Lady Lipton: Relaxing in London Part Three.

Παρά τα πολλά fun and fashion and travel posts που έχω κάνει εδώ μέσα για το Λονδίνο τα τελευταία επτά χρόνια, πρέπει να σας πω με απόλυτη ειλικρίνεια ότι το Λονδίνο για μένα δεν είναι ένας τουριστικός προορισμός. Δεν νιώθω ποτέ όταν είμαι στο Λονδίνο, ότι κάνω «διακοπές».

Απλά γυρνάω στο δεύτερο σπίτι μου.

Εκεί που έτρεχα μικρή κάνοντας διαγωνισμό με τις φίλες των διπλανών σπιτιών, ποια θα φτάσει πρώτη στην μουσική καντίνα του δρόμου με τα παγωτά, εκεί που κάθε πρωί ο παππούς μου, μου αγόραζε ένα καυτό sausage roll, εκεί που ξεπάγιαζα στη στάση τα πρωινά που έπρεπε να πάω στη σχολή, εκεί στο tube station που με περίμενε κάθε μα κάθε φορά η γιαγιά μου όταν επέστεφα, εκεί που μόλις φτάναμε σπίτι μου έφτιαχνε το τσάι μου και περίμενε να της πω τα νέα της μέρας, εκεί που τη βοηθούσα στα ψώνια του super market, εκεί που έμαθα να κάνω και τα πρώτα δικά μου ψώνια στα μαγαζιά- χωρίς συνοδεία- εκεί που ξενύχταγα στο διάβασμα, εκεί που περίμενα τα αποτελέσματα των εξετάσεων, εκεί που έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Kαι ναι. Εκεί που έδωσα το πρώτο μου φιλί.

Πολλές αναμνήσεις φυσικά και από το The Arches Wine Bar and Restaurant για φαγητό και (πολύ) καλό κρασί- το αγαπημένο μου στο Λονδίνο.

Αν και κάθε φορά θα κάνω αυτά τα περιηγητικά posts για να σας πάρω και να σας έχω μαζί μου –  τα οποία φυσικά και ευχαριστιέμαι πολύ- οι  στιγμές που με αγγίζουν περισσότερο όταν είμαι στο Λονδίνο, είναι οι ήρεμες στιγμές, οι στιγμές χαλάρωσης, οι στιγμές της οικογένειας, των φίλων, των έντονων αναμνήσεων, των αγαπημένων μου βιβλίων, τα οποία όταν δεν είχα πολύ χρόνο αγόραζα στο κοντινό WH Smith και όταν είχα χρόνο, κατέβαινα στο Piccadilly στο Hatchards, το παλαιότερο βιβλιοπωλείο του Λονδίνου, βρίσκεται στο ίδιο σημείο από το 1797.

Βιβλία λοιπόν και διάβασμα, με ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι τώρα ειδικά με το Lady Lipton ,ειλικρινά δεν έχω κάτι καλύτερο (ή για να μη λέω ψέματα, πάνε μαζί με τα ταξίδια, το γράψιμο και τον χορό)

Ας δούμε μαζί κάποια από τα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό και σας τα προτείνω καθώς και ένα που αν το δείτε μπροστά σας, να αλλάξετε δρόμο.

Julian Fellowes “Belgravia”

Το πρώτο και πιο σημαντικό βιβλίο το Belgravia -όχι μόνο για τον συγγραφέα και την ιστορία- αλλά γιατί πλέον θα έχει για μένα συναισθηματική αξία, αφού ήταν το Χριστουγεννιάτικο δώρο του κυρίου Ρωμανού φέτος  και μάλιστα το σκέφτηκε μόνος του και ήταν πραγματική έκπληξη και θα σας πω τον λόγο.

Γύρω στον Νοέμβριο, πήγαμε μια βόλτα στο Public για κάτι γραφικές ύλες που χρειαζόταν ο μικρός και βρήκα και εγώ ευκαιρία για να αγοράσω το νέο βιβλίο του Julian Fellowes – Belgravia από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Ο Julian Fellowes είναι ηθοποιός, συγγραφέας και πολυβραβευμένος σεναριογράφος δημιουργός μεταξύ άλλων του Gosford Park και του Downton Abbey- δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω το βιβλίο. Το περίεργο όμως ήταν, ότι δεν το είχαν στο Public του Mall και εκείνη τη μέρα, βιαζόμουν αρκετά για να το κάνω παραγγελία. Ο κύριος Ρωμανός σχεδόν ένα μήνα μετά, βγήκε με τον μπαμπά του και το δικό του χαρτζιλίκι του κουμπαρά για x-mas ψώνια, χωρίς εμένα φυσικά για να μη μου χαλάσουν την έκπληξη, θυμόταν και το βιβλίο και τον τίτλο και τις εκδόσεις και το βρήκα ανήμερα Χριστούγεννα κάτω από το δέντρο και χοροπήδαγα.

