(Saga, κοντεύω να το κάνω το bb και μάλιστα με πολλές συνέχειες, αυτό θα είναι το τελευταίο post, σας το υπόσχομαι, τη Δευτέρα δίνω σκυτάλη στην Ιωάννα και την Bobbi Brown)
Τα «Όνειρα» και η Αγάπη
Ήταν περίπου 3 η ώρα τα ξημερώματα. Πάντα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κοιμόμουν πολύ καλά. Αυτό άλλαξε πριν λίγα χρόνια και κόντεψα να τρελαθώ, (δεν υπάρχει μεγαλύτερο χάος, από την insomnia) αλλά ευτυχώς επανήλθα και τώρα μου συμβαίνει Δόξα το Θεό, σπάνια.
Εκείνο το βράδυ όμως, μου συνέβη. Η ιστορία έχει ως εξής: Ο κύριος Ρωμανός κοιμάται μόνος του, στο δωμάτιο του, από 6 μηνών. Επειδή όμως, είμαι της άποψης ότι οι κανόνες, μπορούν να είναι κανόνες, μόνο όταν τους σπάμε, κάποια σβ και κάποιες νύχτες στις καλοκαιρινές διακοπές, τον αφήνω να κοιμάται στο κρεβάτι μου. Αυτό δεν θα το έκανα ποτέ, αν έβλεπα ότι το συνήθιζε και γκρίνιαζε, αλλά είμαι τυχερή, γιατί ο κύριος Ρωμανός, είναι πολύ προσαρμοστικός από μωρό και παίρνει τα πράγματα όπως έρχονται. Με το που θα του πω, «στο δωμάτιο σου και στο κρεβάτι σου, κουκλάκι μου» δεν υπάρχει δεύτερη κουβέντα.
Ήταν λοιπόν 3 τα ξημερώματα, νομίζω γύρω στις 6 Αυγούστου, που ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Δίπλα μου, ο κύριος Ρωμανός. Εγώ εντελώς ξύπνια . Τον αγκάλιασα, ενώ ήταν κοιμισμένος και για λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα την απόλυτη αγάπη. Βεβαίως, έτσι κι αλλιώς ,απόλυτα τον αγαπώ, αλλά δεν είμαι όλη μέρα να τον κοιτάω και να μην κάνω τίποτα άλλο, παρά να σκέφτομαι πόσο απόλυτα τον αγαπώ. Έχουμε και δουλειές. Και εγώ τις δικές μου και εκείνος, τις δικές του.
Μέσα στη νύχτα όμως, και έχοντας τον δίπλα μου, τον αγκάλιασα ενώ αυτός κοιμόταν και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν την απεριόριστη αγάπη που του έχω. Εκεί κάπου σα να πήρα μια γεύση του τι ακριβώς σημαίνει το άπειρο, μια που δεν είναι εύκολο για τον ανθρώπινο εγκέφαλο να κατανοήσει αυτή την έννοια.
Και μετά ήρθαν τα δύσκολα, τα συνειρμικά, αυτά που έρχονται ερήμην μας. Και για να μη τα πολύ λέω, στο μυαλό μου, ήρθε ο θάνατος. Όχι που λέει ο λόγος, κανονικά ο θάνατος, ότι μια μέρα, σύντομα ή αργά, who knows, θα πεθάνω.
Σε γενικές γραμμές, τον θάνατο, δεν τον έχω δουλέψει καλά και είναι κάτι που με φοβίζει πολύ και εκείνη τη νύχτα, αμέσως μόλις σκέφτηκα τον θάνατο, έκανα δυο ακόμα σκέψεις: Νο 1: Πως και που, θα αφήσω τον κύριο Ρωμανό και Νο 2: Που ακριβώς θα πάει η άπειρη αγάπη μου γι αυτόν, όταν εγώ, δεν θα υπάρχω πια.
