Μια έκθεση ζωγραφικής, ένας νέος, λίγο πιο λαμπερός κόσμος.

Πριν λίγο καιρό, σας είχα γράψει ότι έχω ξεκινήσει κάτι καινούργιο για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενη, πολύ ενθουσιασμένη. Κάποιες ίσως το θυμάστε, κάποιες όχι.

Ίσως να μην το θυμάστε, γιατί εξ’ άλλου εδώ μέσα «λέμε» πολλά, ανταλλάσουμε πολλές απόψεις, σχολιάζουμε σχεδόν καθημερινά, «μιλάμε» για πολλά και διάφορα θέματα, που δεν έχουν πάντα  να κάνουν με τον θαυμαστό κόσμο της ομορφιάς.

Και αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Μπορεί εσείς να εμπνέεστε ή να μαθαίνετε κάτι νέο από ένα post που θα δημοσιευτεί, αλλά μην έχετε καμία αμφιβολία, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για μας και για μένα. Και εγώ πάρα πολλές φορές και έχω επηρεαστεί και έχω εμπνευστεί από τα λεγόμενα και τις σκέψεις σας.

Ατόλη

Η 8^η Φεβρουαρίου του 2021 ήταν μια πολύ σκοτεινή μέρα στη ζωή μου. Ήταν σκοτεινή κυριολεκτικά αφού ήμασταν στην καρδιά ενός πολύ κρύου αλλά και πανδημικού χειμώνα, αλλά ήταν σκοτεινή και μεταφορικά. Η ψυχή μου σκοτείνιασε. Μέχρι τότε και εγώ όπως όλοι μας,  είχα ζήσει το lock down, την καραντίνα, τη δέσμευση της φυσικής μου οντότητας αφού πολύ απλά- δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι και να κάνω αυτά που θέλω. Την 8^η Φεβρουαρίου του 2021 έμαθα και τι σημαίνει ψυχική καραντίνα. Και πιστέψτε με. Είναι απείρως χειρότερη.

Αυτό το συναίσθημα  δεν μπορούσε να μεταφραστεί σε πολλά πράγματα- εξ’ άλλου η ζωή συνεχίζεται και όχι απλά συνεχίζεται αλλά είναι και εξόχως δυναμική,  όταν μεγαλώνεις έναν έφηβο. Άρα το «απ’ έξω», το façade ήταν business as usual, για τη Τζούλια.

Dunnet Head, Scotland

Το μέσα όμως ήταν μια τελείως διαφορετική υπόθεση και μεταφράστηκε αυτόματα στα τρία πράγματα που αγαπώ περισσότερο, στα τρία πράγματα που με ηρεμούν, με χαλαρώνουν, τολμώ να πω, με κάνουν ευτυχισμένη (αν εξαιρέσουμε τα ταξίδια- αλλά αυτά έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα να τα κάνω): στο γράψιμο, το διάβασμα και τη μουσική. Είναι περίεργο το πώς συνειδητοποιείς κάποια πράγματα, που μέχρι κάποια στιγμή δεν έχουν βγει απτά στην επιφάνεια. Και τα τρία αυτά, εμπεριέχουν συνειρμούς. Πόσες φορές έχω ξεκινήσει να γράψω κάτι και συνειρμικά φτάνω κάπου εντελώς αλλού;  Ούτε καν ξέρω πως συμβαίνει. Πόσες φορές διαβάζοντας μια σελίδα έχει ταξιδέψει το μυαλό μου σε κάτι τελείως διαφορετικό, αλλά δε με πειράζει- ωραίο είναι- το πολύ- πολύ ξαναδιαβάζω την ίδια σελίδα. Καλά για τη μουσική δεν το συζητώ. Αν την αγαπάς,  μόνο συνειρμική είναι: όχι απλώς θυμάμαι πότε αγάπησα το “Slave to Love” του Brian Ferry, κλείνω τα μάτια και σχεδόν μυρίζω το γρασίδι της Τοσκάνης ένα καλοκαίρι στα 19 μου χρόνια που τη διέσχισα με αυτοκίνητο, συνοδηγός του Χάρυ και εκείνος είχε στο CD το album “Boys and Girls”.

Tuscany, Vineyard

Οι μεγάλες μου χαρές, έπαψαν να μου δίνουν χαρά. ‘Έγραφα μηχανικά, διάβασα μόλις τρία βιβλία σε ένα χρόνο (τρία διαβάζω το μήνα), έκλεισα τη μουσική.  Και αυτό, γιατί όλοι οι συνειρμοί, όλων των παραπάνω,  κατέληγαν πάντα σε θλίψη.

