Aφιερωμένο για τη Γιορτή της Μητέρας, από την Diadermine.

Mε αφορμή την Γορτή της Μητέρας που είναι αύριο, η Diadermine, δημιούργησε ένα video, το οποίο με άγγιξε πολύ και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, γι’ αυτό με «βλέπετε» εδώ, σήμερα Σάββατο. Κάποιες από εμάς εδώ μέσα, είμαστε μαμάδες, αλλά όλες είμαστε κόρες. Το video που θα δείτε αποτίνει φόρο τιμής, σε αυτή τη μοναδική σχέση στην σχέση μιας μητέρας με την κόρη της.

Υπήρξα για πάρα πολλά χρόνια, πάρα πολύ «δεμένη» με τη μητέρα μου και σήμερα ήρθε η ώρα να ομολογήσω κάτι: Τα τελευταία χρόνια και ειδικά από τότε που έγινα και εγώ μαμά, σα να μην έχουμε τη σχέση που είχαμε κάποτε.

Δεν ξέρω, ακριβώς τι έχει μεσολαβήσει.. Μεγαλώνει εκείνη (και εγώ μαζί της βέβαια) και δεν έχουμε την ίδια υπομονή; Έχουμε πλέον και οι δύο, πολύ πιο έντονα καθημερινά προγράμματα; Kάποιες φορές ερχόμαστε σε αντιπαράθεση για θέματα διαπαιδαγώγησης που αφορούν τον γιο μου και εγγονό της; Ότι και αν είναι η ουσία παραμένει, ότι σα να «χάθηκαν» κάπου, οι αμέτρητες ώρες ουσίας που περνάγαμε μαζί, είτε συζητώντας επί παντός επιστητού, είτε γελώντας με τα πιο απλά πράγματα, που για εμάς όμως ήταν αφάνταστα κωμικά (έχουμε ακριβώς την ίδια αίσθηση του χιούμορ), είτε περνώντας ώρες από κινηματογράφο σε κινηματογράφο, είτε κριτικάροντας το τελευταίο βιβλίο που είχαμε διαβάσει, είτε μιλώντας για ένα θεατρικό έργο, είτε κάνοντας ladies night και φαγητό και μαζί και η ξαδέρφη μου η Τζωρτζίνα και η νονά μου και δική της μαμά και κολλητές και αυτές οι δυο. Σα να χάθηκε κάπου σε αυτά τα χρόνια, αυτό το μοναδικό μας δέσιμο.

Η μαμά μου είναι ένα βράχος, αλλά θα παραδεχτώ ότι εγώ σαν χαρακτήρας είμαι πιο δυναμική και πιο εκρηκτική. Αν και της έχω πάρει σε πολλά, στην ηρεμία και τη στωικότητα δεν της πήρα, πήρα όλο το εκρηκτικό ταπεραμέντο της γιαγιάς και του μπαμπά μου. Άρα, ίσως φταίω εγώ, που «απομακρυνθήκαμε» κάπως. Εγώ, φύσει, πιο ανυπόμονη, απότομη, εγωίστρια, αλλά και σε μια εποχή της ζωής μου, που είχα να αντιμετωπίσω έναν κυκεώνα από δύσκολα προσωπικά και επαγγελματικά θέματα, φοβερές οικογενειακές απώλειες και ταυτόχρονα να προσπαθώ να ξαναβγώ στην επιφάνεια, να μην καταρρακωθώ, να μη με πάρει από κάτω, να ξανα αποδείξω στον εαυτό μου, ότι εξακολουθώ και στέκομαι στα πόδια μου και παράλληλα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, να παλεύω για να μάθω πως να είμαι μια σωστή μητέρα η ίδια, και πως να αναθρέψω ένα παιδί καλό, καλό, καλό, κάπου εκεί, «έχασα» λίγο τη μαμά μου. Την καλύτερη μου φίλη. Δεν θα έπρεπε όμως. Έπρεπε να έχω την ωριμότητα, να σκεφτώ αλλά και να θυμηθώ κάποια πράγματα, τα οποία είναι ακόμα τόσο έντονα στη μνήμη μου:

Με έφερε στον κόσμο όταν ήταν 21 ετών κοριτσάκι, αλλά ήταν πάντα και πάνω από όλα ΜΑΜΑ.

Δεν υπήρχε περίπτωση, όσο κουρασμένη και αν ήταν, όσες δουλειές και αν είχε να κάνει, να μου στερήσει έστω και μια μέρα, το πάρκο.

