Ένα ταξίδι στην υπέροχη Βουδαπέστη.

Δε θα πω ψέματα. Αυτό το ταξίδι στη Βουδαπέστη το ονειρευόμουν χρόνια. Και συγκεκριμένα από τότε που βρέθηκε εκεί η πολύ αγαπημένη Sheena και μου έστειλε και δώρο ένα γλυκύτατο σακούλι με πάπρικες- το εθνικό μπαχαρικό της Ουγγαρίας.

Με τη Sheena ήμασταν φυσικά σε απ’ ευθείας σύνδεση αφού ήταν εκείνη που μου έδωσε συμβουλές και μου είπε tips για αυτή την μαγευτική πόλη. Μισό λεπτό, γιατί πραγματικά τα επίθετα που μπορούν να την περιγράψουν είναι τόσα πολλά και δεν θα υπερβάλω καθόλου,  σας το υπόσχομαι.

Η Βουδαπέστη είναι: μαγευτική, ρομαντική, επιβλητική, ζωηρή, δυναμική, διασκεδαστική, συναισθηματική, ιστορική, λαχταριστή, αυτοκρατορική. Και θα σας πω και κάτι άλλο που νομίζω τα λέει όλα: όταν επισκέπτομαι μια πόλη μια φορά, μου φτάνει. Υπάρχουν τόσες πόλεις και τόσος λίγος χρόνος που δεν βλέπω το λόγο αν πχ βρεθώ στην Μόσχα, ή στο Μόναχο, ή στο Άμστερνταμ, ή στο Σικάγο, ή στο Αμάν,  να ξαναπάω στο ίδιο μέρος. Θα επιλέξω κάπου που δεν έχω ξαναπάει για να δω όσα περισσότερα μέρη μπορώ. Ε, λοιπόν. Στη Βουδαπέστη αν μου πείτε ξαναφεύγεις το επόμενο ΣΚ, ξεκινάω αυτή τη στιγμή να φτιάχνω βαλίτσα.

Φυσικά αν βρεθείς στην Βουδαπέστη καλό είναι να επισκεφτείς κάποια εκπληκτικά αξιοθέατα όπως το Κοινοβούλιο, η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, το Buda Castle, κάποια από τα ωραιότερα open spa του κόσμου, (η πόλη έχει 125(!) θερμές πηγές) το Margaret Island το καταπράσινο νησάκι στη μέση του ποταμού, την ιστορική γέφυρα Chain Bridge (όταν ήμουν εκεί, δυστυχώς έκαναν έργα συντήρησης και είχε κλείσει η πρόσβαση) την αγορά Great Market Hall, την πλατεία των Ηρώων. Αν οι μέρες του ταξιδιού είναι λίγες το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι μια μέρα με τα double decker λεωφορεία γιατί θα δείτε πολλά αξιοθέατα και φυσικά οπωσδήποτε μια βόλτα με ποταμόπλοιο είτε τη μέρα είτε το βράδυ με δείπνο.

Κοινοβούλιο

St Stephens Basilica

Chain Bridge

Buda Castle

Secheni Thermal Pools

Fisherman bastion

Margaret Island

Heroes  Square

Πέρα όμως από τα αξιοθέατα αυτά καθ’ αυτά,  που δεν θα απογοητεύσουν ούτε τον πιο απαιτητικό περιηγητή,  είναι η αίσθηση, η «γεύση» μιας πόλης που σε κάνει είτε να την ερωτευτείς, είτε όχι. Εγώ σήμερα θα προσπαθήσω να σας μεταδώσω λίγη από αυτή την αίσθηση.

Τρεις μέρες,  αλλά τις έζησα στο έπακρο και είδα πολλά. Κοιμόμουν περίπου 6 ώρες το εικοσιτετράωρο και τις υπόλοιπες ώρες γύριζα.  Και είναι τόσο συγκλονιστικά όμορφο να «γυρίζεις» αυτή την πόλη. Δεν τη βαριέσαι με τίποτα. Βέβαια ήμουν και αφάνταστα τυχερή γιατί ο καιρός ήταν υπέροχος, ζεστός και ηλιόλουστος.

Αντί για ένα ταξίδι – οδοιπορικό προτιμώ σήμερα να σας περιγράψω όσο μπορώ κάποια από αυτά τα «γυρίσματά» μου και ελπίζω να σας δώσω μια μικρή magyάρικη γεύση.