Και φτάνω – επιτέλους- (για συνειρμό δεν μιλάμε- ιδού τα αποτελέσματα). Φτάνω λοιπόν στην αμφίδρομη σχέση που σας έλεγα παραπάνω. Κάποιους μήνες μετά από εκείνον τον Φεβρουάριο του 2021, για την ακρίβεια κάπου στις αρχές Οκτωβρίου του 2021 η πολυαγαπημένη όλων μας, η Stella μας, ανέβασε ένα Good Life post στο bb. Όχι να είχαμε να λέγαμε, αλλά κατ’ ουσία good life. «Μια μικρή αλλαγή, φέρνει μια μεγάλη…» απλά το λάτρεψα, το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα. Μου έδωσε χαρά εκείνο το post, με γέμισε αισιοδοξία– και είχα καιρό να το νιώσω αυτό.

Αγριολούλουδο, Άλσος Συγγρού.

Εκείνη η μέρα, ήταν μια καλή μέρα. Μέσα σε όλες τις προτάσεις που έγραψε τότε η Stella ξεχώρισα και «κόλλησα» σε μια: «Τολμήστε κάτι που δεν τολμήσατε ποτέ ως τώρα!» Ό, τι και αν είναι αυτό: από το πιο απλό- μια αλλαγή στα μαλλιά μας, μια ανακύκλωση στη ντουλάπα μας, μέχρι μαθήματα χορού, θεατρικής ομάδας, δημιουργικής γραφής, ζωγραφικής. Και εκείνη την ώρα κάτι άστραψε μέσα στο κεφάλι μου. Ζωγραφική! Ζωγραφική! Σαν κάποια φωνή βαθιά μέσα μου να μου είπε: «κάντο, είναι το μόνο που θα σε ηρεμήσει. Το μόνο που δεν εμπεριέχει τους παραπάνω συνειρμούς που φοβάσαι. Θα είσαι εσύ, ένα λευκό χαρτί και τα χρώματα σου.»

Cornwall, England

Εξ’ άλλου, ήταν κάτι που πάντα αγαπούσα, πάντα ένιωθα δέος απέναντι σε καλλιτέχνες, σε ζωγράφους που μπορούν να αποτυπώσουν συναίσθημα μέσα από χρώμα και σχήμα. Από τη μια αγαπώ την τέχνη, αλλά από την άλλη ήξερα και πολύ καλά το πόσο ατάλαντη είμαι στη ζωγραφική. Στο μάθημα των Εικαστικών μονίμως κοιμόμουν όρθια (ξύπναγα στην Έκθεση)  και φυσικά το 18 το έπαιρνα λόγω καλής επίδοσης στα άλλα μαθήματα. Ούτε πινέλο δεν είχα πιάσει στη ζωή μου. Εδώ το πινέλο του ρουζ, τρόμαξα να μάθω να το χειρίζομαι σωστά και θα έπιανα εγώ πινέλο ζωγραφικής; Άλλο και τούτο πάλι, αν είναι δυνατόν.

Φολέγανδος, Κυκλάδες

Παρόλα αυτά το post της Stella κλωθογύριζε για μέρες στο μυαλό μου. Ώσπου ένα πρωί το πήρα απόφαση. Στην περιοχή μου στα Μελίσσια υπήρχε ένα εργαστήριο ζωγραφικής. Το επισκέφτηκα, αλλά δυστυχώς για μένα τα τμήματα ήταν όλα κλεισμένα. Είπα να μην το βάλω κάτω με την πρώτη- ήξερα ότι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Δήμου Αμαρουσίου έχει εξαιρετικά τμήματα, κάνει εξαιρετικές δράσεις και ένα από τα τμήματα είναι και αυτό της Ζωγραφικής και τηλεφώνησα για κάποιο άνοιγμα σε κάποιο τμήμα.  Τα ίδια και εκεί. Τα τμήματα είχαν κλείσει από τις 10 Σεπτεμβρίου- δυστυχώς δεν υπήρχε κενή θέση για μένα. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρίτη δεν υπήρχε, το ξέχασα. Δηλαδή δεν το ξέχασα,  αλλά είπα στον εαυτό μου, κάτι που δεν είναι να γίνει δεν θα γίνει και πορεύτηκα έτσι.