Μπορεί η αγάπη να τελειώσει με το που τελειώνουμε και εμείς; Ή μπορεί να συνεχίσει; Και αν συνεχίσει με ποιον τρόπο θα το κάνει; Μπορεί ο κύριος Ρωμανός να μάθει να ζει χωρίς την αγάπη μoυ;
Και ναι, ok, τα ξέρω και εγώ αυτά τα γνωστά αμπελο -φιλοσοφικά του στυλ «Η αγάπη, δεν πεθαίνει ποτέ» , ή «Αν σκέφτεσαι κάποιον, είναι πάντα ζωντανός» ή «Πεθαίνεις μόνο όταν σε ξεχνάνε» ή « Ζεις πάντα μέσα στην καρδιά μου» τα ακούω βερεσέ και για μένα δε λένε τίποτα. Αυτά τα κλισέ, που κάποιοι για κάποιον λόγο έχουν γράψει και δυστυχώς, αυτές οι απόλυτα κλισέ μπούρδες, αναπαράγονται. (απλά κατά βάθος εύχομαι. να κάνω λάθος και να μην είναι μπούρδες)
Ρε φίλε!!! Με απλά λόγια: Που θα πάει η αγάπη μου, όταν εγώ πεθάνω; ;;; Που θα πάει;;;;;; Θα εξαφανιστεί μαζί μου; ;;; Μπορεί κάτι τόσο απόλυτα δυνατό, κάτι άπειρο, να εξαφανιστεί;;;; Τότε γιατί να το νιώθουμε, αν είναι να το παίρνουμε μαζί μας, όταν θα φύγουμε;;;; Kαι γιατί, να μας λείπει τόσο πολύ, όταν χάνουμε την αγάπη αυτών που αγαπήσαμε πολύ; Tην αγάπη τους. Γιατί μας λείπει. Μας λείπει πολύ. Εμένα τουλάχιστον, μου λείπει τρελά η αγάπη της γιαγιάς μου, ότι και αν μου πείτε. Την είδα στον ύπνο μου, χθες.
Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;
Και μετά, μέσα στη νύχτα, μου ήρθε κάτι. Ότι μπορεί να είμαστε, οι έφηβοι, αν όχι τα μικρά παιδιά ή ακόμα και τα «μωρά» του άπειρου σύμπαντος. Και ίσως δις εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, να υπάρχουν οι ΠΡΟΗΓΜΕΝΟΙ. Χωρίς φτώχια, χωρίς πείνα, χωρίς αρρώστιες, χωρίς δυστυχία, χωρίς πολέμους. Χωρίς αδικία.
Ένα τέλειο σύμπαν που δεν καταλαβαίνει καν τη λέξη «πρόβλημα» όπως εμείς δεν καταλαβαίνουμε τη λέξη «τέλειο» και «άπειρο» και ας είναι λέξεις που τις λέμε συχνά.
Χωρίς “πρoβλήματα” Απολύτως κανένα πρόβλημα. Όλα τέλεια. Αλλά σύντομα το σύμπαν τους, δεν θα υπάρχει, γιατί με όλη την τελειότητα τους, τους λείπει κάτι:
Η Αγάπη.
Όλα τέλεια, λοιπόν στο δικό τους σύμπαν, αλλά χωρίς Αγάπη.
Και ξαφνικά μου ήρθε!
The Love Snatchers! The Love Harvest! The Love Farmers: Oι Καλλιεργητές της Αγάπης.
Ένα σύμπαν, τόσο προηγμένο, που έχει τη δυνατότητα, προκειμένου να είναι βιώσιμο, να καλλιεργεί, τον δικό μας γαλαξία, τη Γη μας, σαν χωράφι, μόνο για την αγάπη. Την αγάπη που εξακολουθούμε και έχουμε: Της μάνας προς το παιδί της. Αλλά και άλλες αγάπες. Της γυναίκας προς έναν άντρα. Ενός άντρα προς μια γυναίκα. Της εγγονής στη γιαγιά της. Του αδερφού, στην αδερφή και τούμπαλιν. Του φίλου προς τη φίλη και χωρίς εξ’ αίματος δεσμούς, αλλά δεσμούς, αλήθειας. Αυτές οι αγάπες αρκούν για να ζήσουν πολλοί γαλαξίες. Το ξαναλέω: “Οι «Καλλιεργητές της Αγάπης», για να μπορέσουν αυτοί που δεν την έχουν, να επιβιώσουν. Και την Αγάπη την κλέβουν από μας, την παίρνουν από εμάς, με την τελευταία μας πνοή.
