Μη νομίζετε ότι ήταν εύκολο να ξεφύγω… Βέβαια, εγώ το ξέρω. Κάθε φορά που φτάνω στο Λονδίνο, οι πρώτες τρεις τέσσερις μέρες είναι αφιερωμένες σε αγαπημένους συγγενείς και φίλους και ούτε που καταλαβαίνω πως γίνεται με το που ξυπνάω (και ξυπνάω και νωρίς -σήμερα στις 6 το πρωί, καλά το παράκανα, συνήθως ξυπνάω κατά τις 7) μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, η ώρα είναι 10-11 το βράδυ και εγώ πέφτω στην κυριολεξία εξουθενωμένη για ύπνο.