Ναός του Ποσειδώνα, Πόρος

Καταλαβαίνετε την έκπληξη μου όταν κάπου στις αρχές Μαρτίου έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο. Είχαν κρατήσει το όνομά μου (άλλη έκπληξη και αυτή) και η ευγενική κυρία στο τηλέφωνο με ενημέρωσε ότι ξεκινάει το δεύτερο τετράμηνο και έχει αδειάσει μια θέση στο τμήμα ζωγραφικής. Ενθουσιάστηκα και η συζήτηση πήγε κάπως έτσι και σας τη γράφω γιατί έχει σημασία:

«Ξέρετε αν ενδιαφέρεστε ακόμα,  άνοιξε  μια θέση σε τμήμα ζωγραφικής, αλλά πρέπει να σας ενημερώσω ότι είναι στο τμήμα ακουαρέλας» «Αχ υπέροχα!» απάντησα εγώ. «Λατρεύω την ακουαρέλα!»

«Ναι αλλά πριν ξεκινήσετε,  πρέπει να σας πω ότι πρόκειται για ένα σχετικά… (κομπιάζει) κάπως… (ξανακομπιάζει) “δύσκολο” μέσο ζωγραφικής.. δεν είναι όπως το σχέδιο, το ακρυλικό, το λάδι, το κάρβουνο που διδάσκεται κάπως πιο εύκολα… η ακουαρέλα θέλει πολύ επιμονή και υπομονή και μπορεί να σας απογοητεύσει και να τη σταματήσετε…» συνέχισε η ίδια.

Reynisfjara, Iceland

Δεν πτοήθηκα. Ξεκίνησα. Στο πρώτο μάθημα έμαθα για τα υλικά που θα χρειαζόμουν. Στο δεύτερο μάθημα κάποιες τεχνικές. Και μετά η καθηγήτριά μου, μου είπε να αφεθώ και να αφήσω αυτό που ήδη υπάρχει μέσα μου να βγει προς τα έξω, με τη δική της πάντα καθοδήγηση.

Μέχρι σήμερα που σας γράφω έχω κάνει πέντε μαθήματα (γιατί μεσολάβησε και το Πάσχα) Η αλήθεια είναι,  πως ό, τι υπολείπομαι σε ταλέντο, το έχω περισσευούμενο σε πείσμα. Ζωγράφιζα ασταμάτητα μουτζούρωνα, φτου και από την αρχή, τα έκανα μούσκεμα (κυριολεκτικά αφού η ακουαρέλα είναι… νερό) φτου και από την αρχή, χάλαγα τα χρώματα, φτου και από την αρχή. Κάθε μέρα  έβλεπα εκατοντάδες φωτογραφίες για να εμπνευστώ (αγαπώ τα τοπία), όσο για τα tutorials της ακουαρέλας στο You Tube πήραν φωτιά. Πρέπει να τα έχω δει όλα.  Και είχα και τον κύριο Ρωμανό που από τη μια είναι ο Νο 1 θαυμαστής των έργων μου και από την άλλη μου έλεγε «πω ρε μαμά, τώρα καταλαβαίνω ότι πρέπει να ήσουνα το μεγαλύτερο σπασικλάκι στο σχολείο. Κεφάλι δε σηκώνεις, ρε φίλε!» (σα δε ντρέπεται για παιδί, που θα με πει εμένα σπασικλάκι.)

Όταν λέμε ασταμάτητα, λέμε ασταμάτητα.

Βέβαια σε όλο αυτό παραπάνω δίπλα μου στάθηκε  η εξαιρετική μου καθηγήτρια ζωγραφικής Μπέτυ Καρούση που δε με απογοήτευσε ποτέ, δεν μου έκοψε τα φτερά και απλά ήταν εκεί για να μου δείξει τα «λάθη» μου και να με βοηθήσει να βγάλω προς τα έξω κάτι που ίσως υπήρχε μέσα μου,  αλλά δεν είχα ιδέα γι αυτό. Δεν ξέρει τίποτα από όλα τα παραπάνω που σας γράφω. Θα τα μάθει και εκείνη σήμερα μαζί σας. Αλλά είναι καλλιτέχνιδα με  Κ κεφαλαίο. Και ξέρετε γιατί σας το λέω αυτό; Γιατί σαν καλλιτέχνιδα  με ευαισθησία και διαισθητικά και μόνο, χωρίς να έχει ιδέα για το ποια είμαι, τι έχω ζήσει τα τελευταία δύο χρόνια και τι «κουβάλησα» μαζί μου σε εκείνη τη «φωτεινή» τάξη ζωγραφικής – ήταν σα να άπλωσε τις φτερούγες της και με τύλιξε σε έναν κόσμο ήρεμο, όμορφο, χαρούμενο.

Kent, The Garden of England

Με την αγαπημένη μου καθηγήτρια Μπέτυ Καρούση.