Τις προάλλες την έλεγα αυτή την ιδέα μου στον μπαμπά του κυρίου Ρωμανού και του άρεσε πολύ σαν ιδέα για βιβλίο και μάλιστα μου πρότεινε και έναν ακόμα καλύτερο τίτλο. Μετά όμως από λίγο, είχε να δώσει απάντηση στο ερώτημά μου. Μου είπε ότι τα “Πάντα είναι Αγάπη”, “Είμαστε μόνο Αγάπη”, “η Αγάπη μας δεν χάνεται ποτέ”, “η Αγάπη της γιαγιάς μου είναι ΕΚΕΙ και με περιμένει”. Αυτά ήταν τα λόγια του, για να συνεχίσει λέγοντάς μου “Αλίμονο, αν πιστέψουμε, ότι μόνο αυτό είμαστε. Ότι όταν κλείσουμε τα μάτια μας, δεν θα υπάρχει τίποτα. Τίποτα να μας περιμένει. Υπάρχει. Λέγεται “ζωή μετά θάνατον” είναι απερίγραπτη η ευτυχία που θα νιώθουμε, γιατί θα είμαστε αιώνια λουσμένοι στο ΦΩΣ της Αγάπης με όλους, όσους αγαπήσαμε ποτέ.”
Νιώθω δέος για τους ανθρώπους που το πιστεύουν αυτό με όλη τους την ψυχή. Είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι. Αν το πίστευα και εγώ με όλη μου την ψυχή, αν δεν είχα καμία απολύτως αμφιβολία όπως εκείνος, είμαι σίγουρη ότι και πολλά από τα ερωτήματα μου θα είχαν απαντηθεί και πολύ πιο ευτυχισμένη θα ήμουν.
Δυστυχώς όμως, αυτό δεν ισχύει. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη.
Anyway, ντρέπομαι λίγο, αλλά θα το πω: Θέλω να το στείλω αυτό, στο Stephen King με email. Όλη αυτή την παραπάνω (εντελώς τρελή μου) ιδέα για τους “Καλλιεργητές της Αγάπης”.
Πέντε πράγματα μπορούν να συμβούν:
Νο 1: Να μη διαβάσει ποτέ το mail μου, λαμβάνει χιλιάδες, σιγά μην ασχοληθεί.
Νο 2: Να τύχει να το διαβάσει και να το σβήσει, να το κάνει άμεσα delete.
Νο 3: Να το διαβάσει και να του φανεί μεν ενδιαφέρον, αλλά μετά από λίγο, να το ξεχάσει.
Νο 4: Να το διαβάσει, να του αρέσει πολύ και να μου ζητήσει να γράψουμε μαζί το βιβλίο. (αααα !!! χαχαχα!!! Το όνειρό μου, πραγματικότητα!! Χαχαχαχαχχχαχ!!)
Νο 5: Να μη το στείλω ποτέ. (αυτό είναι πιο σίγουρο από όλα, διότι δεν το έχω στείλει, βέβαια)
Τα Βιβλία
Δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό μου και τη φετινή μου καλοκαιρινή σοδειά βιβλίων. Βεβαίως διάβασα τοDr Sleep και το Joyland του Stephen – τα οποία μου άρεσαν χωρίς να με ξετρελάνουν (το Joyland είναι μάλλον πιο γλυκό, τρυφερό και συγκινητικό) και δανείστηκα και διάβασα (για να έχω άποψη) τα Δίδυμα Φεγγάρια και το Κελάρι της Ντροπής. Για τα Φεγγάρια, δεν έχω να σχολιάσω απολύτως τίποτα, παρά μόνο ότι δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει, σε σημείο που αγχώθηκα, ενώ για το Κελάρι έχω να πω ότι αν μέρος των εσόδων πάει σε κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, μπράβο της, της συγγραφέως, χίλια μπράβο, έκανε πολύ καλά που το έγραψε.
