Το 2004 ήμουν κατά κάποιο τρόπο τυχερή γιατί ο φίλος μου ο Αλέξανδρος, αθλητής, κολυμβητής με μετάλλια και τώρα προπονητής, ήταν ο υπεύθυνος manager για τους εθελοντές της κολύμβησης. Μου φύλαγε λοιπόν δυο θέσεις: Μια σαν εθελόντρια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μια στους Παραολυμπιακούς. Αν θυμάστε το 2004 ο απόλυτος star athlete, ήταν ο Michael Phelps, όλοι εκεί ήθελαν να έχουν εισιτήρια, πράγμα που σήμαινε για μένα, ότι ως εθελόντρια, σίγουρα θα είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά.
Όταν συζητήσαμε τα διάφορα διαδικαστικά, το έκλεισε το θέμα γρήγορα γιατί ήταν λογικό ότι αν είχα επιλογή ανάμεσα στους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες το λογικό ήταν να επιλέξω τους Ολυμπιακούς. Έκανε λάθος. Αποφάσισα τα εξής: Την πρώτη εβδομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων έφυγα διακοπές. Τη δεύτερη εβδομάδα είχα αγοράσει εισιτήρια σχεδόν για όλα τα αγωνίσματα. Στους Παραολυμπιακούς ήμουν εθελόντρια.
Διαβάστε ποια ήταν η δουλειά μου: Εμείς, το team των εθελοντών ήμασταν μέσα στο κολυμβητήριο όταν γίνονταν οι αγώνες. Ήμασταν οκτώ, αλλά η δουλειά εκ περιτροπής γινόταν από τρεις: Εμείς οι τρεις ήμασταν υπεύθυνοι κάθε φορά για εκείνους που κέρδιζαν το πρώτο, το δεύτερο, και το τρίτο μετάλλιο (χρυσό, αργυρό, χάλκινο). Μόλις τέλειωνε ο κάθε αγώνας και κέρδιζαν οι τρεις πρώτοι, η δουλειά μας ήταν να τους παίρνουμε από την πισίνα, να τους συνοδεύουμε προς τα μέσα στην δεύτερη θερμαινόμενη πισίνα της χαλάρωσης, να τους αφήνουμε εκεί για πέντε λεπτά να χαλαρώσουν και μετά (εύκολα, δύσκολα, με φωνές, με παρακάλια..) να τους βγάζουμε, να τους ακολουθούμε στα αποδυτήρια, να περιμένουμε απ έξω, να σιγουρευτούμε ότι φόρεσαν την επίσημη στολή τους, και να τους συνοδεύουμε στην ουρά για να παραλάβουν το μετάλλιο τους.
Να σας εξηγήσω: Όλα αυτά έπρεπε να τα κάνουμε, διότι σε άλλη περίπτωση από την χαρά και τον ενθουσιασμό τους, μίλαγαν με τους συναθλητές τους, χοροπήδαγαν από την χαρά τους, έκαναν βόλτες γύρω – γύρω και όταν θα ερχόταν η ώρα για την τηλεοπτική μετάδοση του μεταλλίου τους απλά δεν θα ήταν εκεί. Με λίγα λόγια – δουλειά μας ήταν να είναι εκεί. Και από κει και πέρα αναλάμβαναν άλλοι εθελοντές που ή τους κράταγαν από το χέρι (αν οι αθλητές ήταν τυφλοί) ή τους βοηθούσαν να μην χάσουν την ισορροπία τους μέχρι να ανεβούν στο βάθρο των μεταλλίων, ή έσπρωχναν το καροτσάκι τους αν ήταν ανάπηροι.