Το Ξενοδοχείο “Memories”

Ήθελα να μείνω σε ένα ξενοδοχείο που να είναι και κοντά στο Δούναβη και σε ιστορική περιοχή με αξιοθέατα και κοντά σε action και κοντά σε καλά εστιατόρια  και το “Memories” τα συνδύαζε όλα. Σε 5 λεπτά με τα πόδια ήμουν στον πιο διάσημο δρόμο της πόλης την Váci utca με πλήθος από καφέ και εστιατόρια,  σε  10 λεπτά με τα πόδια ήμουν στις όχθες του Δούναβη και στα ποταμόπλοια που λειτουργούν όλη μέρα και σχεδόν όλη νύχτα, σε 15 λεπτά με τα πόδια έφτανα στη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, σε 20 λεπτά με τα πόδια στο Κοινοβούλιο. Αλλά και δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο ήταν η μεγαλύτερη Συναγωγή της Ευρώπης– ένα μοναδικό αξιοθέατο για όσους βρεθούν στην Βουδαπέστη.

Extra Bonus ότι δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο ήταν ένα χαριτωμένο bistrot όπου είτε πριν είτε μετά το φαγητό καθόμασταν και πίναμε ένα G&T. Το απίστευτο και όμως αληθινό- ότι το μπιστρό λεγόταν Levante με επιρροή από μεσογειακή κουζίνα και φυσικά το φωτογράφισα γιατί στο μυαλό μου είχα ποιά άλλη; φυσικά την Αμαλία.

(signature cocktail Sparta και Tripoli!)

Κτίρια στο δρόμο του ξενοδοχείου “Memories” (δεν ξέρεις τι να πρωτο-φωτογραφήσεις σε αυτή την πόλη…)

Μια μικρή υποσημείωση εδώ: έμεινα στην Πέστη. Σύμφωνα με τους κατοίκους, η Πέστη είναι πιο fun, πιο νεανική, πιο διασκεδαστική, πιο πολύβουη και ζωντανή, ενώ η Βούδα απέναντι,  πιο ήσυχη, πιο αστική, πιο αυτοκρατορική. Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι και η Πέστη δεν είναι επιβλητική αφού τα περισσότερα που σας έγραψα παραπάνω, στην Πέστη βρίσκονται.

Για όσες αγαπάμε τα Χριστούγεννα η Βουδαπέστη είναι η πόλη μας. Και αυτό γιατί κάθε βράδυ είναι τόσο όμορφα φωταγωγημένη που νομίζεις ότι είναι Χριστούγεννα. Ακόμα και τα τραμ τους είναι φωταγωγημένα. Αναρωτιέμαι αν ήταν έτσι τον Οκτώβριο πως θα είναι τον Δεκέμβριο… (ναι, ναι, το καταλάβατε.. τρώγομαι, αφορμή ψάχνω να ξανα γυρίσω…)

Φυσικά μια βόλτα με ποταμόπλοιο στο Δούναβη επιβάλλεται. Τα ποταμόπλοια, αλλά και τα λεωφορεία που κάνουν περιήγηση είναι εφοδιασμένα με audio και ακουστικά και όσο απολαμβάνετε την θέα ακούτε ταυτόχρονα και κάποια ιστορικά στοιχεία για την πόλη.  Πριν επιβιβαστείτε όμως σε κάποιο ποταμόπλοιο,  κάντε μια βόλτα κατά μήκος του ποταμού όπου στον τεράστιο πεζόδρομο, θα απολαύσετε αγάλματα, εκκλησίες, καφέ, bars, υπέροχα κτίρια, ενώ στο τέλος της προκυμαίας κοντά στο κοινοβούλιο θα συγκινηθείτε πολύ με τα “παπουτσάκια”.