Τώρα βρίσκομαι στη μέση του τελευταίου βιβλίου που έχει εκδώσει ο Stephen το 22-11-63 (είναι η ημερομηνία της δολοφονίας του Τζων Φιτζέραλντ Κέννεντυ) μου αρέσει πολύ περισσότερο από τα άλλα, κάνει μια μοναδική αναδρομή πίσω στον χρόνο, ξεκινώντας από το 1958 με μια πολύ αθώα, πολύ διαφορετική Αμερική, εκεί που οι ταυτότητες είχαν μόνο όνομα και όχι φωτογραφία (!) εκεί που έμπαινες στο αεροπλάνο, σα να έμπαινες σε λεωφορείο.
Για όνειρα μίλησα, για μια πιο αθώα εποχή μίλησα, για το 1958 μίλησα, μόνο αυτό το τραγούδι ταιριάζει: The Everly Brothers και το γλυκό, γλυκύτατο τραγουδάκι του 1958, “All I have to do, is dream”. Ας ονειρευτούμε λοιπόν. Αυτό τουλάχιστον, είναι δικαίωμα μας.
Ως εδώ, τα Parts. Eπιτέλους (!!) θα λέτε τώρα εσείς. Δίκιο έχετε. Ακόμα και εγώ, με βαρέθηκα λίγο. Προφανώς μου λείψατε και “λύσσαξα”.
Τη Δευτέρα , λοιπόν, Ιωάννα και Bobbi Brown. 1 Σεπτεμβρίου την Δευτέρα… του 2014… Απίστευτο αγαπημένες.
A, και να μη ξεχάσω. Ευτυχώς που δεν παθαίνω συχνά insomnia. Και για μένα και για σας βέβαια, ακόμα περισσότερο.
Οι καλλιεργητές της Αγάπης ????? Πολύ ωραίο μου ακούγεται. Εμένα πάλι όλος αυτός ο προβληματισμός με το θάνατο , την αγάπη , τι θα γίνει μετά και που θα αφήσω τα παιδάκια μου, με ρίχνει σε κατάθλιψη. Εσένα απ΄ ότι βλέπω σου βγαίνει σε κάτι πιο δημιουργικό. So go on and e-mail Stephen. Who Knows, μπορεί να πέσει το μάτι του τυχαία και το the love farmers να γίνει πραγματικότητα.
Αγαπημένη Τζούλια,,περίμενα το post σου για σήμερα αλλά όταν είδα ότι αργεί, απογοητεύτηκα κ κατάλαβα ότι δεν θα σε διαβάσουμε σήμερα.Όμως, τώρα διαβάζω κάτι απίστευτα δυνατό κ αληθινό που νομίζω ότι διαβάζω τον εαυτό μου.Θα σταθώ σε δύο σημεια.Το πρώτο είναι η έννοια του απείρου κ το δεύτερο η μετά θάνατον αγάπη.Κι εγώ όταν σκέφτομαι τα παιδιά μου , δεν καταλαβαίνω που φθάνει αυτή η αγάπη αλλά κ όταν σκέφτομαι τι θα συμβεί στο μετά,δεν είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε.Κ ναι,θα ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη αν πίστευα ότι θα αγαπώ τα παιδιά μου κι από κει.Θα ηθελα πάντως να έχουμε την ίδια οικογένεια κι εκεί,όλοι μαζί.Το καλύτερο post από όσα έχεις γράψει.Ας είναι καλά η insomnia λοιπόν.
@ΕΛΕΝΗ: My darling, you go on and email him on my behalf.
@Marianna: Αγαπημένη, επίτηδες το ανέβασα αργά αυτό το post, για λόγο. Ντρεπόμουν λίγο. Και σκέφτηκα ότι όσο πιο αργά το ανέβασω, τόσο λιγότερες θα το διαβάσετε. Αλλα ήμουν σίγουρη ότι θα το διαβάσετε εσείς που θέλω. Οι αγαπημένες μου φίλες. Ακόμα και οι αγαπημένες που δεν σχολιάζουν. Γιατί κάπου πρέπει κάποιες φορές να πω, το πως νιώθω.
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
Κ.Π Καβάφης, από τα Ποιήματα 1897-1933.
Σαν να λείπει από το τέλος του κειμένου ένα ουφ… Τα έγραψες και λυτρώθηκες. Το μοίρασμα που λέγαμε τις προάλλες ισχύει και σήμερα. Αυτούσιο αυτό το κείμενο πρέπει να λάβει ο Stephen.