Δεν ήξερε κανένα παραμύθι (την Κοκκινοσκουφίτσα και αυτή με το ζόρι και μου την έλεγε και μισή…) αλλά μου τραγούδαγε κάτι υπέροχα τραγουδάκια, που σε ηλικία 4-5 ετών, νόμιζα, ότι ήταν παιδικά. Δεν ήταν όμως. Ήταν από τα αγαπημένα της musical του Broadway και του Hollywood. «Take my hand, I’m a stranger in Paradise” από το Kismet, “True Love” από το High Society, το «I want to live in America” από το West Side Story, το “Happy Talkie-Talkie” από το South Pacific, το Do Re Mi, από το Sound of Music, το «Singing in the Rain» (αυτό, όταν μας έπιανε βροχή…) κλπ κλπ. Όταν στα 20 και, σε κινηματογραφόφιλες παρέες, έκανα την έξυπνη με τις γνώσεις μου, έπρεπε να θυμάμαι, ότι αυτό το όφειλα, σε κείνη.

Δεν με ξύπνησε ποτέ, σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια, με τον άχαρο ήχο ενός ξυπνητηριού. Με ξύπναγε πάντα με μουσική.

Τη μέρα που έγινα 16 ετών, από το πρωί και όλη τη μέρα μέχρι το πάρτι μου, έπαιζε στο στερεοφωνικό, το τραγούδι “Happy Birthday Sweet Sixteen” του Neil Sedaka, από δικό της 45άρι δισκάκι που είχε φέρει 19 ετών από το Λονδίνο ( άσχετο, αλλά νομίζω η μαμά μου, μπορεί να είναι πολύ πλούσια και να μη το ξέρει.. έχει περίπου 500, 45 άρια δισκάκια, πρώτης κοπής που τα μάζευε από τη δική της μαμά αλλά και που αγόραζε και η ίδια από 10 ετών, από τα 50’s, τα 60’s και τα 70’s. Νομίζω αν τα πράγματα «αγριέψουν» περισσότερο, πρέπει να τα πάω σε κανέναν οίκο δημοπρασιών…)

Κάθε Πέμπτη, μετά το σχολείο, πάντα, μα πάντα, μου μαγείρευε χοιρινό με σέλινο (η αγαπημένη της και δική μου, ελληνική συνταγή) και μετά θα πηγαίναμε, οπωσδήποτε, σε ένα τοσοδούλικο βιβλιοπωλείο, για να χαζεύουμε με τις ώρες βιβλία.

Από τα 18 άρχισε να με «ζαλίζει» να μην σηκώνω τα φρύδια μου, γιατί θα κάνω ρυτίδες στο μεσόφρυο, να κάνω καθαρισμό κάθε βράδυ και 18 ετών μου αγόρασε και την πρώτη μου ενυδατική κρέμα.

Ακόμα και πιο πρόσφατα, σε επαγγελματικά ταξίδια με την αγαπημένη μου Ροζαλί, στο αεροδρόμιο μας ξεπροβόδιζε, λέγοντας «Κορίτσια μου, να ψωνίσετε, να αγοράσετε, ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, να βγείτε, να διασκεδάσετε, να έρθετε πίσω με γεμάτες βαλίτσες και γεμάτες με εικόνες, γιατί το αξίζετε, εργάζεστε, κουράζεστε και είσαστε υπέροχες!»

Δεν με αμφισβήτησε ποτέ, πίστευε πάντα σε μένα, με ενθάρρυνε στα πάντα, και αν και πολύ ντροπαλή η ίδια, δεν το ήθελε αυτό για μένα και προσπάθησε σε όλη της τη ζωή, να μου δώσει όλα τα εφόδια, για να με κάνει ατρόμητη και θαρραλέα.

Τις γνώσεις μου για μουσική, κινηματογράφο, θέατρο, βιβλία, συγγραφείς, κουλτούρες, πολιτισμό, ταξίδια, τις οφείλω όλες σε εκείνη. Περισσότερο όμως από αυτά, οφείλω σε εκείνη ό,τι ανθρωπιά έχω.

Θα μπορούσα, να γράφω για ώρες, αλλά θα το σταματήσω εδώ. Αύριο λοιπόν, στη Γιορτή της, λέω να μη της πάρω, την «παραδοσιακή» ανθοδέσμη και βέβαια το αγαπημένο της άρωμα. Αύριο λέω να κάνω κάτι, που δυστυχώς, έχω ξεχάσει πόσο καιρό έχω να το κάνω.

Να της πω: Μανούλα μου, σ’ αγαπώ.

Σήμερα αυτό το post δεν το αφιερώνω σε εμάς που είμαστε μαμάδες. Το αφιερώνω στις μητέρες μας, που κάποιες από αυτές, είναι και γιαγιάδες. Όσο για εσάς, που η μητέρα σας, δεν είναι πια με τη φυσική της παρουσία δίπλα σας (εσείς ξέρετε, ποιες και ποιοι είσαστε) θέλω να σας στείλω όλη μου την αγάπη και μια μεγάλη αγκαλιά. Η μητέρα σας ΕΙΝΑΙ δίπλα σας.

Σήμερα λοιπόν, ας δούμε όλες μαζί αυτό το video και ακόμα καλύτερα, η κάθε μια μαζί με τη δική της μητέρα