Τι κάνεις όμως αν σου τύχει 19χρονος Ρώσος χωρίς καθόλου χέρια, (καθόλου, από τους ώμους) ο οποίος με τρελό χιούμορ και όρεξη για πλακίτσα μπαίνει και βγαίνει από αποδυτήριο σε αποδυτήριο χωρίς να έχει ντυθεί, εσύ τρέχεις σαν τρελή πίσω του για κανένα πεντάλεπτο με παρακάλια, και στο τέλος σου ζητάει φιλάκι στο μάγουλο, εκβιαστικά για να βάλει την στολή του; Όταν Κινέζος με ένα πόδι, αντί να μπει στην πισίνα χαλάρωσης, σε τραβολογάει έξω για να καπνίσει τσιγάρο- κινέζικης μάρκας – και με το ζόρι θέλει και εσύ για να του κάνεις παρέα να καπνίσεις κινέζικο καπνό; Όταν σε αναπηρικό καροτσάκι βραζιλιάνος θέλει πριν να πάρει το μετάλλιο του, να του χορέψεις σάμπα;
Όταν Αυστραλός με ένα χέρι, αντί να ντυθεί, σου ζητάει πληροφορίες για την Μύκονο γιατί έχει ακούσει ότι εκεί υπάρχουν ωραίες κοπέλες και θέλει να τις «τσεκάρει» με τους κολλητούς του μετά τους αγώνες; Όταν τετραπληγικός Ισραηλινός θέλει εσύ να σπρώξεις το αναπηρικό του καροτσάκι μέσα στην αίθουσα των μεταλλίων (ενώ δεν είναι η δουλειά σου) και φοβάσαι κιόλας μην περδικλωθείς και γίνεις ρεζίλι μπροστά στις παγκόσμιες τηλεοπτικές κάμερες, αλλά παρόλα αυτά αρνείται αν δεν το κάνεις, να πάρει το (χρυσό του) μετάλλιο; (Τα έκανα όλα…) Ποιος manager όσο καλός και να είναι, μπορεί να σε προειδοποιήσει για την απρόβλεπτη φύση των ανθρώπων και τέλος ποιος σου έχει διδάξει το απίστευτο ανθρώπινο μεγαλείο;
Ως (θέλω να ελπίζω) κάπως ευαίσθητη σαν άνθρωπος, είχα την εντύπωση ότι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες θα πρόσφερα κοινωνικό έργο. Και θα βοηθούσα. Και παρόλο που θα στενοχωριόμουν πολύ και θα έκανα κάτι που ενδεχομένως θα επηρέαζε αρνητικά την ψυχολογία μου- θα άξιζε τον κόπο, τις ώρες και την κούραση μου (διότι εννοείται, ήταν κάτι που έκανα τα απογεύματα μετά από ένα 8ωρο δουλειάς στο γραφείο).
Και αυτό ακριβώς έγινε. Αλλά από την ανάποδη. Διότι τελικά πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι αθλητές πρόσφεραν σε μένα κοινωνικό έργο. Όχι, δεν στεναχωρήθηκα ούτε μια στιγμή γι’ αυτά τα παιδιά. Ούτε μια στιγμή δεν αισθάνθηκα λύπη ή οίκτο. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν πόνεσα για την αναπηρία τους. Δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ, εκτός ίσως από μια φορά, για τον μικρό μου τετραπληγικό ισραηλίτη Γιτζάκ (Isaac, Ισαάκ) και αυτό από χαρά και περηφάνια, όταν πήρε το χρυσό του μετάλλιο με μένα δίπλα του.
Γιατί ενώ εγώ μπορεί να αγχωθώ, να στενοχωρηθώ, να νιώσω άσχημα και να χάσω τον ύπνο μου, για καθημερινές σαχλαμάρες εκείνοι, όλοι τους, (χωρίς χέρια, πόδια, μάτια) με έκαναν να αισθανθώ μια απερίγραπτη, άγρια, ανείπωτη, βαθιά, αρχέγονη χαρά. Μια χαρά, που πολύ απλά, μου την προκάλεσαν οι ίδιοι. Όλοι τους, ένας προς έναν και ο καθένας ξεχωριστά ζούσαν την κάθε στιγμή με τόση συγκλονιστική ευτυχία, με τόση εσωτερική δύναμη, με τόση αγάπη για τον εαυτό τους και τους γύρω τους, που μου έμαθαν μέσα σε λίγες μέρες, τι σημαίνει να αγαπάς τη ζωή, ότι και αν αυτή έχει να σου προσφέρει, με όλο σου το είναι, όποιο και αν σου έχει (τελικά) χαρίσει ο Θεός. Και για αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές, τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
Με εξαίρεση τη γέννηση του γιου μου, και με την ελπίδα να μην γίνομαι γραφική, εκείνη η εβδομάδα όπου ήμουν εθελόντρια στους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας 2004 – ήταν η πιο ευτυχισμένη, γεμάτη, αληθινή, της ζωής μου.