Επειδή πάντως, ακόμα και ως μαθηματικός δεν έχω αποφασίσει με ποια φιλοσοφική άποψη περί απείρου συντάσσομαι, πόσο μάλλον με ποια φιλοσοφική άποψη περί αγάπης, πιστεύω ότι ο θάνατος δεν μπορεί να σβήσει τις κοινές εμπειρίες των ανθρώπων. Ό,τι μεταφέρουμε στους επόμενους και ό,τι διατηρούμε από τους προηγούμενους είναι κοινές εμπειρίες. Οφείλουμε, λοιπόν, αυτές να είναι όσο πιο ουσιαστικές και αληθινές μπορούμε.
@Stella: Με φόβο να γίνουμε πλέον και δημόσια γραφικές με τα alter ego μας, θα το πω: Ο Καβάφης, ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου ποιητής και όχι μονο. Μέχρι την τελευταία του πνοή, πάλευε και εκείνος με τους δικούς του δαίμονες ( και Λαιστρυγόνες…)
@Amalia
No1: Έχεις δίκιο. Είναι κατά μια έννοια ” Ουφ” αν και όταν το έγραφα δεν το κατάλαβα, το καταλαβες εσυ.
Νο 2: Συγκλονιστικο που είπες ότι ” Αυτούσιο” πρέπει να το λάβει ο Stephen King. Αυτό μου είπε και ο μπαμπάς του κυρίου Ρωμανού και μάλιστα με τίτλο ” A Letter to Stephen King”
No 3: Κάποια στιγμή τον Οκτώβριο ( λατρεμενη μου Μαθηματικέ) θα ξανά μιλήσουμε για το άπειρο της αγάπης υπό άλλες συνθήκες.
Καλησπερα αγαπημενη @Τζουλια bbgirls!!!
Μαλλον γυρισα την καταλληλη στιγμη!!
Δεν ξερω αν φταιει το η δυσαρεστη εμπειρια που ειχα αλλα
πριν απο αυτη ημουν της αποψεως “τι ωραια οταν θα ερθει η ωρα μιυ
θα απελευθερωθει η ψυχη μου απο το κλουβι(σωμα) μου και θα γινει
ειναι με το απολυτο φως” ολα μεχρι εδω καλα αλλα οταν περασα ενα
τραγικο γεγονος με την οικογενεια μου εκει αλλαξα αποψη!!
Τι θα γινουν οι αυτοι που αγαπω πως θα μπορω να τους προστατεψω οταν
δεν θα ειμαι εκει και ενα σωρο αλλες ανησυχιες που κοντεψαν να με τρελανουν.
Σιγουρα η Αγαπη που εχουμε δωσει σε αυτους που αγαπαμε συνεχιζει να υπαρχει
δεν μπορει να χαθει ουτε να την παρεις πισω!Και πιστευω ακραδαντα
οτι ανθρωπος χωρις ιχνος Αγαπης μεσα του ειναι ενα αδειο δοχειο!!
Οταν λειπει η Αγαπη αυτο το κενο το αντικαθιστουν αλλα συναισθηματα οπως το
μισος κ.λ.π
@Τζουλια μου ο τιτλος του” βιβλιου σου ” ειναι απλα τελειος!! και το λεω αυτο γιατι θεωρω σιγουρο οτι πρεπει να το γραψεις αυτο το βιβλιο και τοτε μαλλον
ο ιδιος ο Stephen θα σου στειλει email για να σε συγχαει!!!!
@SofiaT: Welcome, welcome, welcome αγαπημένη μου! Τι να την κάνεις οποιαδήποτε αγάπη κάποιου αγνώστου, όσο διάσημος και πρότυπο και αν είναι, όταν έχεις την Αγάπη, από ανθρώπους που ” μετράνε” στη ζωη σου;
@Τζουλια μου ετσι ακριβως!!!!
@Julia Πάντα λάτρευα τον Καβάφη, τον θεωρούσα την συνέχεια των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων… αλλά.. όχι δεν ήξερα, ότι ηταν κι ο δικος σου αγαπημένος… σίγουρα όμως αφουγκραζεται τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής κι όπως στο συγκεκριμένο του ποίημα, όσα κουβαλάμε μεσα μας κι αδυνατούμε ν΄αποχωριστούμε….