Η Μπέττυ Καρούση γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στην ΑΤΕΣ (σχολή Δοξιάδη) στην Ελλάδα όπου πήρε πτυχίο Γραφιστικής και Διακόσμησης. Αργότερα, στο αγγλικό πανεπιστήμιο UCA πήρε τα πτυχία BTEC National Diploma in Art and Design και BA (Hons) Fine Art. Τέλος, επιστρέφοντας στην Ελλάδα ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο πρόγραμμα Μεταπτυχιακό Ψηφιακές Μορφές Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.

Από το 1992 έως σήμερα, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Art Therapy, Εικονογράφηση Παιδικού Βιβλίου, Κεραμική και Ιστορία Τέχνης. Έχει διακριθεί στον τομέα της χαρακτικής μετά από εθνικό διαγωνισμό στην Αγγλία (1998) και στην Ελλάδα (2004).

 Έχει πάρει μέρος σε 25 ομαδικές εκθέσεις στην Αγγλία και στην Ελλάδα.

Από το 1999 διδάσκει Χαρακτική, Ζωγραφική, Γλυπτική και Σχέδιο σε διάφορα προγράμματα και χώρους. To 2004 της απονεμήθηκε βραβείο για την προσφορά της σε φορέα Επαγγελματικής Αγωγής, υπό την  αιγίδα της Βουλής των  Ελλήνων.

Είναι μέλος στους ακόλουθους οργανισμούς: Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος – ΕΕΤΕ, Ένωση Εκπαιδευτών Ελλάδος κα στην Επετηρίδα Εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Ιδιωτικής Εκπαίδευσης. Την περίοδο 2006-2008, 2010-2011, 2015-2016, 2021-2022 υπηρέτησε σε διάφορες εκλεγμένες θέσεις της Εφορείας Χαρακτικής του ΕΕΤΕ.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Out of Africa, Volume 1

Out of Africa, Volume 2

Η μοναδική Μπέτυ Καρούση,  οργανώνει και την Έκθεση Ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού του Δήμου Αμαρουσίου. Τα εγκαίνια θα γίνουν τη Δευτέρα 23 Μαίου 2022 στις 8:00 το βράδυ και είναι ανοιχτή στο κοινό,  ανοιχτή για όλες και για όλους. Οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου έχουν κάνει υπέροχη δουλειά, είναι όλοι τους πολύ ταλαντούχοι. Υπέροχα έργα που τα χαζεύω όποτε τα βλέπω. Και δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι δίπλα σε αυτά, θα βρίσκονται και κάποια δικά μου. Ότι είναι αρκετά καλά για να κρεμαστούν. Ναι, θα έχω και εγώ εκεί 17 έργα μου. Τα περισσότερα βέβαια, σας τα έχω εδώ μέσα να τα δείτε σε preview. Ε, αν δεν τα βλέπατε  εσείς τα κορίτσια μου σε preview, ποιος θα τα έβλεπε;

Και εκεί που ήμουν μέσα στην καλή χαρά και σε ένα πρόσφατο event της La Roche Posay είδα και είπα και τα νέα μου στη Φαίη, ένα post της που μπορείτε να δείτε εδώ, με έκανε πάλι να βάλω τα κλάματα. Αλλά αυτή τη φορά bb girls, ήταν δάκρυα περισσότερο χαράς, παρά λύπης. Πολυαγαπημένη μου Φαίη.

Ευχαριστώ Stella. Ευχαριστώ Mπέτυ. Ευχαριστώ Χάρυ μου.  Για όλα.

Όσο για σας πολύ αγαπημένα μου bb girls, αν σας μείνει κάτι από αυτό το σημερινό post, να σας μείνει αυτό: ποτέ δεν είναι αργά, για να ξεκινήσεις κάτι εντελώς νέο, ποτέ δεν είναι αργά για να ανοίξεις μια καινούργια πόρτα, ποτέ δεν αργά για να τολμήσεις, ποτέ δεν είναι αργά, για τίποτα. It ain’t over, ’til it’s over, Lenny. Εγώ είμαι το ζωντανό παράδειγμα.

Ο επόμενος στόχος,  βιβλίο. Δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω πως, δεν ξέρω αν, δεν ξέρω θέμα, αλλά ξέρω εμένα. Αρχίζει  και κλωθογυρίζει στο μυαλό μου και αν κλωθογυρίζει, θα έρθει και αυτή η στιγμή. Αν μη τι άλλο, θα το γράψω ακόμα και αν είναι  να το αγοράσει και να το διαβάσει ένας μόνο άνθρωπος: η Αμαλία.