Φέτος τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά. Και πάλι ήρθα σε επαφή με τον Αλέξανδρο. Και πάλι ζητώ πολλούς μήνες να είμαι εθελόντρια στους Special Olympics. Δεν τα κατάφερα. Και αυτό με λυπεί πολύ. Βέβαια τώρα είμαι μαμά. Και ο χρόνος μου πιο περιορισμένος. Αλλά λυπάμαι βαθιά που δεν θα ξαναζήσω αυτό το μοναδικό μεγαλείο. Τουλάχιστον όμως μου αρκεί που εκείνες τις μέρες, πριν από επτά χρόνια τις θυμάμαι πάλι τόσο έντονα που είναι σαν να τις ξαναζώ. Διότι δυστυχώς η ζωή (έχει τον τρόπο της) με έκανε να τις ξεχάσω.
Αλλά τώρα, τις θυμήθηκα πάλι. Και αυτό μου φτάνει. Και τώρα είμαστε εδώ. Και χειροκροτούμε. Εγώ, και ο γιος μου. Και του εξηγώ με απλά λόγια, για την μόνη αληθινή ομορφιά. Αυτή της ψυχής. Και δεν λυπάται. Αντίθετα χαίρεται. Και χειροκροτεί με όλη την δύναμη των χεριών του, που μετράνε τέσσερα χρόνια.
Εγώ και ο αγαπημένος μου φίλος και «συνάδελφος» Βασίλης
Ο Βραζιλιάνος Fernando λάτρης της Samba!
O Λευκορώσος πρωταθλητής και το team των εθελοντριών
Η ομάδα των Αυστραλών αθλητών
Οι εθελοντές και ο «αρχηγός» μας, ο Αλέξανδρος, καθισμένος
Ο αγαπημένος μου Γιτζάκ κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο ύπτιο
Πραγματικα εισαι πολλυ τυχερη!!!!!Ειμαι περηφανη που η χωρα μας και εμεις στιριζουμε με αγαπη και σεβασμο την διαφορετικοτητα καποιον ξεχωριστων ανθρωπων!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ!!!!!!!!!!!!
Με συγκίνησες! Σε ευχαριστώ που είσαι εσύ γλυκιά μου Τζούλια! Μην αλλάξεις ποτέ…
Συγχαρητήρια Τζούλια μου, και για τότε και για τώρα που και ήθελες να ξανασυμμετέχεις και πας με το μικρούλη σου και χειροκροτάς αυτή την προσπάθεια μιλώντας του για αξίες…!!
Υπέροχο κείμενο, υπέροχες φωτογραφίες…!!
απλα μοναδικο…πιστευα πωσ στισ μερεσ μασ ολοι ειναι τοσο σκληροι και αναισ9ητοι(συγγνωμη και για την λε3η αλλα τουσ περιγραφει απολυτα)που δεν μπορο0ν να καταλαβο0ν τον συναν9ρωπο τουσ..τουσ βαζο0ν σε μια γωνια και τουσ κοροϊδευουν..γελο0ν μα2ι τουσ και το ευχαριστιουνται…ρατσιστεσ…δεν μπορο0ν να καταλαβο0ν ποσο αναγκη τουσ εχει ο διπλανοσ τουσ..γιαυτο μπραβο σου και πραγματικα συγκινη9ηκα που υπαρχο0ν τοσο καλοι και συμπονετικοι αν9ρωποι σαν και εσενα:D
Ειλικρινά συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτές τις γραμμές . Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να βάλουμε λίγο στην άκρη τα ασήμαντα , καθημερινά μας προβλήματα και τον υπερτιμημένο εαυτούλη μας και να σκύψουμε πάνω από τους ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν τόσο τυχεροί όσο εμείς , όχι με διάθεση για οίκτο και λύπηση αλλά με χαρά για το πλεόνασμα δύναμης κι ελπίδας που έχουν !
Έζησα πολλά χρόνια δίπλα σε έναν ανάπηρο άνθρωπο. Ο αγαπημένος μου παππούς έπασχε από Σκλήρυνση κατά Πλάκας και ζούσε 25 χρόνια σε ένα αναπηρικό καροτσάκι με φρικτούς πόνους. Δεν πρόκειται να γνωρίσω ποτέ ξανά στην ζωή μου πιο καλό, πιο ήρεμο, πιο στωικό άνθρωπο. Ήταν μόνιμα με ένα χαμόγελο στα χείλη και δεν τον άκουσα να παραπονιέται ούτε για μια στιγμή (σας το ορκίζομαι). Λάτρευε τα Χριστούγεννα, τα ψώνια στο supermarket, το ελληνικό καλοκαίρι, τη γιαγιά μου και τα παιγνίδια-γνώσεων της Αγγλικής τηλεόρασης. Μου έμαθε πολλά, με έμαθε να σέβομαι πολύ, τον έχασα το 2005 και το παραπάνω post, το αφιερώνω στη μνήμη του.