Καλησπερα. Τζουλια θα απευθυνθω πρωτα σε σενα για να πω οτι ουτε και φετος θα παω Φολεγανδρο οπως επισης ουτε πουθενα αλλου. Χωρις να θελω να σας κανω να μελαγχολησετε θα σας πω οτι περυσι εχασα την μαμα μου και φετος 2 μερες πριν τον 15 Αυγουστο τον αδελφο της και θειο μου. Οι συζητησεις μας οπως καταλαβαινετε εχουν σχεση με το θεμα της Τζουλιας. Εγω προσωπικα πιστευω οτι υπαρχει ζωη μετα το τελος της ανθρωπινης υποστασης μας. Δουλευω πολυ τα τελευταια χρονια μια φραση που διαβασα οτι εκει πανω γνωριζουμε και μας αγαπουν πολυ περισσοτεροι απο αυτους που ξερουμε στην γη. Ουτε εγω πιστευω στα αμετρητα κλισε που εγραψες για να ελαφρυνουν τον πονο μου. Θαθελα ομως την μαμα μου λιγο ακομη κοντα μου. Καληνυχτα.
Τζα!!!Καλησπέρα παρεάκι μου.Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για το συγκεκριμένο θέμα.Να σας πω την άποψή μου λοιπόν όσο πιο σύντομα μπορώ.
Καταρχήν πιστεύω πως κάποιος που αγαπάει δεν “ξεαγαπάει”Δεν γίνεται αν αγαπάς κάτι ή κάποιον μετά να πάψεις να το αγαπάς.Κι αν συμβεί αυτό τότε δεν ήταν αγάπη.
Δεν υπάρχει αγαπάω πολύ ή λίγο.Δεν υπάρχει αγαπόμετρο.Ή αγαπάς ή όχι και τέλος.
Η αγάπη είναι η ίδια απλά αλλάζει το αντικείμενο του πόθου μας.’Αλλος αγαπάει το παιδί του,άλλος το σύντροφό του,άλλος το κατοικίδιό του,άλλος τη φύση…
Η αγάπη δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.Ας πούμε εγώ δεν μπορώ να σας περιγράψω την απόλυτη λατρεία που έχω στο γιο μου.Το πώς χαμογελάω όταν τον σκεφτώ,το πόσο καμαρώνω για κείνον(να μην πω για μένα που δημιούργησα τέτοιο πλάσμα χαχαχ) και το πόσο ευτυχισμένη νιώθω όταν κάνουμε αγκαλίτσες κι ας έχει κλείσει τα 20.Όλα αυτά δεν ξέρω να τα πω με λέξεις.Ούτε καν με εικόνες.
Όλοι μπορούν να αγαπήσουν αλλά και να αγαπηθούν.Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν μπορεί να προσφέρει και να πάρει αγάπη.Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο βαθμός εγωισμού του κάθε ατόμου.Ο εγωισμός είναι που μας κάνει να έχουμε δεύτερες σκέψεις και να βάζουμε περιορισμούς στην αγάπη που είμαστε φτιαγμένοι να προσφέρουμε.Γιατί αυτό ακριβώς είμαστε…πλάσματα φτιαγμένα μέσα από μια πράξη αγάπης δύο ανθρώπων που αγαπιούνται.Η αγάπη λοιπόν δεν χάνεται,δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί.Απλά ανακυκλώνεται και κληροδοτείται στα αντικείμενα του πόθου μας.Και μεγαλώνει και δυναμώνει και συνεχίζεται.Και δεν υπάρχει πιο εύκολο κι ευχάριστο από το να αγαπάς.Ειδικά όταν το κάνεις με τον τρόπο των παιδιών που αγαπάνε εντελώς απλά.Και τώρα παίζει να βγήκα πάλι εκτός θέματος αλλά τι σημασία έχει;Σας αγαπάω αφού!!!Κι αυτό είναι που μετράει για μένα.Φιλιά 🙂
ΥΓ1)Τζούλια ΜΗΝ στείλεις τώρα mail στον Stephen.Γράψε το βιβλίο μόνη σου και μόλις το τελειώσεις τότε να του στείλεις, για να τον καλέσεις στην παρουσίαση.Νομίζω πως θα έρθει σίγουρα ως τιμώμενο πρόσωπο-πρότυπο-πηγή έμπνευσης της συγγραφέως.