H Belgravia είναι από τις αριστοκρατικότερες συνοικίες του Λονδίνου, μια ιστορία αναρρίχησης, κοινωνικών τάξεων, upstairs- downstairs, όπως σχεδόν πάντα στα βιβλία του Fellows (upstairs η άρχουσα τάξη, downstairs το υπηρετικό προσωπικό) και ένα story που ξεκινά από τη μάχη του Waterloo και συνεχίζει για τα επόμενα 25 χρόνια. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Και μια που μίλησα για τη μάχη του Waterloo έκλαιγα από τα γέλια με αυτό που μου έστειλε κάποια στιγμή η Stella, παρακάτω- αγγλικό χιούμορ στα καλύτερά του.

Jane Austin “Mansfield Park”

Είναι πιο ωραίο να ξαναδιαβάζεις βιβλία όχι ως μέρος των σπουδών, αλλά για απλή ευχαρίστηση. Ξαναδιάβασα λοιπόν πρόσφατα το “Mansfield Park”  και φυσικά το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο. Γραμμένο το 1814 είναι το μόνο έργο της διάσημης συγγραφέως, που καταπιάνεται με τη μοιχεία ένα «δύσκολο» θέμα για τα αυστηρά ήθη της εποχής.

James Herbert “The Magic Cottage”

Ατμοσφαιρικό και ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, το οποίο βρήκα κατά τύχη σε ένα παλαιοπωλείο του Λονδίνου και το διάβασα μέσα σε 2,5 μέρες- δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Νέο ζευγάρι, εκείνος μουσικός, εκείνη καλλιτέχνης, αποφασίζουν να αφήσουν το Λονδίνο και να ζήσουν σε ένα γραφικό δασάκι στην εξοχή σε παραδοσιακό cottage. Την μέρα όλα ειδυλλιακά, το βράδυ όμως; Τι κρύβει το δάσος και το cottage; Τι είναι το bad magic; Δε λέω άλλα φυσικά, διαβάστε το και να βρέχει και να είναι βράδυ και να πίνετε και τσάι, αλλά σας προειδοποίησα.

Candace Bushnell   “Trading Up”

H συγγραφέας του Sex and the City,  kiss and tells, σε άλλο ένα Νεοϋορκέζο κρεσέντο, με top models, socialites, media moguls, φυσικά ένα βιβλίο διασκεδαστικό αλλά όχι αστείο, μια πρωταγωνίστρια που μέχρι την τελευταία σελίδα, δεν ξέρεις αν τη λυπάσαι, τη ζηλεύεις,  την αντιπαθείς,  φυσικά ένα βιβλίο γεμάτο με τις έξυπνες παρατηρήσεις  της συγγραφέως,  για τον λαμπερό αλλά και επιφανειακό κόσμο, στο μικρό νησί του Μανχάταν.

Paula Hawkins  “To κορίτσι του τρένου» (φύγετε μακριά, με τρένο ή χωρίς).

Καλά να πάθω, για να μάθω. Αφού εδώ και καιρό σκέφτομαι ότι τα τελευταία δυο – τρία χρόνια υπάρχει μια νέα μόδα με βιβλία – τύπου ψυχολογικά θρίλερ-  πχ «Αμνησία»  που σίγουρα γράφονται στο πόδι και με τάχα μου, συγκλονιστικά ends,  που δεν τα περιμένεις (σιγά να μη) και πήγα και έδωσα τα ωραιότατα 20 ευρουλάκια μου και έως που εκνευρίστηκα διαβάζοντας το ανεκδιήγητο «Κορίτσι του Τρένου»  που κυκλοφορεί λέει σε 30 χώρες και έγινε best seller και γυρίστηκε και ταινία με την Emily Blunt  και η συγγραφέας Paula Hawkins έγινε ήδη εκατομμυριούχα, τι να πω; Anyway, με συχωρείτε, δεν θέλω να προσβάλω κανέναν, γούστα φυσικά είναι αυτά και μπορεί και τα δικά μου να μην αρέσουν σε άλλους, που λένε ότι πάνε διακοπές  αγκαλιά με  το “Ulysses” του James Joyce.

Σήμερα το βράδυ θα ξεκινήσω το ¨Ο Ανατολίτης” του Elia Kazan. Το έχω ξαναδιαβάσει φυσικά, αλλά είναι από τα βιβλία που διαβάζονται πάνω από μια φορά.

Nαι, ναι,  tο be continued, Λονδίνο ήμουν, το ξεχάσατε αυτό που συμβαίνει κάθε φορά, που γυρίζω από το Λονδίνο;

Lady Lipton the tea made for ladies