Τα “παπουτσάκια”

Η επίσημη ονομασία αυτού του μνημείου είναι “The Shoes on the Danube Bank”, τα παπούτσια στις όχθες του Δούναβη. Το Δεκέμβριο του 1944 και τον Ιανουάριο του 1945 μέλη του φασιστικού στρατού “Arrow Cross”  του Β’ΠΠ -που κάποιοι θεωρούν ότι ήταν ακόμα πιο σκληρός και από τους ίδιους τους Ναζί- παρέταξε στις όχθες του Δούναβη- ακριβώς σε αυτό το σημείο- 3,500 χιλιάδες ούγγρους πολίτες, άντρες και γυναίκες και τους δολοφόνησαν με τουφέκια. Επέλεξαν αυτό το σημείο έτσι ώστε να μην χρειαστούν τάφοι και απλά ο Δούναβης να πάρει μακριά τα πτώματά τους. Τους διέταξαν να βγάλουν τα παπούτσια τους διότι ήταν είδος πολυτελείας και μετά τη σφαγή,  τα μοίρασαν μεταξύ τους. Συγκινήθηκα πολύ γιατί κάθε μέρα, μέχρι σήμερα, απλός κόσμος αφήνει λουλούδια ή ακόμα και κεριά στη μνήμη τους. Συγκινήθηκα, αλλά δεν έκλαψα. Το κλάμα ήρθε παρακάτω, θα δείτε.

Great Market Hall

Μια βόλτα αξίζει να κάνετε και στην κεντρική αγορά της Βουδαπέστης με την απίστευτη αρχιτεκτονική (αν είναι δυνατόν- αυτή είναι η αγορά τους και είναι σαν μουσείο…) και τα ατελείωτα ντόπια καλούδια. Να σας πω εδώ,  ότι οι πάνω όροφοι είναι τουριστικοί με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Το ισόγειο όμως είναι ό, τι καλύτερο σε καλούδια,  φανταστείτε εδώ κάνουν τα ψώνια τους και οι κάτοικοι της πόλης.

Τhe Dohány Street Synagogue

Ένα από τα πιο σπουδαία αξιοθέατα της Βουδαπέστης είναι και η συναγωγή Dohány που όπως σας είπα βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο οπότε δεν γινόταν να μην την επισκεφτώ. Είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης με επιβλητική αρχιτεκτονική και στους χώρους της – εκτός από τη συναγωγή αυτή καθ αυτή- φιλοξενεί μικρό πάρκο, ομαδικό τάφο, μουσείο, χώρο περισυλλογής και στο υπόγειο έκθεση φωτογραφίας. Τι ήθελα να πάω και στην έκθεση; Δεν μου έφταναν τα υπόλοιπα; Το δράμα των Εβραίων σε φωτογραφίες σε αυτό το ανήλιαγο υπόγειο, μου έσφιξε την καρδιά. Και κάποια στιγμή βρέθηκα μπροστά σε φωτογραφίες μικρών παιδιών, που άλλα κρατώντας μικρές βαλιτσούλες, άλλα αρκουδάκια, άλλα γελούσαν μεταξύ τους – λογικό- τα οχτάχρονα νόμιζαν ότι αυτό που ζούσαν ήταν περιπέτεια – και από κάτω διάβασα την επιγραφή. Η φωτογραφία ήταν από τη στιγμή που έφτασαν στο Άουσβιτς και τα συγκεκριμένα που έβλεπα μπροστά μου,  μπήκαν κατ ευθείαν στους φούρνους. Και εκείνη την ώρα… ευτυχώς είχε μια εσοχή, γιατί με έπιασε ακατάσχετο κλάμα- σας το ορκίζομαι ούτε κατάλαβα πως ήρθε- δεν μου έχει ξανασυμβεί. Έμεινα στην εσοχή κανένα τρίλεπτο και μόλις συνήλθα όπου φύγει- φύγει. Ευτυχώς όπως σας είπα, ακριβώς απέναντι ήταν το Levante καθίσαμε ήπιαμε ένα ποτό (3 η ώρα το μεσημέρι τζιν για να συνέλθω…) και μετά συνεχίσαμε.. όμως πήρα και ένα μάθημα από όλο αυτό. Πάντα ήθελα να επισκεφτώ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Dachau και Auschwitz Birkenau που πλέον λειτουργούν ως μουσεία. Ήταν στη λίστα μου γιατί όπως και να το κάνουμε είναι σύγχρονη ιστορία και καλό είναι η ανθρωπότητα πότε -πότε να θυμάται τα τέρατα που έχουν συμβεί για να μην επαναληφθούν. Μετά από αυτή την εμπειρία μου όχι απλώς δεν πρόκειται ποτέ να πάω- ούτε απ έξω δεν θα περάσω. Αν έπαθα αυτό που έπαθα με τις φωτογραφίες, που να βρεθώ και στο ίδιο το μέρος. Με βλέπω να λιποθυμάω και να μας γράψει καμιά εφημερίδα και δεν είμαι για τέτοια στην ηλικία μου. Χ, λοιπόν αυτά,  από τη λίστα με τα μέρη που θέλω να επισκεφτώ.