ΥΓ2)Κάποτε γνώρισα έναν πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο.Κάναμε ατελείωτες συζητήσεις κι έβγαλα το συμπέρασμα πως κάπως έτσι πρέπει να είναι οι σοφοί άνθρωποι.Αυτό που μου έχει μείνει έντονα από εκείνον είναι ότι ποτέ δεν είπε “ΟΤΑΝ πεθάνω”.Πάντα έλεγε “ΑΝ πεθάνω”Και μου εξήγησε ακριβώς τι εννοούσε και κάπου εκεί άλλαξε λιγάκι η κοσμοθεωρία μου.
ΥΓ3)Όπως καταλάβατε(αν καταλάβατε) από τα παραπάνω η insomnia έχει γίνει τρόπος ζωής για μένα!
Μουτςςς
Τζούλια τα καλύτερα τα κρατάς για το τέλος μου φαίνεται! Το συγκεκριμένο υπαρξιακό πρόβλημα με χτύπησε κατακέφαλα κι εμένα μια μέρα – νύχτα ήταν μάλλον διότι αυτά τα υπαρξιακά τα παθαίνεις νύχτα όταν το μυαλό δουλεύει διαφορετικά και η σκέψη τρέχει στο άπειρο – πολύ παλιά εκεί στην εφηβεία όταν σε κατακλύζουν ξαφνικά όλα τα υπαρξιακά. Πιστεύω στη ζωή μετά θάνατο για τον απλό λόγο ότι κατά βάση είμαστε ενεργειακά όντα και το σύμπαν έχει τον καλύτερο τρόπο να την ανακυκλώνει και τίποτα δεν πάει χαμένο. Ένιωσα κι εγώ την ευθύνη της ύπαρξής μου απέναντι στην οικογένειά μου μου διότι σαν μοναχοπαίδι ήμουν (και εξακολουθώ να είμαι) το κέντρο της ύπαρξής τους και αποφάσισα πολύ συνειδητά ότι παρότι είμαι εξαιρετικά ριψοκίνδυνο άτομο σε σημείο χαζομάρας δεν θα βάλω τον εαυτό μου σε καταστάσεις που μπορί να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες συνέπειες.
Από τότε όλα μου τα ρίσκα είναι εξαιρετικά υπολογισμένα με βάση αυτόν τον κανόνα και ενώ οι πράξεις μου πολλές φορές τους έχουν φανεί αυθόρμητες και ασυνάρτητες, στην πραγματικότητα ήταν πολύ προγραμματισμένες. Η απώλεια του πατέρα μου κι εμένα πέρισυ μου κόστισε όχι μόνο γιατί έχασα μια πηγή τεράστιας αγάπης και σεβασμού αλλά γιατί ταυτόχρονα έχασα τη βάση μου -έχω ακόμη τη μητέρα μου βέβαια – αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πια back up. Τον βλέπω κι εγώ πολύ συχνά στον ύπνο μου , τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, και κάνουμε φοβερες συζητήσεις.
Τζούλια αν θέλεις το στέλνω εγώ το γράμμα στον Στέφεν, ξέρεις πόσο τον αγαπώ κι εγώ, και είμαι σίγουρη ότι το γράμμα σου θα το διαβάσει. Στην αντίθετη περίπτωση μπορείς να το γράψεις το βιβλίο μόνη σου ,εγώ για αρχή κλείνω το πρώτο αντίγραφο από τώρα!
Φιλιά πολλά και καληνύχτα!
