ήταν φρικτό). Δεν στεχωρήθηκα καθόλου που το Oscar καλύτερης ταινίας δεν πήγε τελικά στην πολυσυζητημένη «Εξουσια του Σκύλου». Την έχω δει την ταινία, μπορεί να μην είναι κακή, αλλά είναι ψυχρή και υπερεκτιμημένη.

Aπό εμφανίσεις, λάτρεψα την Zendaya με αυτό το Valentino σύνολο. Φρέσκο, νεανικό, υπέροχο, αναπάντεχο.