Τα βιολιά, αχ αυτά τα βιολιά…

«Μην ξεχάσεις να ακούσεις τσιγγάνικα βιολιά!» «Μην ξεχάσεις να ακούσεις τσιγγάνικα βιολιά!» Εντάξει ρε μαμά, εκατό φορές μου το είπες δεν θα ξεχάσω!  Η Βάρσα είχε λυσσάξει πριν φύγω μην τυχόν και δεν ακούσω τσιγγάνικα βιολιά.. που να ήξερε.. και να ήθελες δεν γινόταν να μην ακούσεις μουσική από βιολιά, αφού σχεδόν σε κάθε μπιστρό, σε κάθε εστιατόριο σε κάθε γωνία, θα υπήρχε είτε ένας,  είτε ολόκληρη ορχήστρα με βιολιά. Μια απλώς υπέροχη εμπειρία οι πιο αγαπημένες μου βραδινές στιγμές στη Βουδαπέστη. Αλλά το πιο ωραίο ήταν στην προκυμαία που από τη μια έτρωγες με συνοδεία βιολιών  και λίγο πιο κάτω υπήρχε ένα τέλειο bar με  open air χώρο και σύγχρονη μουσική. Φάγαμε ρομαντικά με βιολιά και Johann Strauss, διασκεδάσαμε αργότερα με G&T και Weeknd. Η τελειότητα σας λέω!

Το φαγητοοοοοο!

Τι να πω, τι να πω και για το φαγητό. Τι να πω για τα υπέροχα εστιατόρια. Αυτό θα σας πω μόνο: για να προλάβω να φάω όσο περισσότερο μπορούσα και σε όσα μέρη μπορούσα ένα βράδυ κάναμε το εξής: σε άλλο μπιστρό ήπιαμε απεριτίφ (με βιολιά). Σε άλλο εστιατόριο φάγαμε πρώτο πιάτο (με βιολιά) Σε άλλο εστιατόριο φάγαμε κυρίως πιάτο (με βιολιά- αυτό εννοείται- μην το ξαναγράψω). Kαι τέλος σε ένα resto-bar κλείσαμε με τσάι και επιδόρπιο (Ναι. Με βιολιά).

Το παλαιότερο εστιατόριο της Βουδαπέστης που λειτουργεί  από το 1831

Στο μεταξύ η Sheena μέσα σε όλα τα tips μου είχε πει και για το απίστευτα νόστιμο street food  που βρίσκεις σε μικρές καντίνες σε όλη την πόλη είτε με γλυκά είτε με αλμυρά. Εγώ προτιμώ τα αλμυρά και φυσικά δοκίμασα σε μια καντίνα ένα τύπου πιροσκί που πιο νόστιμο δεν είχα ξαναφάει ση ζωή μου, κάθισα σε ένα παγκάκι και από τη λαιμαργία μου, μου έπεσε το μισό στο δρόμο και μετά πήγα και πήρα δεύτερο από την κυριούλα της καντίνας που δεν την έλεγες και ιδιαίτερα χαρούμενη (με κοίταξε απίστευτα στραβά όταν της ζήτησα δεύτερη χαρτοπετσέτα) αλλά από φαγητό… τι να λέμε! Χρυσοχέρα η γυναίκα!

Πάει… το έφαγε ο δρόμος το μισό.. αλλά δεν πειράζει, γιατί πήρα κι’ άλλο…

Το στέκι

Ναι, ναι! Πρόλαβα και έκανα και στέκι!  Λοιπόν στην προκυμαία, πάνω στα κύματα του Δουνάβεως (θα έσκαγα αν δεν το έγραφα αυτό…) και ακριβώς απέναντι από το Buda Castle που σου κόβει την ανάσα, είναι το εστιατόριο/ bar/ καφέ/ μπιστρό Panorama Terasz. Κάθισα εκεί τουλάχιστον τρεις, τέσσερις φορές, όταν ήθελα να πάρω ανάσα για να συνεχίσω και στο τέλος με έμαθαν και οι σερβιτόροι και ένας με ρώτησε από πού είμαι, του είπα, μου είπε ότι κάθε καλοκαίρι δουλεύει στην Ελλάδα, (Ρόδο, Κρήτη, Ζάκυνθο, φέτος θα είναι στην Πάρο κατά τα λεγόμενά του) μου μίλησε και ελληνικά,  φιλαράκια γίναμε- μια χαρά σας λέω! Στέκι.