Πόσο τους αγαπώ τους ηλικιωμένους….’Εχουν τόσα πολλά να μας μάθουν….Τζούλια, συλληπητήρια για τον παππού σου…Ξέρω, έχουν περάσει αρκετά χρόνια, αλλά δεν ξέρω αν περνάει ποτέ η θλίψη για το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου….
Δεν εχω λογια……ειμαι πολλυ συγκινημενη!!!!!!!!Και μονο που βλεπω τις φωτογραφιες καταλαβα πολλα!!!!!!!!!ευχομαι να εισαι παντα καλα!!!
Πολυ ωραιο και ανθρωπινο αρθρο!
Εγω ημουν εθελοντρια το 2004 στο ‘Ειρηνης και Φιλιας’ στους Ολυμπιακους, στο αθλημα του Volley. Δεν ειχα ομως την ψυχικη δυναμη να συνεχισω να ειμαι και στους αγωνες του Sitting Volley, του αντοιστιχου δηλαδη αθληματος των Παραολυμπιακων. Νομιζω οτι θα εκλαιγα συνεχεια και δεν θα καταφερνα να ειμαι σωστη στις υποχρεωσεις μου.
Απλα το εχω μετανοιωσει παρα πολυ και οταν τυχαινει να βλεπω Αθλητες με Ειδικες Αναγκες η’ να διαβαζω αρθρα σαν κι αυτο στεναχωριεμαι γι αυτην μου την αποφαση…
Αχ ρε Τζούλια, μπα σε καλό σου, με έκανες και δάκρυσα με το κείμενο!Έχουμε χαθεί τόσο πολύ στην καθημερινότητα και τα “προβλήματα” της κρίσης, λες και απλά ψάχναμε άλλη μια δικαιολογία για να ξεχάσουμε τα πραγματικά σημαντικά, αυτά που μας κάνουν ανθρώπους. Ας στηρίξουμε όλοι αυτούς τους αγώνες και τους αθλητές που μόνο μεγαλείο ψυχής έχουν να δείξουν.
Αυτή είναι η Τζούλια!!! Αντε και να κάνουμε το beautyblog πιο καλό!!! ;ο)
Αγαπητή Τζούλια,ένα μεγάλο ευχαριστώ -μαζί με τα συγχαρητήρια- για το τόσο συγκινητικό και κυρίως ανθρώπινο post.Μπράβο, γιατί μας έδωσες την ευκαιρία να προβληματιστούμε και να τολμήσουμε να κοιτάξουμε πέρα από τις προκαταλήψεις/δεσιδαιμονίες & ό.τι άλλο μας κάνει να φερόμαστε μικρόψυχα,ρατσιστικά κι απάνθρωπα.
Τελικά, ήταν σοφή η επιλογή μου να ξεχωρίσω το BeautyBlog από όλα τα παρόμοια,να το καταχωρίσω στα ¨Άγαπημένα μου¨ και να το παρακολουθώ καθημερινά φανατικά.Φιλιά σε όλες τις followers!
Πολυ συγκινητικο το ποστ και τα οσα ανεφερες για τον παππου σου αγαπημενη Τζουλια.. ευχομαι να εισαι παντα καλα, υγιεις να τον θυμασαι και σιγουρα ολοι οι αγαπημενοι μας που εχουν φυγει απο την ζωη μας βλεπουν απο ψηλα και μας προσεχουν με τον δικο τους τροπο..
πολύ ανθρώπινο άρθρο…μπράβο σου και σου εύχομαι να έχεις την τύχη αφού το θες κάποια στιγμή στο μέλλον να το ξαναζήσεις..
Σε νώθω μέχρι το τελευταίο μου κύτταρο σε όλα όσα περιέγραψες τόσο τρυφερά και όμορφα!!! Κι επειδή σε γνωρίζω προσωπικά αξίζει να ενημερώσω τις φίλες σου τις μπλογκερίτσες ότι είσαι μια ΑΛΗΘΙΝΗ εθελόντρια ζωής και χαράς σε κάθε στιγμή της ζωής σου!!! Σ’αγαπώ πολύ γλυκιά μας Τζούλια!!!!