Η παντοδύναμη Βρετανική Αυτοκρατορία του 18ου και 19ου αιώνα, με επίκεντρο το Λονδίνο, εκεί όπου με περηφάνια, η άρχουσα και αριστοκρατική τάξη, διατεινόταν ότι «ο δικός μας ήλιος δεν δύει ποτέ», αφού οι αποικίες τους ξεκινούσαν από τη Δύση και έφταναν στην Άπω Ανατολή, ήταν ένα φρικτό μέρος για μια μεγάλη μερίδα του λαού, τους μη-προνομιούχους, τους εργάτες, τους φτωχούς, τις γυναίκες και τα παιδιά τους.
Tag: Julias Corner
Πρόσφυγες: Μια στέγη για όλους. #Roof4All.
Το τελευταίο διάστημα ζούμε καθημερινά το δράμα των προσφύγων. Κάθε πρωί στις παραλίες κοντά στο λιμάνι βλέπουμε σωσίβια. Οι πρόσφυγες έρχονται εδώ κατά εκατοντάδες και γνωρίζουν πάρα πολύ καλά, από την πρώτη στιγμή, ότι το χέρι που απλώθηκε για να τους κρατήσει είναι ζεστό, αληθινό, ελπιδοφόρο.
It’s London baby! (βγάλτε και κόλλες για τεστ)
Ο νόμος του Μέρφυ χτυπάει όπου και όπως θέλει. Αυτό έκανε και στη συγκεκριμένη περίπτωση και μάλιστα εις διπλούν. Ο διπλός νόμος του Μέρφυ όσο αφορά εμένα και την προηγούμενη εβδομάδα του ταξιδιού μου στο Λονδίνο.
Γεύση από … Χειμώνα (όχι δικό μας, όμως)
Ετοιμαστήκαμε λοιπόν που λέτε και εμείς, για τον «βαρύ» χειμώνα που θα ερχόταν το Σάββατο στην Αθήνα, κάτι ήρθε, αλλά μετά έφυγε, αφού την Κυριακή ξυπνήσαμε με λιακάδα. Από την Κυριακή και μέχρι σήμερα Τρίτη που γράφω (πάλι με ήλιο) ο κύριος, κάθε πρωί ξυπνάει με την ελπίδα να δει χιόνια.
Επιστροφή στα “θρανία” για το 2016.
Μα είναι δυνατόν, να ξεκινάνε τα σχολεία την Παρασκευή 8-1; Δηλαδή τι τους πείραζε να δώσουν στα παιδάκια άλλη μια μέρα; Αφού παραδοσιακά ανοίγουν πλέον τα σχολεία μετά του Αι Γιαννιού δηλαδή στις 8-1 και φέτος η 8η πέφτει Παρασκευή, ε, ας τους την χάριζαν- μια μέρα είναι, τι λες εκεί!
23-12-2015 (2 μέρες πριν τα Χριστούγεννα)
Τον τελευταίο καιρό, νομίζω πρέπει να είναι περίπου ένα μήνας, κάνω συνέχεια την ίδια σκέψη. Από την άλλη όμως, δεν είναι και ακριβώς σκέψη, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σας εξηγήσω τι ακριβώς είναι αυτό, το οποίο δεν είναι ας πούμε, κάτι που με απασχολεί (άρα το σκέφτομαι συνέχεια- «σκέψη») ή ένα προϊόν συνειρμού (σκέφτηκα κάτι, μετά κάτι άλλο, μετά κάτι τρίτο και αυτό δημιούργησε την «σκέψη».)
Lipton X-mas Tea: “Τσάι και Συμφιλίωση” μια αληθινή ιστορία.
Η εξαιρετική ταινία του Roman Polanski, «Το Μωρό της Ρόζμαρι» (Rosemary’s Baby) με πρωταγωνιστές τη Mia Farrow και τον John Cassavetes είναι ένα από τα διασημότερα ψυχολογικά θρίλερ ever. Αν δεν την έχετε δει, σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι από τις ταινίες που υπονοούν αντί να δείχνουν και γι αυτό συνήθως είναι και πιο τρομακτικές, αφού αφήνουν την ίδια την φαντασία του θεατή, να οργιάσει.
Bio Oil: Full on ενυδάτωση μετά το Καλοκαίρι and more.
Εκνευρίζομαι αφάνταστα τα τελευταία χρόνια με το «κόλπο» κάποιων αεροπορικών εταιρειών, όπου αν έχεις μικρή βαλιτσούλα και χωράει μέσα στο αεροπλάνο δεν πληρώνεις αποσκευή, ενώ αν έχεις μια λίγο πιο μεγάλη σου χρεώνουν πλέον έξτρα χρήματα για αποσκευή.
Επιστρέφουμε Μαζί!
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς να ξεκινήσω να γράφω αυτό το post, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για τον πρόλογό του, για την κεντρική του ιδέα, ούτε για τον επίλογό του. Ειδικά για τον επίλογο. Και επειδή και η γραφή μου, αλλά και εγώ τελικά σαν άνθρωπος, φαίνεται ότι είμαι περισσότερο structured από ότι αφήνω να φανεί, απλά θα γράψω και θα δω πως και που θα μας πάει.
Επιστρέφω σε λίγο..
Σε λίγο σας λέω, σε πολύ λίγο… Αφού ξέρετε, δεν σας λέω ποτέ ψέματα…