Το γελοίο του πράγματος… No 1

Γράφω γελοίο για να μη γράψω τραγικό γιατί δεν θέλω να κλείσει αρνητικά το post θέλω να κλείσει ευχάριστα. Κατ αρχήν να σας πω ότι κάθε δεύτερη γλώσσα που άκουγα ήταν ελληνικά. Σίγουρα φοιτητόκοσμος γιατί φαινόταν ότι ζούσαν εκεί, αλλά και πάρα πολλοί έλληνες τουρίστες. Περιμένοντας να πάρω το ποταμόπλοιο μπροστά μου ήταν μια συνάθροιση ελλήνων. Μητέρα, θεία (φαντάζομαι) και τρία, τέσσερα δεκαοκτάχρονα αγόρια και κορίτσια. Η συζήτηση ήταν αν θα έβγαζαν εισιτήρια για το ποταμόπλοιο  για να δουν αυτή τη μαγευτική πόλη,  ή θα το παρατούσαν και θα πήγαιναν στη…. Zara. Μη σας πω τι κέρδισε… η Ζαρα.

No 2

Για να μπεις στο ποταμόπλοιο έχουν έναν δικό τους τρόπο. Πρώτα μπαίνεις σε ένα άλλο μικρότερο ποταμόπλοιο σαν χώρο ας πούμε υποδοχής και μετά επιβιβάζεσαι στο κανονικό ποταμόπλοιο. Είχα πάει νωρίς – νωρίς, αλλά μετά μαζεύτηκε αρκετός κόσμος. Βέβαια οι περισσότεροι με τέτοια ωραία μέρα ήθελαν να καθίσουν στον εξωτερικό χώρο του πλοίου,  αλλά σίγουρα δεν θα έφτανε για όλους. Ήμουν περίπου πέμπτη στη σειρά όταν άνοιξαν οι πόρτες. Ξαφνικά από δεξιά με προσπερνάει τύπος γύρω στο 1’90 πανύψηλος και μπαίνει μπροστά μου. Υποψιάστηκα κάτι αλλά είπα στον εαυτό μου «έλα μην είσαι προκατειλημμένη..» τι τό θελα. Με το που μπήκαμε μέσα ακούω μια φωνή «Έλα Ελένη, πάω πρώτος στις σκάλες και εσύ με την ησυχία σου». Ναι φυσικά. Έλληνας μου πήρε τι σειρά, τι άλλο;

Η πιο αστεία ιστορία του ταξιδιού. (αλίμονο, bb girls είμαστε..)

Όπως σας έγραφα και στην αρχή ήμουν σε απ’ ευθείας σύνδεση με τη Sheena και ενώ είχα κάνει σχεδόν όλα όσα μου είχε προτείνει,  ένα βράδυ μου ήρθε στο μυαλό ότι δεν δοκίμασα ένα πιάτο που μου είχε πει να δοκιμάσω οπωσδήποτε. Το langos. Αρχίζουμε λοιπόν την ανταλλαγή μηνυμάτων για να μου εξηγήσει πως είναι το πιάτο αυτό. Κάποια στιγμή φωνάζω τον σερβιτόρο και τον ρωτάω: “συγνώμη, σερβίρετε langos?”. Mα κυρία μου… (μου απαντάει με λίγο περίεργο βλέμμα αυτός..) langos τρώτε.. langos έχετε παραγγείλει!! Νταξ.. με τη Sheena απλώς πεθάναμε στα γέλια…

Ειλικρινά δεν ξέρω αν μπόρεσα να σας δώσω μια μικρή γεύση από Βουδαπέστη είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω, που φοβάμαι ότι ίσως έχω παραλείψει κάτι. Πάντως bb girls ακούστε: τα εισιτήρια είναι φθηνά, τα ξενοδοχεία προσιτά, το φαγητό σε πολύ καλές τιμές, η μπύρα πάμφθηνη (και αυτό, μου το έμαθε η Sheena) και σε μόλις δυο ώρες από την Αθήνα προσγειώνεσαι στην Βουδαπέστη. Τι περιμένετε; Κλείστε εισιτήριο σήμερα και θα μας θυμηθείτε και εμένα και τη Sheena.