Julia και εγω θέλω να πω πως ολα αυτα που σκέφτηκες είναι πολύ λογικά και δείχνουν ενα υπεύθυνο και φυσικά όχι αναίσθητο άτομο, γιατί σκέφτεσαι και ανησυχείς. Πιστεύω οτι η αγάπη δεν χάνεται υπάρχει οτι και αν γίνει. Ο κύριος Ρωμανός είναι πολύ τυχερός που τον αγαπάς τόσο.Έχω και εγω τις ίδιες ανησυχίες για την κόρη μου που είναι μικρούλα αλλά προσπαθώ να τις δίνω όσο πιο πολύ αγάπη μπορώ. Η ιδέα σου μου φάνηκε φοβερή οπωσδήποτε να την στείλεις στον Stephen αν δεν την έστειλες ακόμη και περιμένουμε και νέα. Κάλη τύχη θα γίνει βιβλίο best seller.Τελικά υπάρχει πολύ αγάπη στο beautyblog!!!Φιλιά και καληνύχτα.
Από τα καλύτερα post που διάβασα καθυστερημένα αλλά ρούφηξα κάθε λέξη…Τζούλια μου αυτές τις σκέψεις κάνω κ εγώ αρκετές φορές και νομίζω κάθε μάνα τις κάνει για το ή τα παιδιά της. Κάποιες φορές νομίζω ότι η αγάπη μου γιαυτές είναι τόσο έντονη που αν άπλωσουν τα χέρια τους θα την πιάσουν..Επίσης πιστεύω ότι μπορεί να είμαστε φθαρτά όντα αλλά μόνο σωματικά φθαρτά..αυτό το άυλο πράγμα που λέγεται ψυχή,η ψυχή μας είναι άφθαρτη και αυτή μένει όταν η καρδιά σταματήσει να χτυπά….Πιστεύοντας αυτά μπόρεσα να αντέξω τον πόνο που μου προκάλεσε ο θάνατος του λατρεμένου μου παππού ενός παππού που με λάτρευε και το ένιωθα (η απτή αγάπη που ανέφερα πιο πάνω)..Και μπορεί να έφυγε πλήρης ημερών αλλά η απώλεια ενός πολυαγαπημένου είναι απώλεια..Επίσης πιστεύω ότι αυτήν την τέλεια ιδέα των Καλλιεργητών της Αγάπης πρέπει να την στείλεις στον αγαπημένο συγγραφέα..σίγουρα θα την εκμεταλλευτεί!
Καλημέρα και καλό μήνα! Τρεις φορές μπήκα για να σχολιάσω στο συγκεκριμένο ποστ, το οποίο ήταν τελευταίο, αλλά το καλύτερο! Δεν τα κατάφερα όμως να το τελειώσω, γιατί με διέκοπταν συνέχεια και στο σπίτι έχω πρόβλημα με το router.
Υπέροχο ποστ με προβληματισμούς που όλοι λίγο πολύ τους έχουμε νιώσει. Την απόλυτα αληθινή αγάπη την έχω νιώσει στο πρόσωπο του γιού μου. Ακόμα και τώρα που είναι στα 13, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, να πηγαίνω στο δωμάτιό του και να το κοιτάζω που κοιμάται και να παρακαλώ το Θεό να με έχει καλά τουλάχιστον όσο με έχει ανάγκη, τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει. Έχει αρχίσει να βγαίνει μόνος του με φίλους του και κάθε φορά νιώθω την αγωνία, μέχρι να γυρίσει σπίτι.
Όχι η αγάπη δεν χάνεται. Δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω ανθρώπους που δεν είναι πια κοντά μου… τους αγαπώ ακόμα και τους σκέφτομαι πάντα πολύ τρυφερά και ίσως και με λίγες ενοχές κάποιες φορές γιατί δεν έκανα πράγματα που έπρεπε να είχα κάνει ή γιατί τους έχω στεναχωρήσει.
Το γράψιμό σου σ’ αυτό το ποστ μου θύμισε -δεν ξέρω γιατί- Karrie.
Όσο για τα βιβλία κι εγώ δεν είχα ιδιαίτερη τύχη φέτος, ίσως επειδή δεν αγόρασα τίποτα, αλλά τα δανείστηκα, οπότε ότι βρήκα, το διάβασα. Αγόρασα όμως σε ένα bazaar την Λάμψη του αγαπημένου σου και θα την διαβάσω μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία, και να χαθώ πάλι μέσα στα μαθήματα της Β’ Γυμνασίου.